Προβληματισμοί και θεωρίες για την αντιμετώπιση των αγρίων

Παρατηρώντας τις τελευταίες μέρες τις εξελίξεις και την γενική παραφιλολογία γύρω από τα κουρέματα, τα μέτρα, το χρέος, έκανα μερικές σκέψεις τις οποίες ίσως θα ήταν καλό να τις κοινωνήσω.
Λέμε εμείς οι κομμουνιστές, ότι όσον αφορά την καπιταλιστική κρίση, και όχι κρίση χρέους όπως επιμένουν να μας την παρουσιάζουν για να βγει το σύστημα «άγιο λάδι», δεν έχουμε δει ακόμα την ουρά της, για την ακρίβεια αυτό που βιώνουμε είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Με τον καιρό, υπάρχει πιθανότητα να ενταθούν ακόμα περισσότερο οι ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις, να αρχίσουν να φαίνονται πιο ξεκάθαρα τα διαφορετικά «στρατόπεδα» και οι μεταξύ τους συμμαχίες. Είναι αλήθεια ότι τις κρίσεις τις φορτώνεται εξαρχής ο λαός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πλήττονται και μέρη του κεφαλαίου, αφού στην πραγματικότητα μόνο δυο διέξοδα από αυτήν υπάρχουν, το ένα πρόσκαιρο και οδυνηρό και το άλλο προοδευτικό και ελπιδοφόρο.


Το πρώτο διέξοδο, το οποίο αποτελεί μονόδρομο για την πλουτοκρατία, είναι η καταστροφή μέρους του κεφαλαίου, του υλικού πολιτισμού θα έλεγα εγώ, κάτι που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε πόλεμο, αφού ολόκληρος ο πλανήτης θα μετατραπεί σε αρένα τους, με ότι συνέπειες έχει αυτό για τον λαό. Αν γίνει κάτι τέτοιο, το σύστημα θα κάνει τελικά κάποια στιγμή reboot, έχοντας μέχρι τότε επιφέρει ανυπολόγιστες ζημιές στην ανθρωπότητα(αν βέβαια υπάρχει ανθρωπότητα την επόμενη μέρα), και η εκμετάλλευση θα συνεχιστεί, ίσως με πιο ήπιους ρυθμούς στην αρχή, μέχρι να οδηγηθεί ξανά η υφήλιος σε μια γενικευμένη κρίση, όπως έχει ήδη γίνει κάμποσες φορές.

Το άλλο διέξοδο, το οποίο η πλουτοκρατία προσπαθεί να το αποφύγει με νύχια και με δόντια, διότι θα σημαίνει το τέλος της, είναι η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Εμείς βέβαια θεωρούμε ότι και αυτή θα έρθει μέσα από σύγκρουση(γιατί κανείς τους δεν θα μας χαριστεί), με μια όμως μεγάλη διαφορά, ότι θα ανοίξει ο δρόμος για τον λαό να οικοδομήσει κάτι νέο. Αυτό το νέο εμείς το αποκαλούμε κομμουνισμό για την οικοδόμηση του οποίου πρέπει να περάσουμε πρώτα από το στάδιο του σοσιαλισμού.

Δεν έχω σκοπό να σας ζαλίσω με θεωρίες, όχι επειδή δεν χρειάζονται, αλλά επειδή το τι είναι σοσιαλισμός και το τι είναι κομμουνισμός, σύμφωνα με την μαρξιστική λενινιστική θεωρία, μπορεί ο καθ ένας να το ψάξει και να το βρει και από μόνος του, εξ άλλου έχουμε κάνει αναφορές και σε άλλες δημοσιεύσεις. Αυτό που με ανησυχεί εμένα, είναι οι τρόποι που έχει εφεύρει ο μηχανισμός προπαγάνδας του συστήματος για να διχάζει τον λαό, τόσο σε επίπεδο χώρας, όσο και σε διεθνές επίπεδο, οι προβληματισμοί μου στο συγκεκριμένο άρθρο αφορούν κυρίως το διεθνές.

Τι θέλω να πω…

Ας υποθέσουμε ότι αύριο καταρρέει η ευρωζώνη, φανταστείτε πόσο βολεύει το σύστημα να καλλιεργήσει το μίσος, απέναντι στην Ελλάδα, στους άλλους ευρωπαίους, και να την προβάλει, ως υπαίτια για την κατάρρευση αυτή, αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο από τα πραγματικά αίτια.  Να πιστεύει ο γερμανός(και ο Άγγλος και ο Γάλλος), ότι για την εξαθλίωση της ζωής του, δεν φταίνε αυτοί που τον κυβερνούν, αλλά 10 εκ. έλληνες που κοπροσκύλιαζαν όταν εκείνος έχυνε τον ιδρώτα του για να βγάλει το ψωμί του(άσχετα που σε σχετικές στατιστικές έρευνες προκύπτει ότι οι έλληνες δουλεύουν περισσότερο από τους γερμανούς και αμείβονται λιγότερο). Ή φανταστείτε πόσο τους βολεύει, να πιστεύουν οι έλληνες μικροεπιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό ότι ο λόγος που δεν μπορούν να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους, δεν είναι τα διεθνή τουριστικά πρακτορεία/λόμπι, αλλά οι Τούρκοι που μας ανταγωνίζονται στις τιμές. Σκεφτείτε όμως ακόμα σε τι βαθμό μπορούν να εκμεταλλευθούν το μίσος που εντέχνως καλλιεργείται μεταξύ των λαών, προκειμένου να προωθήσουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα τους. Πχ ας πούμε ότι μια πολυεθνική θέλει να εξορύξει τα πετρέλαια του Αιγαίου, έρχεται λοιπόν και μας κάνει την εξής πρόταση.

«Εμείς αναγνωρίζουμε σε εσάς την κυριαρχία του αιγαίου και όχι στους τούρκους, για αυτό και σας κάνουμε την εξής πρόταση, να μας δώσετε το δικαίωμα να εκμεταλλευθούμε το υπέδαφος και να αντλήσουμε τους υπάρχοντες πόρους και εμείς ως αντάλλαγμα θα δώσουμε δουλειά σε Χ κόσμο και θα κάνετε και τους τούρκους να σκάσουν από την ζήλεια τους»

Βέβαια θα έχει προηγηθεί διαπραγμάτευση και με τις δύο κυβερνήσεις(ή πιο σωστά με τα όποια συμφέροντα κρύβονται από πίσω) και όλο αυτό θα μας ανακοινωθεί όταν θα έχουν παρθεί ήδη οι όποιες αποφάσεις(εκτός και αν δεν τα βρουν μεταξύ τους στην μοιρασιά οπότε θα πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα).

Το αποτέλεσμα θα είναι να τους χαριστούν φθηνά εργατικά χέρια, να τους δοθούν τα δικαιώματα εκμετάλλευσης κομμάτι ψωμί, ίσως και δώρο για το χρέος, ένεκα που θα υπάρχει φτώχεια και ανεργία και αυτοί θα έρθουν και από πάνω ως μεσσίες για να μας σώσουν.

Παραδείγματα βέβαια μπορεί να ειπωθούν πολλά και να μας στρέψουν ενάντια σε οποιονδήποτε, τους μουσουλμάνους, τους κινέζους, τους βορειοαφρικανούς κλπ. Ποιο είναι όμως το ζουμί της υπόθεσης; Το ζουμί της υπόθεσης είναι, πως πρέπει απέναντι σε τέτοιες ενδεχόμενες παγίδες που βάζουν παρωπίδες στους λαούς και τους σπρώχνουν να ανταγωνίζονται, ή ακόμα και να πολεμούν μεταξύ τους για συμφέροντα ξένα προς αυτούς, να ορθωθούν άμυνες. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν, και ότι σε πείσμα των όσων πρόκειται να έρθουν, πρέπει να αγωνιζόμαστε για να φτιάξουμε μαζί με τους άλλους λαούς κοινό μέτωπο απέναντι σε αυτούς που με το να μας στρέφουν τον ένα ενάντια στον άλλο κερδοφορούν πάνω στις πλάτες μας, και μας χρησιμοποιούν ως ιδιωτικό τους στρατό για την προστασία των συμφερόντων τους.

Μπορεί τα παραπάνω να μοιάζουν λίγο σαν προωθημένη θεωρία συνομωσίας, όμως ας έχουμε κατά νου ότι όλα αυτά έχουν ξαναγίνει κατά το παρελθόν σε παρόμοιες ιστορικές περιόδους, καλό θα ήταν λοιπόν να είμαστε προετοιμασμένοι.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)


Και εδώ οι στίχοι του τραγουδιού:

Η Διεθνής
Εμπρός της γης οι κολασμένοι Της πείνας σκλάβοι, εμπρός, εμπρός, Το δίκιο από τον κρατίρα βγαίνει Σα βροντή, σαν κεραυνός Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια Τώρα εμείς οι ταπεινοί της γης Που ζούσαμε στην καταφρόνια Θα γίνουμε το παν, εμείς. * Στον αγώνα ενωμένοι Κι ας μη λείψει κανείς Ω νά τη! μας προσμένει Στον κόσμο η Διεθνής *	Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες Με πλάνα λόγια, μας γελούν Της γης οι δούλοι και ραγιάδες Μοναχοί τους θα σωθούν. Για να σπάσουν τα δεσμά μας Για να πάψει η σκλαβιά Να νιώσουμε τη γροθιά μας Και της ψυχής μας τη φωτιά.