Μερικά συμπεράσματα από το χτεσινό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη Σαλονίκη 28/9

Αυτό που λέγαμε φιλολογικά κάποτε “νέες δυνάμεις θα μπουν στη μάχη” από χτες είναι μια πραγματικότητα. Στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ χτες στη Σαλονίκη, πολύ μεγάλο μέρος του συγκεντρωμένου πλήθους ήταν άνθρωποι που πρώτη φορά κατέβηκαν με το ΠΑΜΕ. Υπήρχε ένα κλίμα εμπιστοσύνης και ασφάλειας, οί άνθρωποι αυτοί ξέραν με ποιους είναι και γιατί κατέβηκαν.

Η συγκέντρωση ήταν πυκνή και μεγαλύτερη σε όγκο απ' ότι συνήθως. Πολλές φορές μας λέγαν – ίσως και δικαίως – ότι οι συγκεντρώσεις μας είναι κυρίως τα κομματικά μέλη και στελέχη και φίλοι (κάποιες φορές αναγκαστικά οι κομμουνιστές βγαίνουν πρώτοι όταν ο περισσότερος κόσμος είναι αναποφάσιστος και διστακτικός), χτες αυτό το πράγμα δεν ίσχυε, ήμασταν σίγουρα μισοί-μισοί.

Μετά το “πείραμα” των πλατειών που έδειξε τον απολίτικο, ανοργάνωτο και χύμα-στο-κύμα χαρακτήρα του, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, υπό την πίεση του τελευταίου φορολογικού αμόκ, που λέει και η ανακοίνωση του ΚΚΕ, αρχίζουν κι αντιλαμβάνονται την αξία της οργάνωσης, της οργανωμένης πάλης κάτω από ένα σχέδιο συνολικής αμφισβήτησης του καπιταλισμού.

Πολύ εύστοχη και η κεντρική ομιλία του Γιάννη Δελή απ' το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών η οποία ήταν καθαρή, κατανοητή και η καταλληλότερη για ανθρώπους χωρίς αγωνιστική πείρα. 

Πολλοί συγκεντρωμένοι ξεπέρασαν σε διάθεση και μαχητικότητα πολλούς από μας που “τα έχουμε φάει με το κουτάλι” που λένε, φώναζαν συνθήματα και παρέσερναν τους “συνήθεις υπόπτους”.

Ιδιαίτερα καλό το κλίμα που έρχεται κι απ' τις λαϊκές επιτροπές στις διάφορες περιοχές της Σαλονίκης, Εύοσμος, Πολίχνη, Καλαμαριά και Τούμπα – λιγότερο η τελευταία σύμφωνα με πληροφορίες – που κάνουν τα πρώτα βήματά τους στην λαϊκή οργάνωση στο επίπεδο της γειτονιάς όπου πλέον το έδαφος είναι πολύ πρόσφορο λόγω της μεγάλης ανεργίας και της εργασιακής ελαστικότητας. Πολύ πιο εύκολα βρίσκεις ανθρώπους σε σταθερή βάση στη γειτονιά παρά σε χώρους δουλειάς πια. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι πρώτες βάσεις που μπήκαν στις λαϊκές επιτροπές τροφοδότησαν σημαντικά τα χτεσινά συλλαλητήρια μια κι έγιναν και μαζικές προσυγκεντρώσεις στις διάφορες περιοχές.

Βλέποντας την θετική αυτή εξέλιξη με ψυχραιμία και επαναστατική αισιοδοξία, πρέπει να δούμε τα εξής: ο κόσμος ξεπέρασε το αρχικό “αυθόρμητο” των πλατειών σε κάποιο βαθμό, και τώρα αρχίζει και στρέφεται προς πιο οργανωμένες μορφές πάλης. Μ' αυτή την έννοια, το συλλαλητήριο είναι περισσότερο ποιοτικό παρά ποσοτικό στοιχείο. Ακόμα περισσότερο ποιοτικό θα γίνει όταν όλος αυτός ο κόσμος απ' τα συλλαλητήρια και τις λαϊκές επιτροπές πάει και γραφτεί στο σωματείο και αναζωογονήσει το ταξικό συνδικαλιστικό ρεύμα στα συνδικάτα, τα σωματεία που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ.

Πολλοί απ' αυτούς τους καινούργιους έχουν φάτσα “πρωτοπόρου”, φαίνονται ότι είναι άλλης πάστας άνθρωποι, πραγματικοί προλετάριοι. Εδώ θέλει εμπιστοσύνη στο ένστικτο και τη γνώση του νέου αγωνιστή, αλλά και το στοιχείο της ευελιξίας.

Το μυαλό αυτουνού του νέου εργαζόμενου δεν πάει μακρυά, αντικειμενικά. Πρέπει να ζυμωθεί με την ιδέα του Σοσιαλισμού, της ανατροπής του καπιταλισμού. Λαϊκή εξουσία θα το πούμε, σοσιαλισμό θα το πούμε, φούφουτο θα το πούμε δεν έχει σημασία.

Με κάθε ευκαιρία και χωρίς περιστροφές να την πηγαίνουμε την κουβέντα στο σοσιαλισμό “που γνωρίσαμε” που λέμε, να τονίζουμε τα επιτεύγματά του, καθαρά και τίμια να αναγνωρίζουμε τα λάθη (αλλά όχι και να υιοθετούμε τα ψέμματα και τις διαστρεβλώσεις, να τα μυριζόμαστε αυτά και με ωραίο τρόπο να καταρρίπτουμε). Ακόμα κι αν κάτι δεν ξέρουμε να λέμε “δεν ξέρω” και να μην το παίζουμε ξερόλες και εξυπνάκηδες. Να δώσουμε στον άλλο να καταλάβει τις διαφορές ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό ψυχρά, αντικειμενικά, να φαίνεται ότι ΟΝΤΩΣ είναι ανώτερο σύστημα το ένα απ' τ' άλλο, όχι επειδή εμείς το γουστάρουμε απλώς.

Παρά τη μεγάλη αγωνιστική διάθεση για αγώνα απ' τον κόσμο, η αλλαγή της συνείδησης είναι ακόμα μεγάλο χαντάκι για τον καθένα, κι εδώ πρέπει να συνδυαστεί η δουλειά μυρμηγκιού με τις νέες συνθήκες. Τα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά.