Σφήνα κάτω απ’ το νύχι (Poexania)

(Aναδημοσιευση απο  poexania)

Ο τίτλος της ανάρτησης αναφέρεται στο γνωστό βασανιστήριο που σου χώνουν μια σφήνα κάτω από το νύχι και τη σπρώχνουν μέσα στη σάρκα σου. Τον επέλεξα ειδικά, επειδή αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας μου θυμίζει αυτό ακριβώς το βασανιστήριο, με τη διαφορά ότι δεν περιορίζονται στη σάρκα, αλλά μας μπήγουν τη σφήνα και στο μυαλό, για την ακρίβεια εκεί εστιάζουν περισσότερο. 

Αυτοί που σπρώχνουν τη σφήνα βασίζονται στο γεγονός ότι ο πόνος θα μας σαστίσει θα μας πανικοβάλει και θα μας θολώσει, και ύστερα, όταν θα έχουν πέσει οι άμυνες μας, θα μας πουν αυτό που θέλουν γνωρίζοντας ότι  δεν θα είμαστε στη θέση να σκεφτούμε καθαρά και άρα να το αμφισβητήσουμε.

Έτσι λοιπόν βλέπουμε μετά από κάθε ανατριχιαστικό φασιστικό χτύπημα, να βγαίνουν διάφορα παπαγαλάκια και αστοί πολιτικοί να μιλούν για “τα άκρα”, το “συνταγματικό τόξο”, να επικαλούνται την νομιμότητα και να καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται. Γνωρίζουν βλέπετε, ότι μπορούν να αξιοποιήσουν τα περιστατικά φασιστικής βίας για να προωθήσουν την λογική τους, τη λογική της συναίνεσης σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. 

Είναι σαν να λέμε το κάθε τέτοιο τραγικό περιστατικό, ένα μικρό σπρώξιμο της σφήνας πιο βαθιά μέσα στη σάρκα της κοινωνίας, και επειδή ο οξύς πόνος αφήνει τον οργανισμό μισολιπόθυμο, στηρίζονται σε αυτό για να μας περάσουν το μήνυμα και να βγάλουν “εκτός νόμου” την λογική της αντίδρασης στην εκμετάλλευση.

Το παιχνίδι λοιπόν είναι πολλαπλό, έρχεται από τη μία ο ένας και σου ρίχνει μια σφαλιάρα να σε ζαλίσει, και έρχεται και ο άλλος και σε ταράζει στην νομιμότητα. Τι σου λένε δηλαδή; Ή θα κάτσεις να τρως τις σφαλιάρες, ή θα σε λιανίσουμε. Ή διαφορετικά, ή θα συνταχθείς με το συνταγματικό τόξο που απαιτεί να σκύβεις το κεφάλι στην αποδόμηση της ζωής σου, ή αν στραφείς εναντίον του(και αντιδράσεις), θα σε εξισώσουμε με το φασίστα εγκληματία και θα σε μπουζουριάσουμε. 

Το ίδιο δηλαδή το σύστημα που σου έχει κάνει τη ζωή μαρτύριο, έρχεται και σε προκαλεί μέσω των μπράβων του της Χρυσής Αυγής, και μετά σου λέει “κάτσε τώρα να τις τρως ήσυχα-ήσυχα και να συνηθίζεις την ακραία υποταγή”.

Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να προσέχουμε, ειδικά τώρα που το κίνημα δεν είναι όσο δυνατό θα θέλαμε. Επιπόλαιες αντανακλαστικές αντιδράσεις, τόσο από τη μεριά του κόμματος της εργατικής τάξης όσο και από την πλευρά των μελών και φίλων του(αλλά και κάθε ενός με τη στοιχειώδη ανθρωπία) είναι βούτυρο στο ψωμί του συστήματος που μας την έχει στήσει στη γωνία ελπίζοντας πως θα βρει την αφορμή να μας βγάλει εκτός νόμου και να μας στέλνει μαζικά στα μπουντρούμια. 

Και δεν είναι μόνο οι χρυσαυγίτες που μας ωθούν προς αυτήν την κατεύθυνση αλλά και διάφοροι δήθεν αντιεξουσιαστές, όμως στην πραγματικότητα παρακρατικοί (ή που κάνουν τη δουλειά παρακρατικών), που προσπαθούν να περάσουν στο λαϊκό κίνημα τη λογική του μπάχαλου και της τυφλής βίας.

Και θα πει κανείς “ναι αλλά εμείς τι να κάνουμε; να καθόμαστε να βλέπουμε να μας σφάζουν;”. Όχι, δεν πρέπει να καθόμαστε, αντίθετα πρέπει να πιέσουμε τον εαυτό μας για να γίνουμε πιο δραστήριοι και να βρισκόμαστε παντού, πρέπει να πονηρέψουμε, να μπορούμε να προβλέπουμε τις κινήσεις τους και να παίρνουμε τα μέτρα μας. 

Δεν πρέπει να αφήνουμε καμιά εργατική κινητοποίηση απροστάτευτη, να έχουμε καλά αντανακλαστικά και να είμαστε έτοιμοι να βρεθούμε ανά πάσα στιγμή δίπλα σε εργάτες που απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα είτε από την κρατική είτε από την παρακρατική καταστολή. 

Όμως παράλληλα πρέπει να καταλάβουμε ότι “ένα κόμμα χειμώνα καλοκαίρι” με τον περιορισμένο αριθμό μελών και δραστήριων φίλων δεν μπορεί ούτε να είναι παντού ούτε να τα προλάβει όλα. Αυτός είναι και ο λόγος που οφείλουμε να σταθούμε δίπλα του, να γίνουμε παράδειγμα με τον αγώνα μας, να πληθύνουμε τις γραμμές του, δηλαδή τις γραμμές του εργατικού κινήματος. 

Οι εποχές είναι δύσκολες και δεν δικαιολογούμαστε να αρκούμαστε στην ψήφο μας, μένοντας κατά τα άλλα στα λόγια, για αυτό μελέτη, σκέψη, δράση, εμπειρία, ο μόνος δρόμος που οδηγεί τελικά στη νίκη.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)