Το δίδαγμα είναι κανένας συμβιβασμός με την αστική τάξη, καμιά πολιτική συνεργασία με τον οπορτουνισμό

 

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την ομιλία της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση της ΚΟ Μακεδονίας αφιερωμένη στα 95 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 2 Δεκέμβρη 2013

 

Η Ελένη Μπέλλου στο βήμα της εκδήλωσης

Πορευόμαστε από τα 95 στα 100 χρόνια του Κόμματος, με στόχο να μεταδώσουμε τα κριτήρια της επαναστατικής μας βεβαιότητας για το σοσιαλισμό ιδιαίτερα στους νέους και τις νέες από τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες.

Δε μας χρειάζονται μεγάλα λόγια αποσπασμένα από μεγάλες πράξεις, δε μας χρειάζονται επετειακοί διθύραμβοι, χωρίς ακλόνητη πεποίθηση στηριγμένη στη γνώση. Μας χρειάζονται μεγάλες ιδέες που οδηγούν σε μεγάλες πράξεις, ιδέες που είναι μεγάλες ακριβώς γιατί μπορούν να κατευθύνουν τις πράξεις στο νέο, στον ανώτερο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Οχι απλά ανώτερο σε σχέση με τον προηγούμενο, αλλά αυτόν που καταργεί κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αυτό συνίσταται και η μεγαλύτερη δυσκολία του: Εχει να νικήσει:

• και την εκμεταλλεύτρια καπιταλιστική τάξη στη χώρα του
• και κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας, γιατί περικλείει το σπέρμα που υπό προϋποθέσεις μπορεί ν' αναπτύξει το δέντρο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης
• και αποφασιστικά να συμβάλει για να νικηθεί ο καπιταλισμός σ' έναν ευρύτερο περίγυρο.

Δε φοβόμαστε τα ιστορικά συμπεράσματα

Μη φοβηθούμε να πούμε στους νέους και στις νέες ότι η ταξική πάλη, η σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στις χώρες του καπιταλισμού ως προς τις ιδέες και την πρακτική του, σε φάσεις καθοριστικής σημασίας, δεν τα κατάφεραν σε αυτή την απαίτηση.

• Το Κομμουνιστικό Κόμμα στην ΕΣΣΔ δεν κατάφερε κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να βάλει οριστικά φραγμό σε κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας, σε κάθε μορφή απόσπασης του ατομικού από το κοινωνικό συμφέρον ή και απόσπασης του συλλογικού συμφέροντος, γιατί τέτοιο είναι το συνεταιριστικό ή και το διευθυντικό ή συντεχνιακό μέσα σε μια σοσιαλιστική επιχείρηση.
• Δεν κατάφερε η εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού από τη ναζιστική, ιμπεριαλιστική επίθεση να μην επιφέρει συγχύσεις ως προς τη στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος σε στρατιωτικά σύμμαχες χώρες.
• Δεν κατάφερε στην Κίνα έγκαιρα να ξεκόψει με κάθε μορφή όχι μόνο μικροαστικού αλλά και καπιταλιστικού συμφέροντος, αφού ουσιαστικά αναγνώρισε τη συμμετοχή στο κοινωνικό προϊόν μεριδίου για τη λεγόμενη «εθνική αστική τάξη».
• Δεν κατάφερε σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να συντρίψει πλήρως διάφορες μορφές ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, στη γη, να ξεριζώσει τη λογική και την πρακτική του επιχειρησιακού κέρδους, της εργολαβικής και ατομικής εργασίας, να συντρίψει όλους τους παλιούς μηχανισμούς.

 

Από τον χώρο της εκδήλωσης

Φυσικά, σε αρκετές περιπτώσεις, υπήρξε ένας αντικειμενικός αρνητικός παράγοντας, μια αδυσώπητη κοινωνική αιτία που έσπρωχνε στις παρεκκλίσεις: Ηταν η πολυπληθής ακόμα και διασπαρμένη ατομική ιδιοκτησία σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις χώρες που γι' άλλους λόγους ενσωμάτωσης και προδοσίας δεν επικράτησε η επανάσταση, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση της Γερμανίας. Αυτός ο παράγοντας έκανε πιο δύσκολη τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ, πιο επικίνδυνο το διεθνή ιμπεριαλιστικό περίγυρο.

Είναι γνωστό ότι ο Λένιν προσδοκούσε στη νίκη της Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Γερμανία για τη σταθεροποίηση και ταχύτερη ανάπτυξη του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.

Ωστόσο, δεν ήταν μονόδρομος η παρέκκλιση. Το κύριο ήταν η υποκειμενική αδυναμία, που εκφράστηκε με λαθεμένους πολιτικούς στόχους και συμμαχίες. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν μπόρεσε στις συνθήκες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου να κρατήσει ίσια μπροστά το τιμόνι της ταξικής πάλης, ώστε να οδηγήσει σε ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας στην καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Η αναγνώριση των λαθών δεν είναι ηττοπάθεια, μηδενισμός. Είναι πηγή δύναμης και μάλιστα η δημόσια αναγνώρισή τους. Γιατί το ΚΚ δε δρα μόνο του αλλά με τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, γι' αυτό ό,τι διδάσκεται το Κόμμα οφείλει να τα μεταδίδει στις μάζες.

 

Το ΚΚΕ τόλμησε και τολμά να δει την Ιστορία τη δική του και του διεθνούς κινήματος αυτοκριτικά και κριτικά με ταξικότητα και αντικειμενικότητα. Να βγάλει τα συμπεράσματα που βοηθούν στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Αυτή η στάση δεν αδυνατίζει το γεγονός ότι υπερασπιστήκαμε και υπερασπιζόμαστε το σοσιαλισμό, τις αναμφίβολα τεράστιες κατακτήσεις του, ανεξίτηλα αποτυπωμένες στην Ιστορία.

Δε διαγράφεται από την Ιστορία η κατάργηση της ανεργίας, η μόρφωση, η αθλητική και αισθητική αγωγή για όλα τα παιδιά, τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους, τα ποιοτικά φάρμακα για όλους, η πρόληψη - η φροντίδα υγείας, η λαϊκή κατοικία με θέρμανση - καυτό νερό 24 ώρες το 24ωρο, η ύπαρξη τέτοιων μέσων μαζικής μεταφοράς στις πόλεις που δεν κινδύνευε κανείς να παγώσει σε θερμοκρασίες μείον 20 βαθμούς Κελσίου για μήνες.

Ο καπιταλισμός είναι καταδικασμένος να ζήσει την όξυνση των αντιφάσεών του

Για σκεφτείτε, ο υπερσύγχρονος καπιταλισμός θεωρεί δεδομένη την ύπαρξη σπιτιών, σχολείων και χώρων εργασίας χωρίς θέρμανση, θεωρεί ως επιβεβλημένη κρατική οικονομία τις περικοπές προσωπικού και υποδομών στα δημόσια νοσοκομεία, στα φάρμακα, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, ενώ είναι εξόφθαλμες οι ελλείψεις τους. Κι αυτά δε συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα λόγω «μνημονίου», συμβαίνουν σε όλη την καπιταλιστική Ευρώπη, όπου υπήρχε κάπως πιο εκτεταμένος δημόσιος τομέας Υγείας και Παιδείας. Συμβαίνουν στην Κίνα που με την καπιταλιστική της ανάπτυξη έφθασε στη 2η παγκόσμια θέση.

Δεν είναι λοιπόν ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση, φιλελεύθερο αστικό, σοσιαλδημοκρατικό ή και κομμουνιστικό στον τίτλο, αλλά ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής, με ποιο κίνητρο γίνεται η παραγωγή.

Είναι τραγική ειρωνεία στον 21ο αιώνα να χάνονται ζωές και νοικοκυριά από έλλειψη φαρμάκων, από λίγη παραπάνω του κανονικού βροχόπτωση ή χιονόπτωση ή να καταστρέφεται ολόκληρο χωριό, ενώ υπάρχουν οι επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις, οι παραγωγικές δυνατότητες πρόβλεψης, προστασίας, εξουδετέρωσης καταστροφικών συνεπειών.

Και μόνο να σκεφτεί κάποιος τι επενδυμένο κεφάλαιο υπάρχει στη Ρόδο, το νησί - κράχτη για τον ξένο τουρισμό, σχετικά υψηλότερου εισοδήματος, αρκεί για να καταλάβει τι σημαίνει ταξικές αντιθέσεις, καπιταλιστική ανάπτυξη. Σκεφτείτε όχι την κωμωδία αλλά την κοροϊδία σε βάρος του λαού με την αντιπαράθεση κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ για τα φάρμακα, γιατί και η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν διαχωρίζονται από τα μονοπώλια, εγχώρια και ξένα. Αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη που δεν έλειψε από την Ελλάδα, από την Ιταλία, απ' τη Γαλλία.

Ας μεταδώσουμε όμως και στις γενιές που δεν το γνώρισαν, πως η νίκη της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, η σοσιαλιστική οικοδόμηση με κοινωνική ιδιοκτησία και κεντρικό σχεδιασμό έδωσε φτερά στην κοινωνική πρόοδο με τρόπο που δεν είχε ξαναγνωρίσει η ανθρωπότητα: Το ξερίζωμα της ανεργίας, του αναλφαβητισμού, τα δικαιώματα του παιδιού, της γυναίκας, των εργαζομένων, των συνταξιούχων, ο ελεύθερος χρόνος τους και οι δυνατότητες δημιουργικής αξιοποίησής του είχαν τέτοιες διαστάσεις που πίεσαν κι άγγιξαν ακόμα και τις καπιταλιστικές κοινωνίες, ιδιαίτερα της Ευρώπης.

Δεν είναι τυχαίο που σήμερα κατεδαφίζονται κατακτήσεις σκληρών αγώνων, γιατί ο διεθνής καπιταλισμός αισθάνεται ότι γλίτωσε από άμεσο κίνδυνο ή καλύτερα ποντάρει πάνω στη νίκη της αντεπανάστασης, στην απογοήτευση και ηττοπάθεια που έσπειρε, αξιοποιεί το σμπαράλιασμα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική κρίση του διεθνούς εργατικού κινήματος.

Είτε όμως προχωρά είτε δεν προχωρά η σοσιαλιστική οικοδόμηση σήμερα σε κάποια χώρα της Γης, ο καπιταλισμός είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει πιο βαθιά, πιο έντονα όλες εκείνες τις αντιφάσεις του που τον οδήγησαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη μεγάλη, συγχρονισμένη και παρατεταμένη κρίση του 1930, στην πιο απροκάλυπτη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας που οδήγησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο μ' ευθύνη της ναζιστικής Γερμανίας, της φασιστικής Ιταλίας, της Ιαπωνίας, όπως αστοί και οπορτουνιστές υποστηρίζουν, αλλά και με ευθύνη των αστικών δημοκρατιών της Γαλλίας, της Βρετανίας, των ΗΠΑ.

Και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι των τελευταίων 20 χρόνων στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, αύριο στο Ιράν, εξαπολύονται από τα «δημοκρατικά» πολιτεύματα των ΗΠΑ, της ΕΕ. Αν και η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνονται όμως τα φαινόμενα της σήψης, της βαρβαρότητας του καπιταλισμού, αλλά δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη στρατηγικής του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Κανένας συμβιβασμός με τα τμήματα της αστικής τάξης, καμιά πολιτική συνεργασία με τον οπορτουνισμό, αυτό είναι το δίδαγμα.

Η εξουσία του κεφαλαίου ασκείται με ευελιξία

Ο καπιταλισμός δε γλυκαίνει, δεν ανθρωπεύει, όπως υπόσχονται σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές παλιού ή νέου τύπου. Ηταν και είναι βάρβαρος και στην αυγή και στη δύση του. Αλλάζει μόνο τις μορφές της βαρβαρότητάς του.

Αναπτύχθηκε τραβώντας στη συγκεντρωμένη παραγωγή όχι μόνο τον τεχνίτη, το βοηθό του, το βιοτέχνη, αλλά και τη γυναίκα, το παιδί, τον αγρότη. Αυτή ήταν η ιστορική προσφορά του καπιταλισμού, ότι έστω και με βαρβαρότητα προετοίμασε τις υλικές συνθήκες της μεγάλης, της συγκεντρωμένης, της βιομηχανικής παραγωγής.

Ταυτόχρονα όμως δημιούργησε και το δικό του νεκροθάφτη, γιατί η μεγάλη, συγκεντρωμένη παραγωγή δε χρειάζεται τον ατομικό ιδιοκτήτη. Ο καπιταλισμός προσάρμοσε το χαρακτήρα της ατομικής ιδιοκτησίας, διαμόρφωσε τη μετοχική εταιρεία, τις εταιρείες επενδύσεων, τους ομίλους επιχειρήσεων, τα μονοπώλια. Αυτό σημαίνει παρασιτισμός, σαπίλα του καπιταλισμού.

Είναι όλα αυτά που σήμερα πολύ καλά γνωρίζουν οι νέοι: Είναι οι αγοραπωλησίες μετοχών ή δικαιωμάτων πάνω σε μετοχές, σε νομίσματα, σε συμβόλαια αγοραπωλησίας πρώτων υλών, κατασκευών, Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, οπλικών συστημάτων, ΜΜΕ κ.λπ.

Ολο αυτό το τέρας που λέγεται Χρηματιστήριο - Τράπεζες - Ασφαλιστικές δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη σύγχρονη βιομηχανική παραγωγή, που δεν αφορά μόνο τη Μεταποίηση, τις Μεταφορές - Τηλεπικοινωνίες - Ενέργεια - Υδρευση - Τουρισμό, αφορά και την εμπορευματοποιημένη Παιδεία, Υγεία, το Θέαμα - ακρόαμα, τον Αθλητισμό, τα ΜΜΕ.

Αυτή την αλήθεια για το μονοπωλιακό καπιταλισμό τη γνωρίζουν πάρα πολύ καλά κι όσα κόμματα, με αριστερό ή σοσιαλδημοκρατικό, ακόμα και με κομμουνιστικό επίθετο στον τίτλο τους, υπόσχονται έναν πιο υγιή καπιταλισμό, υπόσχονται ότι θα διαχωρίσουν το «καλό κέρδος» στη βιομηχανία και στο εμπόριο από το «κακό κέρδος» στις τράπεζες.

Αυτός ο διαχωρισμός δεν είναι καινοτόμος. Είναι αναπαλαιωμένη απάτη είτε λέγεται για την Ελλάδα είτε για την Ευρωζώνη είτε για τις ΗΠΑ ή οπουδήποτε στη Γη.

Και η απάτη έχει στόχο της να δικαιολογήσει στα μάτια, στις προσδοκίες εργατικών - λαϊκών μαζών τη συνεργασία με την τάξη του κεφαλαίου, με μέρος των πολιτικών διαχειριστών της στο όνομα του «εθνικού - πατριωτικού» ή του «αντιφασιστικού» ή του «αντιμνημονιακού» μετώπου με αστικές δυνάμεις.

Η εξουσία του κεφαλαίου είναι ευέλικτη στον τρόπο με τον οποίο ασκείται, ανάλογα με το συσχετισμό, την ανοδική ή καθοδική φάση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Οταν τρώει τα ψωμιά της η πιο ελεύθερη κίνηση κεφαλαίου, εργατικού δυναμικού κ.λπ., επομένως και η σχετικά φιλελεύθερη αντιπροσώπευση όλων των μερίδων του κεφαλαίου, των μικροαστών, των αγροτών, ακόμα και των εργατών στο Κοινοβούλιο, τότε αναλαμβάνει η σοσιαλδημοκρατία ως ικανότερη να συνδυάσει την κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία με τη μαζικότερη εξαγορά τμημάτων της εργατικής τάξης σε πρωτοπόρους κλάδους της βιομηχανίας, π.χ. στην Ενέργεια, στις Τηλεπικοινωνίες.

Οταν τρώει τα ψωμιά της η σοσιαλδημοκρατία, και δεν μπορεί με σχετική σταθερότητα να επανέλθει ο φιλελευθερισμός, αν δεν έχει ακόμα επέλθει βαθιά πολιτική κρίση και με την αποτελεσματική παρέμβαση της ταξικής πάλης, τότε μπορεί ν' αναλάβει ακόμα και ο φασισμός - ναζισμός, για να προλάβει μια τέτοια εξέλιξη, για να τσακίσει το εργατικό κίνημα, αρχικά την πρωτοπορία του, το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Να αναμετρηθούμε με τις αυταπάτες

Η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί πλέον να φέρει «μέρες της περιόδου 1981 - 1985» στην Ελλάδα ή του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα στην καπιταλιστικά αναπτυγμένη Ευρώπη. Αλλωστε, η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε ήδη εδώ και πάνω από 30 χρόνια από τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία, όπου όλο και περισσότερο περιορίζονται τα εισοδήματα των μισθωτών και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αν λοιπόν δεν μπορούν οι ΗΠΑ να κάνουν «αναδιανομή εισοδήματος» υπέρ των μισθωτών, τότε πώς θα την κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα;

Με αυτή την απατηλή ελπίδα είναι που πρέπει να αναμετρηθούμε, και σήμερα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και σε συνθήκες σταθεροποίησης ή και ενδεχόμενης ανάκαμψης.

Για τη σημερινή κατάσταση στο κίνημα έχει τεράστια ευθύνη όχι κυρίως η εργοδοτική, η κυβερνητική και κάθε κρατική τρομοκρατία, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, το συμφέρον τους υπερασπίζονται.

Ευθύνη έχουν αυτοί που εξαπατούν τους εργαζόμενους, τους ανέργους, μιλώντας για λογαριασμό τους ενώ βρίσκονται με το μέρος του ταξικού αντίπαλου.

Σκεφτείτε μόνο αν και πώς χρησιμοποιήθηκε η πολιτική εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, για να κλείσουν επιχειρήσεις στις πανελλαδικές απεργίες, για να κατέβουν δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων στους δρόμους και να ανατρέψουν τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, για να υπερασπιστούν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Αντίθετα, έσυραν τους εργαζόμενους στην υποχώρηση στις απαιτήσεις των καπιταλιστών. Σκεφτείτε γιατί δεν συνέβαλαν για να γίνουν μπλόκα αγροτών - επαγγελματιών - εργατών που θα επιβάλλουν την αναστολή και την παραγραφή των χαρατσιών, της τραπεζοληστείας, κ.λπ.

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ την όποια επιρροή του για κινητοποιήσεις την εξάντλησε είτε στο στόχο να αλλάξει η κυβέρνηση είτε αποσπασματικά, σε κάποιους χώρους του Δημοσίου που άλλαξαν οι συνθήκες, υποσχόμενος ότι θα τους διασώσει ως κυβέρνηση, ενώ την ίδια ώρα έδινε εξετάσεις για τη θέση του μέσα στην Ευρωζώνη, γενικότερα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που όλα μαζί, ΗΠΑ, ΟΟΣΑ, και όχι μόνο ΕΕ, κόπτονται ότι το στοίχημα για την Ελλάδα, και όχι μόνο, είναι το προχώρημα των λεγόμενων διαρθρωτικών αλλαγών.

Με επίγνωση των δυσκολιών

Γνωρίζουμε τις δυσκολίες, γνωρίζουμε και τις δυνατότητες. Δεν είμαστε έξω από κάθε σκίρτημα εργατικής και λαϊκής διεκδίκησης και οργάνωσης. Γνωρίζουμε τη δυνατότητα συνειδητά να πιστέψουν στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό και να επιλέξουν τη συμπόρευση ή και ένταξη στο ΚΚΕ εργατοϋπάλληλοι, νέοι και νέες μισθωτοί ή με το μπλοκάκι επιστήμονες, να εμπνευσθούν νέοι καλλιτέχνες.

Με την πρωτοπόρα δουλειά των κομμουνιστών να μάθουν ότι ο σοσιαλισμός έδωσε το συνδυασμό γενικής μόρφωσης - τεχνικής ή καλλιτεχνικής ή επιστημονικής ειδικότητας με το αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα και ταυτόχρονα το πτυχίο πιστοποιούσε και την επαγγελματική επάρκεια, ενώ το σοσιαλιστικό κράτος κατοχύρωνε την ανάλογη θέση εργασίας. Να μάθουν ότι το ΚΚΕ παλεύει γι' αυτή τη σχέση μόρφωσης - ειδίκευσης - εργασίας, για τη συμμετοχή του εργαζόμενου στις αποφάσεις οργάνωσης - διοίκησης του κάθε εργασιακού χώρου, στον έλεγχο της διοίκησης, στην κλαδική, περιφερειακή και πανελλαδική αντιπροσώπευση.

Αυτός είναι ο χαρακτήρας της εξουσίας για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, που βάθρο της είναι η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ο επιστημονικός σχεδιασμός της παραγωγής, των αναγκαίων κοινωνικών υπηρεσιών, των υποδομών και λειτουργιών για να ανθίσει η μαζική πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα, αλλά και η πολιτική ευθύνη.

Αυτή η σοσιαλιστική οικονομία, η σοσιαλιστική κοινωνία καμία σχέση δεν έχει με την καπιταλιστική, γι' αυτό και δεν μπορεί να διαμορφωθεί στον καπιταλισμό κανένας θεσμός, όργανο άσκησης της εργατικής εξουσίας.

Γι' αυτό και δεν μπορεί το ΚΚΕ ως κόμμα της εργατικής τάξης να γίνει κυβερνητικό κόμμα στον καπιταλισμό, αλλά αξιοποιεί κάθε πολιτική μάχη, και των εκλογών (βουλευτικών, ευρωεκλογών, τοπικών - περιφερειακών) ως μια μορφή πάλης στο συνολικό αγώνα για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, για να ενισχυθεί η Λαϊκή Συμμαχία με αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης, για την εργατική - λαϊκή εξουσία.