Το ΚΚΕ δεν είναι η νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι

Διαβάζω σε διάφορα blog και ακούω καθημερινά στις συζητήσεις μου, να ζητώνται ευθύνες από την αριστερά, όσον αφορά την ικανότητα της να μπει μπροστά και να πρωτοστατήσει στις εξελίξεις.
Τα παράπονα είναι διαφόρων ειδών, ενώ άλλοτε γίνονται καλοπροαίρετα και άλλοτε εκ του πονηρού. Οι περισσότεροι πάντως αναρωτιόνται, γιατί η αριστερά, παρόλο που η κοινωνία περνάει μια τόσο μεγάλη κρίση, δεν καταφέρνει να πείσει τον κόσμο να την ακολουθήσει, ενώ μερικές φορές η απορία τους είναι, «γιατί δεν ζητάτε στον κόσμο να πάρει τα όπλα να πάτε να πάρετε την εξουσία;».
Το αστείο είναι, ότι οι περισσότεροι που μας κάνουν αυτού του είδους την κριτική, ζητάν από εμάς να πάρουμε τα όπλα αλλά οι ίδιοι δεν διατίθενται να μας βοηθήσουν στον ένοπλο αγώνα που οραματίζονται, έχουν μόνο απαιτήσεις.
Η αριστερά λοιπόν κύριοι, και συγκεκριμένα το ΚΚΕ(στο οποίο εντάσσω εγώ τον εαυτό μου και υπό αυτήν τη σκοπιά θα μιλήσω), δεν υπόσχεται ούτε στις 18 σοσιαλισμό, ούτε κατακτήσεις χωρίς αγώνα, ούτε φρουφρού και αρώματα, αυτού του είδους οι μικροαστικές υποσχέσεις χαρακτηρίζουν τα αστικά κόμματα όλων των αποχρώσεων. Εμείς λέμε υπάρχουν δυο δρόμοι, ο δρόμος της υποταγής, δηλαδή σκύβω το κεφάλι και δέχομαι καρτερικά τη μοίρα μου, και ο δρόμος του αγώνα, δηλαδή σηκώνω το κεφάλι και αντιστέκομαι.

Και οι δυο αυτοί δρόμοι, όπως κάθε τι σε αυτήν την ρημάδα τη ζωή, έχουν και τις ανάλογες συνέπειες, υπάρχει ως τόσο μια βασική διαφορά. Ποια είναι αυτή; Το γεγονός ότι εκείνος που θα διαλέξει τον δρόμο τις αντίστασης, εκτός του ότι η πράξη του είναι από μόνη της ηρωική, έχει και πιθανότητες να πετύχει, αλλά ακόμα και αν δεν πετύχει, γίνεται ο κρίκος εκείνος της αλυσίδας της ιστορίας  που φέρνει τις κοινωνικές αλλαγές και εξελίξεις(ο παραλληλισμός μου είναι κάπως ιδεαλιστικός αλλά έγινε για φιλολογικούς και μόνο λόγους).
Εμείς λοιπόν, ζητάμε από τον λαό, αυτόν που φωνάζει, που διαμαρτύρεται, που μας ασκεί κριτική από την πολυθρόνα, να κάνει το αποφασιστικό βήμα και να μας συντροφεύσει στον δρόμο του αγώνα, έτσι ώστε να δώσει δύναμη στο εργατικό κίνημα, για την ενίσχυση του οποίου παλεύουμε, και που χωρίς αυτό δεν γίνεται τίποτα. Και θα μου πει κανείς, γιατί κάποιος να αγωνίζεται αν δεν υπάρχει εγγυημένο αποτέλεσμα, πόσο μάλλον όταν πάνω στην κλιμάκωση του αγώνα, αλλά και σε καθημερινές συνθήκες, θα απειλείται η ίδια του η ζωή και η επιβίωση αυτού και της οικογένειας του.
Οι λόγοι που διαλέγει κάποιος να είναι κομμουνιστής ποικίλουν, μπορεί να είναι ζήτημα αξιοπρέπειας, μπορεί να είναι ζήτημα συνειδητοποίησης του ταξικού ρόλου, μπορεί να γίνεται για λόγους αντίδρασης στην πίεση, μπορεί να το κάνει για να εναντιωθεί στην κοινωνική αδικία. Το σίγουρο είναι πως με την τριβή στο λαϊκό κίνημα και στους ταξικούς αγώνες, όλα αυτά σου γίνονται συνείδηση και τρόπος ζωής, γίνεσαι άλλος άνθρωπος, αναγκάζεσαι να αφήσεις τα ατομικά σου συμφέροντα ως ένα βαθμό κατά μέρος, προκειμένου να εξυπηρετήσεις τα συλλογικά, ή πιο σωστά τα ταξικά.
Το να γίνεις κομμουνιστής λοιπόν απαιτεί θυσίες, το να αντισταθείς στο πλευρό του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, του ΜΑΣ, απαιτεί θυσίες, για αυτό και καταλαβαίνουμε όλους εκείνους που προτιμούν να κάθονται στην ασφάλεια καναπέ(όχι ότι και αυτοί δεν θυσιάζονται, απλά αντί για τα συλλογικά, θυσιάζονται για τα συμφέροντα τα ατομικά). Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε όμως ή πιο σωστά που δεν δικαιολογούμε, είναι όταν οι καναπεδιασμένοι περιμένουν από εμάς να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα ή πιο σωστά, το απαιτούν.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, αυτοί που κατηγορούν εμάς τους ΚΚΕδες, τάχα ότι είμαστε του συστήματος, τάχα ότι έχουμε βολευτεί, τάχα ότι δεν την θέλουμε την επανάσταση και την ανατροπή. Πολλοί από αυτούς που τα λένε αυτά θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό ή ανήκουν σε κάποια αριστερή οργάνωση και με την ιδιότητα αυτή μας κάνουν την πιο σκληρή, και συχνά την πιο χυδαία κριτική. Θυμάμαι συγκεκριμένα ότι την περίοδο εκείνη με την υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, μπορεί να είχα ακούσει και 1000 φορές την φράση, «γιατί δεν πήρατε τον λαό να μπείτε μέσα να τα σπάσετε και να πάρετε την εξουσία;». Όπως επίσης και όταν γίνονται τα επεισόδια στις διαδηλώσεις συχνά πυκνά μας ρίχνουν ευθύνες που δεν αρχίσαμε ή δεν συνδράμαμε στον ανταρτοπόλεμο με τα ΜΑΤ.
Κύριοι, εμείς δεν θέλουμε ούτε πρόκειται, ούτε μπορούμε να τεθούμε επικεφαλής του όχλου. Εμείς δεν εξαντλούμε τη δράση μας σε αψιμαχίες με τα ΜΑΤ, όχι επειδή φοβόμαστε, αλλά επειδή καταλαβαίνουμε τις παγίδες που στήνει το σύστημα. Εμείς οι ΚΚΕδες το λέμε ξεκάθαρα, θέλουμε οργανωμένο, συνειδητοποιημένο, μαζικό, δραστήριο, εργατικό κίνημα, γιατί μόνο μέσω αυτού πιστεύουμε ότι μπορεί να έρθει  εκείνη η ανατροπή, την οποία θα ακολουθήσει με αξιώσεις η σοσιαλιστική οικοδόμηση. Την φάση εκείνη, και το έχουν αποδείξει οι παλαιότερες γενιές κομμουνιστών, δεν θα φοβηθούμε να συγκρουστούμε ούτε με τα ματ, ούτε με τα τανκ. Εμείς την επανάσταση δεν θα την κάνουμε για να αποδείξουμε ότι είμαστε παλικάρια, ούτε θα παρασύρουμε τον λαό σε μια πρόωρη σύγκρουση που θα έχει ως αποτέλεσμα να πισωγυρίσει πάλι το εργατικό κίνημα. Σαφώς μεν εγγυήσεις δεν υπάρχουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι το ίδιο μια όπως όπως κατά μέτωπο επίθεση στα τυφλά με αδύναμο εργατικό κίνημα, και μια οργανωμένη, καλοσχεδιαμένη επίθεση την κατάλληλη στιγμή.
Το κριτήριο πάντως για το πότε μπορεί και πότε πρέπει γίνει η επανάσταση δεν είναι μόνο οι δύσκολες συνθήκες για τον λαό, αλλιώς στην Αφρική και την Ινδία θα γινόταν ασταμάτητα επαναστάσεις κάθε 5 λεπτά, αλλά το κατά πόσο είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Η δική μας αποστολή, όπως το βλέπουμε εμείς τουλάχιστον, είναι να προετοιμάσουμε τον λαό, να τον εξοπλίσουμε ιδεολογικά(και όχι μόνο), και να τον καθοδηγούμε, όχι μόνο την στιγμή της επαναστατικής έξαρσης, αλλά και σε ολόκληρη την πορεία μέχρι εκεί, μια πορεία που σας διαβεβαιώνω ότι δεν στερείται αγωνιστικής δράσης.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)