Σκόρπιες σκέψεις…ανάκατα λόγια

Ποτέ δεν περίμενα όταν έγραφα (στο κείμενο γνωριμίας) ότι οι Κομμουνιστές μπήκαν στον αγώνα για να δώσουν ζωή, δεν θα περνούσαν παρά λίγες μέρες, ως την στιγμή που ένας Σύντροφος θα επιβεβαίωνε την φράση αυτή. Το πρώτο συναίσθημα ήταν έντονη οργή, η οποία έγινε ακόμα πιο μεγάλη, πρώτον, από το ίδιο βράδυ και την (αναμενόμενη είναι η αλήθεια) δράση των γνωστών (και καθόλου άγνωστων) θρασύδειλων «επαναστατών» με τις θεσμικές επισκέψεις σε κλειστά γραφεία (μην γίνει καμιά στραβή και έχουμε τις φάπες του φεστιβάλ στη Θες/νίκη δύο χρόνια πριν) και δεύτερον, από μερικούς-μερικούς επαναστάτες των πληκτρολογίων, που στην καθισιά τους έτρωγαν (ο καθένας) από 5-6 Παμίτες και Κομμουνιστές και προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν την αναγκαιότητα του μισθού των τύπων με τις «κουκούλες». Μη κουράζεστε αστικά μου κωθώνια , την ξέρουμε την αναγκαιότητα, και της ύπαρξής σας και του μισθού σας. Είναι η αναγκαιότητα του (έτοιμου να τσακιστεί από καιρό) καπιταλιστικού συστήματος να ρίξει στη μάχη όλες τις εφεδρείες του, πριν καταλήξει εκεί που του πρέπει, εκεί που θα το στείλει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της…στον απόπατο της Ιστορίας, παρέα με όλα τα κατακάθια της. Αναμενόμενη λοιπόν η λύσσα και των

πολιτικών εκπροσώπων της σάπιας κοινωνίας τους, αναμενόμενη και η σπουδή για «αναλύσεις» από τα αστικά ΜΜΕ (με copy paste είναι η αλήθεια καθώς ανέκαθεν στερούταν φαντασίας οι κολαούζοι της εξουσίας) για το φαινόμενο «σύγκρουσης» των «κρανοφόρων» με τους «κουκουλοφόρους» …αλήθεια βρε Παπαδημούλη πόσα εγκεφαλικά (λέμε τώρα) κύτταρα έκαψες για αυτή την ατάκα;

Για τον θυμό μιλούσα όμως και ξέφυγα…ο θυμός αυτός έφυγε γρήγορα καθώς η αξιοπρέπεια της συντρόφισσας του χαμένου οικοδόμου, μου έδειξε για μία ακόμα φορά, από τι πάστα είναι φτιαγμένοι οι Άνθρωποι του κόπου και της βιοπάλης. Κι ο θυμός έγινε σεβασμός. Σεβασμός στη γιαγιάκα που ,πάντα πρώτη, στην διαδήλωση και στην πορεία, σηκώνει την αδύναμη γροθιά της ψηλά στον ουρανό (όπως όταν σήκωνε το όπλο, πρώτα στον κατακτητή και στη συνέχεια στους σμπίρους του). Σεβασμός στον παππούλη που όταν περνάει από μπροστά του η νεολαία, το μπόι του ανεβαίνει δύο πήχες από περηφάνια για τα παιδιά του. Σεβασμός στον εργάτη που αν και η ανάγκη του για κάθε ευρώ είναι παραπάνω από μεγάλη, αυτός ήταν στην πρώτη γραμμή της απεργίας. Σεβασμός στον νέο και στην νέα που αντί να απλώνει την αρίδα στα τσιπουράδικα και στα καφέ, έτρεχε από τόπο δουλειάς σε σωματείο και το αντίθετο για την καλύτερη οργάνωση της πάλης της τάξης του. Σεβασμός στους συντρόφους που ξεχνώντας κούραση και ανάγκες, έδωσαν επί δύο μέρες την σκληρή μάχη των περιφρουρήσεων στις 3 τα ξημερώματα στους χώρους δουλειάς (την ώρα που τα θρασίμια ακόμα δεν είχαν πάει για εφοδιασμό στα αφεντικά τους). Σεβασμός για τις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες που αναγκάσαν τα αστικά αποβράσματα να χάσουν τον ύπνο τους και να βγάλουν απροκάλυπτα τα παρακρατικά τους ψοφίμια…ΣΕΒΑΣΜΟΣ…

Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι χαρούμενοι έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να ξαναβγάλουν τον θυμό στην επιφάνεια με ανακοινώσεις τύπου Α/Κ Αθήνας, ΕΣΗΕΜΘ και μερικών ακόμα καρνάβαλων…είδα όμως και ανακοινώσεις τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ και κάπου εκεί σκέφτηκα ότι δεν το έχουν κάψει όλοι και παρόλες τις διαφωνίες (υπαρκτές και καλοδεχούμενες), κάτι πάει να γίνει παρακάτω…Είδα κόσμο για πρώτη φορά να συντονίζει τον βηματισμό του με την εργατική τάξη, την τάξη του και να βρίσκει έκφραση μέσα από τις χιλιάδες των εργατών και των αγωνιστών του ΠΑΜΕ.

Είδα και αναλύσεις και χαριτωμενιές από διασκεδαστές και κονδυλοφόρους, επιπέδου σκέψης του δίχρονου ανιψιού μου (αν και ο ανιψιός είναι γάτος κανονικός και μάλλον τον αδικεί η σύγκριση). Το λοιπόν λαζόπουλοι, ράδιο αρβύλες (αμάν βρε Στάθη πως την παλεύεις με τα λοβοτομημένα εκεί μέσα) ,κέζες και λοιπά κατσαριδάκια, μπορείτε εσείς να παίζεται το ρολάκι που σας έχουν γράψει όσο θέλετε για να βγάλετε τα απωθημένα σας …αναμενόμενο και μάλιστα αν κάνατε κάτι διαφορετικό θα έπρεπε να ψάξουμε το λάθος μας…κρατήστε εσείς τα «παιδιά», σας τα χαρίζουμε (μόνο που τα ασφάλιστρά τους θα σας ζορίσουν λίγο) και εμείς θα ασχοληθούμε με τα παιδιά που μπορεί πάνω στην τρέλα τους να πετάξαν και κανένα κοτρόνι…αυτό το κοτρόνι το αντέχουμε, εξάλλου θα σας γυρίσει πίσω σαν οργανωμένη πάλη και τότε αστειάτορες της ευκολίας, ψάξτε τρόπο για μία ακόμα τούμπα…αναμενόμενο κι αυτό από εσάς. Τίποτα παραπάνω από αυτές τις λέξεις δεν σπαταλάω για πάρτη σας…

Σύντροφε Δημήτρη, δεν σε γνώρισα ποτέ. Γνώρισα όμως χιλιάδες σαν κι εσένα ,ανθρώπους με ροζιασμένα από την δουλειά χέρια ,ανθρώπους με το χαμόγελο του αγώνα στα χείλη, ανθρώπους έτοιμους να θυσιάσουν τα πάντα στον τόσο δύσκολο (αλλά τόσο όμορφο) αγώνα για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την δικιά μας κοινωνία, για την δικιά μας εξουσία, για τον δικό μας κόσμο…οι κόρες σου, οι συνάδερφοί σου, οι σύντροφοί σου, έχουν ήδη καλύψει το κενό που άφησες προσωρινά με το φευγιό σου. Είσαι ακόμα μία στάλα στο κόκκινο τιμημένο λάβαρο του ΚΚΕ…πολλές ακόμα θα προστεθούν δίπλα σου και δίπλα στων συντρόφων που το έβαψαν τόσα χρόνια…ούτε στιγμή όμως μην αμφιβάλλεις .Το λάβαρο αυτό θα στολίσει τον όμορφο ουρανό μας και τότε τα σκουλήκια θα είναι απλά για δόλωμα…

Υγ … άργησα να γράψω επίτηδες ,μπας κι έφευγε ο γαμημένος κόμπος από τον λαιμό μου…και έφυγε μόλις έγραψα τα σκόρπια που μου ερχόταν στο μυαλό…να το κοιτάξω γιατρέ μου;