Ταξικοί αγώνες και παραφιλολογία

Μετά τα επεισόδια της 20/10 ακολούθησε στα blogs μια άγρια αντιπαράθεση ανάμεσα σε μέλη, φίλους και οπαδούς του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ και στους θανάσιμους αντιπάλους τους. Για το τι έγινε τη μέρα εκείνη, ειπώθηκαν πάρα πολλά, υπήρχαν πολλές υποκειμενικές και αντικειμενικές ματιές για το ρόλο του ΠΑΜΕ και των κουκουλοφόρων, δεν χρειάζεται να τα ξαναπούμε.
Εδώ θα ασχοληθούμε με το τι επακολούθησε ως “συζήτηση”, μάλλον πόλεμος άρθρων-αναρτήσεων κ σχολίων συχνά υπό το καθεστώς οργής απ' όλες τις πλευρές, μη εξαιρουμένου και του γράφοντος μια και υπήρξαν προσβολές απ' την άλλη πλευρά σε προσωπικό επίπεδο.
Τα συμπεράσματα είναι τα εξής: Όσοι προέρχονται απ' τον “αντιεξουσιαστικό” χώρο και μπήκαν στην αντιπαράθεση, τα άρθρα και τα σχόλιά τους ήταν πραγματικά διαποτισμένα με δηλητήριο, με άγριο μίσος εναντίον του ΠΑΜΕ, με βρισιές, προσβολές σε προσωπικό επίπεδο, μέχρι και προσβολή του νεκρού εργαζόμενου, με παιδαριώδη οργή ακόμα και από κάποιους που εμφανίζονται ως “έγκυροι” bloggers (ευφημισμός, δεν μπορεί να υπάρχει “έγκυρος” blogger) που ξέρασαν κτηνώδες και θανατηφόρο μίσος. 9 στα 10 σχόλια αυτών χαρακτηρίζονταν από μια ζωώδη χωρίς αρχές επιθετικότητα, να βρίζουν μέχρι και τις μάνες άλλων σχολιαστών, έφτασαν σε σημείο μέσω indymedia να στοχοποιούν συντρόφους που είδαν στην περιφρούρηση, ακούσαμε διάφορα ότι απειλούν με επιθέσεις στη γωνία κλπ. Μετατρέπονται δηλαδή στους σύγχρονους χίτες που ασκούν ιδεολογική τρομοκρατία. 

Σχόλιο επιφανούς blogger στο twitter. Mιλάμε για επίπεδο

Το τοξικό μίσος θα το διαπιστώσετε αμέσως μετά την παρούσα ανάρτηση στα σχόλια κι αν έχουν οι εκπρόσωποι του εν λόγω χώρου διαφορετικό επίπεδο, ας διαψεύσουν με τη στάση τους.
Ο χώρος αυτός είναι πια πλήρως επιβεβαιωμένο ότι έχει κυριολεκτικά αλωθεί με την κρατική ασφάλεια, λόγω της χαλαρότητας και έλλειψης αρχών, τείνει να συγχωνευτεί με κάθε λογής “ιδεολογικές” αντιλήψεις, συγκαλυμένους ακροδεξιούς, φασίστες, εθνικιστές, διάφορους συνδέσμους ομάδων με τραμπούκικη συμπεριφορά κλπ.
Επειδή γνωρίζουμε πρόσωπα και πράματα, είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν και αναρχικοί “ιδεολόγοι” οργανωμένοι σε συλλογικότητες που δεν έχουν βάλει στο χέρι ακόμα οι παρακρατικοί, ή που τελωσπάντων φυλάνε στοιχειωδώς τα νώτα τους. Ακόμα και αυτοί οι αναρχικοί έχουν στοχοποιηθεί από “όμορους” χώρους, “συντρόφους” τους και κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα εξίσου. Οι ιδεολόγοι αναρχικοί βρίσκονται σε τραγική θέση μια και δεν μπορούν να πάρουν θέση “δημόσια” καθώς είναι απολύτως βέβαιο ότι μετά θα γίνουν στόχος, δεν μπορούν συνειδησιακά να στηρίξουν την τρομολαγνεία των φερόμενων αντιεξουσιαστών του indymedia και άλλων χώρων και όσο δεν το κάνουν στοχοποιούνται και πάλι. Υπήρχε και σχόλιο στο προηγούμενο ποστ πολύ ψύχραιμο και προσγειωμένο που αντικατοπτρίζει αυτή τη μικρή ομάδα. Ούτε χαιρόμαστε γι' αυτό σαν κομμουνιστές αλλά ούτε και λυπόμαστε, επισημαίνουμε απλώς την δομική αδυναμία του αναρχικού χώρου να αυτοπεριφρουρηθεί καθώς είναι ανοιχτός από την ίδια του την φύση. Ελπίζουμε πραγματικά να ξεμπερδέψουν χωρίς προβλήματα.
Όσοι προέρχονται από άλλες αριστερές και εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις, μεγάλο μέρος τους σε καταφανώς πιο ανεκτό επίπεδο και σε άλλο ύφος, είτε τήρησαν εχθρική στάση, είτε κράτησαν ίσες αποστάσεις είτε, παρά τις διαφωνίες τους, στήριξαν τη στάση του ΠΑΜΕ, με την τελευταία στάση να είναι και η μικρότερη αναλογικά. Ενώ οι ανακοινώσεις των οργανώσεων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΑΡΑΣ, ΚΚΕ (μ-λ), ΚΟΕ κλπ) ήταν από θετικές ως προς το ΠΑΜΕ έως και ουδέτερες, “κεντρίστικες” που λέμε εμείς, μέλη, φίλοι και οπαδοί των οργανώσεων αυτών, σε μεγάλη αναντιστοιχία με τις επίσημες πολιτικές θέσεις των ηγεσιών τους πολύ συχνά υιοθέτησαν το μίσος των αντιεξουσιαστών. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι το εξωκοινοβούλιο, ενώ έχει μια δυναμική, είναι βαθιά αντιφατικό ως προς τις διαθέσεις της βάσης με τις επίσημες ανακοινώσεις, και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν ένα σωρό σύντροφοι που διατηρούν επαφές με τόσο κόσμο απ' αυτούς τους χώρους. Και είναι απογοητευτική αυτή η στάση γιατί τελικά δείχνει το εξής: η αριστερότητα, η αντικαπιταλιστική ιδεολογική στάση πολλών συναγωνιστών απ' αυτόν τον κόσμο είναι οικοδομήθηκε και πάνω σε αντιΚΚΕ αντιλήψεις. Η ιδεολογία πολλών απ' αυτούς που, ο κύριος όγκος τους (και ας μη γελιόμαστε πάνω σ' αυτό) προέρχεται απ' τα πανεπιστήμια, δεν βασίστηκε σε άλματα ταξικής συνείδησης αλλά από το γενικά κι αόριστα, επαναστατικό κλίμα ανάμεσα στους φοιτητές, που ούτως ή άλλως το αίμα βράζει σε τέτοιες ηλικίες και δεν έχει καθαρό μυαλό. Και ασφαλώς, το αντιΚΚΕ κλίμα καλλιεργείται συστηματικά σ' αυτούς τους χώρους. Δεν λέμε φυσικά για όλους, αλλά για μια σχετική πλειοψηφία μελών, οπαδών και υποστηριχτών αυτών των χώρων.
Όσο για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα γεγονότα, αντικατοπτρίζει τις χαοτικές διαφορές αρχών που υπάρχουν στο χώρο: απ' τη μια απαράδεκτα σχόλια στο ραδιοσταθμό “στο κόκκινο” απ' την άλλη άρθρο στην iskra.gr να λέει για “μη εύστοχα σχόλια στο ραδιοσταθμό”. Απ' τη μια απαράδεκτα δημοσιεύματα στην Αυγή περί “ιδιοκτησιακών λογικών” και “μαγαζακισμού” (ποτέ δεν στερούνταν φαντασίας και νεολογισμών στην Αυγή) κι απ' την άλλη άρθρο από ουδέτερο ως θετικό υπερ ΠΑΜΕ άρθρο του Καρτερού. Απ' τη μια ανακοίνωση του ΣΥΝ για τα επεισόδια μετριασμένα απ' την άλλη αρνητικά σχόλια του Παπαδημούλη. Μύλος! 

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθύτατα αντιφατικός πολιτικός χώρος που δεν μπορεί να σταθεροποιήσει μια ενιαία αντίληψη σε ο,τιδήποτε, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η περίφημη “ενότητα” της αριστεράς είναι αδύνατη από άποψη αρχών, ακόμα και σε ένα τέτοιο “συμμαχικό” σχήμα που δεν βασίζεται σε συγκεκριμένες πολιτικές αρχές (μόνο σε οργανωτικές). Κι εδώ, ο κόσμος του ΣΥΝ που έχει μια φυσική, ανώριμη και ανομολόγητη συμπάθεια προς τους κουκουλοφόρους, δεν μπορεί με τίποτα να βγάλει πολιτικά συμπεράσματα απ' το απεργιακό διήμερο πέρα απ' το τι συνέβη με τα επεισόδια. Αυτό που λέμε “οπορτουνισμός” που μας κοροϊδεύουν πολλοί για τον όρο, για μια ακόμα φορά δικαιώνεται το ΚΚΕ που αποδίδει αυτόν τον όρο στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με την έννοια του καιροσκοπισμού. Αν μπορεί κανείς να μας διαφωτίσει κι εμάς, ποια είναι τελικά η ενιαία και οριστική θέση του ΣΥΝ και του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ στα γεγονότα της 20/10; Απάντηση: δεν υπάρχει οριστική και ενιαία θέση, υπάρχουν διαφορετικές και μεσοβέζικες προσεγγίσεις απ' τις διάφορες τάσεις και συνιστώσες που προσπαθούν να προσπεράσουν τις ίδιες τις πολιτικές αντιφάσεις του χώρου μέσα από λεκτικά σχήματα “και έτσι και γιουβέτσι”. 

Όσο για τη στάση των αστικών κομμάτων, η σιωπή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σημαίνει στάση αναμονής, υπολογίζουν σοβαρά τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και την άνοδό του, εκφράζουν με αστική αβρότητα και ευγένεια τη λύπη τους για το θάνατο του συναγωνιστή μια κι αυτό επιβάλλει ο σύγχρονος αστικός πολιτικός πολιτισμός. Το ΛΑΟΣ λοιπόν μένει να βγεί μπροστά, αρχικά με ύπουλο γλύψιμο σχετικά με την περιφρούρηση και στη συνέχεια στροφή 180 μοιρών και επίθεση στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για τις κατηγορίες εναντίον του ΛΑΟΣ (είναι γνωστό ότι ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Ι. Κοραντής χρημάτισε διοικητής της ΕΥΠ) και ανέσυρε Βάρκιζες, Βελουχιώτηδες κλπ εμφανιζόμενοι ως γνήσιοι υπερασπιστές της ιστορικής πορείας του ΚΚΕ (πόσο γελοίοι!). Οι διάφορες γελοιότητες που αναδημοσιεύονται ως ανώνυμα σχόλια στα διάφορα blogs σχετικά με τη στάση του ΚΚΕ και την υποταγή στο νόμο 59 περι αστικής νομιμότητας κλπ εκπορεύονται όλες απ' το ίδιο κέντρο και αναπαράγονται μέχρι κι απ' τους χρυσαυγίτες. Περιττό φυσικά να πούμε ότι το σχέδιο αυτό απέτυχε σχεδόν εν τη γενέσει του, καθώς έγινε άμεσα αντιληπτό ότι δεν προέρχεται από αριστερούς. Όσο για το ότι μας "παίνεψε" ο Άδωνις αρχικά, μια πολιτική δήλωση πάντοτε την εξετάζουμε μέσα στην χρονική της διάσταση: τι προηγήθηκε και τι επακολούθησε. Σήμερα αν τον ρωτήσετε τον Άδωνι θα σας πει (για να μην καρφωθεί κιόλας) "ναι μεν, αλλά..." και θα σου βγάλει από στάση του ΚΚΕ στο μακεδονικό μέχρι οικουμενική, γκαραντί!
Η στάση του ΠΑΜΕ τελικά βρίσκει μεγαλύτερη θετική ανταπόκριση απ' τον κόσμο κι αυτό είναι μια αδιάψευστη μαρτυρία χιλιάδων κομμουνιστών που βγήκαν στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς την επαύριο. Και είναι αδιάψευστη καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι οι “αντιεξουσιαστές” δεν έχουν καμμία παρέμβαση στους χώρους δουλειάς, στο πραγματικό πεδίο της ταξικής πάλης δηλαδή, ενώ οι εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις έχουν μικρή κι αδύναμη παρουσία. Ακόμα και με την ελάχιστη επαφή με τους εργαζόμενους θα διαπιστώσει κανείς ότι οι κουκουλοφόροι πλέον έχουν απαξιωθεί απ' όλο τον ντουνιά, ακόμα κι όταν υπάρχουν διαφωνίες με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, τα οποία κερδίζουν συνεχώς “πόντους” στη συνείδηση τους.

ΥΓ: Ελπίζουμε να υπάρξει ψυχραιμία στα σχόλια και φυσικά μπορούμε να δεχτούμε οποιαδήποτε κριτική μέσα σε κόσμια επίπεδα. Ανώνυμα σχόλια δεν θα λαμβάνονται υπόψη και δεν θα απαντηθούν. Υβριστικά σχόλια προς άλλους χρήστες, είτε ανώνυμα είτε επώνυμα, οποιαδήποτε άποψη κι αν υποστηρίζουν θα σβήνονται.