Tι είναι στ' αλήθεια το ρύζι (αναδημοσίευση)

(Η ανάρτηση είναι από το ιστορικό blog Φιλολαϊκό. Εδημοσιεύθη στις 14/9/2008, ακριβώς πριν τρία χρόνια δηλαδή, αλλά είναι ακόμα φρεσκαδούρα στο νόημα, παρακαταθήκη του laikou stromatos, γνήσιου αγωνιστή και προλετάριου, αητού, πραγματικού κουκουέ. Να ζήσουν και τα παιδιά του, ο Λαοκράτης κι ο Σπούτνικ 1. Αμήν http://filolaiko.blogspot.com/2008/09/blog-post_14.html). 

Δεν είναι γραμματόσημα. Ένσημα είναι.

Είναι του πατέρα μου. Από την οικοδομή. Βαρέα που λένε. Παλαιού τύπου. Τα δικά μου, τα ελαφρά, τα hi-tech με το ολόγραμμα, δεν νομίζω ότι αξίζουν αντίστοιχης προβολής, άσε που είναι και μια χούφτα.

Όμως τα -μη- ένσημα της γενιάς των 700 ευρώ, που θα ‘λεγε και ο Τσίπρας, της νέας βάρδιας, που ‘θα λεγαν και οι φίλοι μου οι ναρίτες, είναι αυτά που αξίζουν και προβολής και υπενθύμισης.

Στις αρχές της φοιτητικής μου ζωής, πίσω στο 2004, θυμάμαι είχα αναφέρει σε έναν συμφοιτητή τη λέξη «ένσημα», και με κοίταξε σαν χάνος. «Τι είναι τα ένσημα;», ρώτησε.

Κάποιοι συμφοιτητές ήταν πιο «προχωρημένοι»: «Ε, τα ένσημα είναι κάτι με την άδεια, άμα μπορείς να πάρεις άδεια απ’ τη δουλειά...»

Άλλοι το «κατείχαν» το ζήτημα: «Κοίταξε, δεν θέλω ένσημα, μικρός είμαι ακόμα, όταν θα βρω κανονική δουλειά, εννοείται».

Τέλος, μερικοί ήταν σε άλλο σύμπαν: «Ρε φίλε, βασικά καλά τα λέει το ΚΚΕ αλλά δεν γίνεται να κολλάει το αφεντικό σε όλους ένσημα, τι θα βγάλει αυτός;»

Νέα παιδιά, κάποιοι δεν γνωρίζουν, κάποιοι γνωρίζουν αλλά το αφήνουν «για αύριο», κάποιοι φτάνουν στο σημείο να υιοθετούν τα επιχειρήματα των ταξικών τους αντιπάλων. Σε στιγμές όπως η τωρινή, του ξεπατώματος ακόμα και αυτού του ανεπαρκούς σοσιαλδημοκρατικού κράτους πρόνοιας, η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης είναι το ζητούμενο. Μόνο που ώρες-ώρες ούτε «τρεϊντγιουνιονίστικη» που ‘λεγε κι ο Λένιν, δεν φαίνεται να υπάρχει.

Σύντροφοι, συναγωνιστές, φίλοι, και κάθε καλοπροαίρετος που έχει τσίπα: Εμπρός, όπου υπάρχουν σωματεία, να τα πάρουμε από την εργοδοτική-αστική επιρροή, όπου δεν υπάρχουν σωματεία, να τα φτιάξουμε, να μάθουν οι νέοι εργαζόμενοι τα δικαιώματά τους, να μάθουν να παλεύουν για το ψωμί και την αξιοπρέπεια τους. Να μη χαθεί χρόνος.

Το είχα γράψει και στην πρώτη μου ανάρτηση στο ρημάδι το Φιλολαϊκό, τον Απρίλη. Αν σήμερα εμείς γινόμαστε η γενιά της ανασφάλιστης εργασίας, να μην αφήσουμε τα αυριανά παιδιά μας να γίνουν η γενιά που θα μένει στα χαρτόκουτα.

Laiko Stroma