Καπιταλιστική βαρβαρότητα. Παρελθόν - Παρόν - Μέλλον.

Επιμέλεια / Άρθρο : Partizanos

Η καπιταλιστική βαρβαρότητα σαρώνει το παρελθόν, κάνοντας τον βίο αβίωτο στο παρόν, και απειλεί με εξανδραποδισμό στο κοντινό μέλλον τις εργαζόμενες λαϊκές μάζες. Αυξάνονται ραγδαία οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι που δυσκολεύονται να καλύψουν στοιχειώδεις βιοποριστικές τους ανάγκες. Καθημερινά γίνονται απολύσεις, μικρομάγαζα κλείνουν, κόποι, όνειρα μιας ζωής κονιορτοποιούνται κάτω από την αδηφάγο επέλαση φιλο-μονοπωλιακών πολιτικών, βυθίζοντας σε απόγνωση ολοένα και περισσότερους συνάνθρωπους μας.

Είναι φανερό ότι και στην πατρίδα μας εφαρμόζεται το κατά Friedman ευαγγέλιο της οικονομικής θεραπείας σοκ. Πρόκειται για ιδεολόγημα, οι θιασώτες του οποίου υποκλίνονται σαν μαθητευόμενοι μάγοι στις αυτορρυθμιστικές ικανότητες των δυνάμεων της αγοράς. Για αυτό το σκοπό, σε κάθε περίπτωση επιτίθενται με θράσος, αυθάδεια, εκβιασμούς και ψευδοδιλλήματα εναντίον μισθών, συντάξεων, δικαιωμάτων και κοινωνικών παροχών. Καταστρέφουν μεθοδικά και με λύσσα, κοινωνικές υποδομές, δημόσιους οργανισμούς και προωθούν το ξεπούλημα κοινωφελών ιδρυμάτων σε μονοπωλιακούς ομίλους. ¨Όλα αυτά φυσικά με το αζημίωτο για τους τοκογλύφους και τα άλλα τσακάλια του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι θεράποντες του νεοφιλελευθερισμού που ασπάζονται αυτό το δόγμα, στοχεύουν με αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία στοχοποιούν όλους τους τομείς της ζωής μας, ώστε να σπείρουν την σύγχιση, τον αποπροσανατολισμό, την απογοήτευση και μέσω αυτής την κοινωνική απάθεια και αδρανοποίηση των εργαζομένων στα βάρβαρα τεκταινόμενα που οι ίδιοι μεθοδευμένα εξαπέλυσαν. 

Το σκηνικό έχει στηθεί αλλεπάλληλες φορές ξεκινώντας από την Χιλή του Πινοσέτ, και φτάνοντας μέχρι την μετασοβιετική Ρωσία του Γελτσιν, την Βολιβία, την Αργεντινή, με τελευταίους σταθμούς την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και άλλες. χώρες της ΕΕ. Όλα αυτά αποδεικνύουν την ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου εναντίον των δυνάμεων της εργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Από εχθές, άλλος ένας εκβιασμός εξαπολύθηκε εναντίων του λαού μας, προετοιμάζοντας το έδαφος για την επόμενη, όχι όμως και τελευταία, καταιγίδα αντιλαϊκών μέτρων (απολύσεις στο δημόσιο, παραπέρα μειώσεις συντάξεων, φοροεπιδρομές, χαράτσια, συγχωνεύσεις ΔΕΚΟ, αποκρατικοποιήσεις κλπ.).

Η τακτική της καμένης γης έχει αποδώσει καρπούς στους έχοντες και κατέχοντες βυθίζοντας στην φτώχεια και την ανέχεια λαούς ολόκληρους. Η αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, συνακόλουθη με την φτώχεια των πολλών, είναι προϋπόθεση και όρος αναγκαίος για τον πλούτο και τη χλιδή των κεφαλαιοκρατών. Μετά το πρώτο σοκ την αμηχανία και την αδράνεια, λαοί ξεσηκώθηκαν, αντιστάθηκαν, και ανέτρεψαν κυβερνήσεις που εφάρμοζαν πολιτικές ανάλογες με αυτές που βιώνουμε στην Ελλάδα. Μετά τις ανατροπές του 89-91 τέτοια παραδείγματα είχαμε στην Βολιβία, την Βενεζουέλα και το Εκουαδόρ. Σήμερα, στην Χιλή αναπτύσσεται ένα μαζικό κίνημα των εργαζομένων και των φοιτητών που αμφισβητεί νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλογές που επιβλήθηκαν μέσω οργίου δολοφονιών, στυγνής τρομοκρατίας από την αιματοβαμμένη δικτατορία του Πινοσέτ. 

Αυτά τα κινήματα είτε θα προχωρήσουν μέχρι την ρήξη και ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, επομένως και των καπιταλιστικών σχέσεων στη σφαίρα της οικονομίας που θα ξεριζώσει και το υπόλοιπο εποικοδόμημα, είτε εν τέλει, η αστική τάξη με την πολιτική εμπειρία της θα τα ποδηγετήσει και θα τα ενσωματώσει στους σκοπούς και τις επιδιώξεις της. Μέχρι τώρα, δεν εμφανίστηκε στο προσκήνιο ένα συνεπές κίνημα που θα αμφισβητήσει ουσιαστικά την κυριαρχία των μονοπωλίων στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Ένα κίνημα που θα αμφισβητήσει και σε μια πορεία θα ανατρέψει την αστική εξουσία με τους θεσμούς και τις αξίες της εργατικής εξουσίας. Που θα κοινωνικοποιήσει τα μεγάλα, συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, θα εφαρμόσει τις αρχές της σχεδιοποιημένης οικονομίας κάτω από τον έλεγχο της εργατικής εξουσίας.

Η έλλειψη οργανωμένων επαναστατικών κομμάτων σε αυτές τις χώρες, κομμουνιστικών κομμάτων με ευρύτερη επιρροή στην κοινωνία δεν επέτρεψε να ωριμάσει η δράση των μαζών σε επίπεδο που να τεθεί στην ημερήσια διάταξη η ανατροπή της εξουσίας των εκμεταλλευτών. Έτσι, η εργατική τάξη δεν ήταν εφικτό να αποκτήσει ταξική συνείδηση, συνείδηση δηλ. του κοσμοαπελευθερωτικού της ρόλου. Ως αποτέλεσμα, η έφοδος στους ουρανούς μένει να πραγματωθεί στο απώτερο μέλλον παρά την αναγκαιότητα και επικαιρότητά της. Ο κίνδυνος βέβαια της οπισθοδρόμησης και απογοήτευσης πάντοτε ελλοχεύει. 

Όπως η εξαθλίωση γεννάει απογοήτευση και δεν οδηγεί από μόνη της στην επαναστατική συνειδητοποίηση του υποκειμένου, έτσι, και το αυθόρμητο που δεν γίνεται σε μια πορεία του αγώνα συνειδητό, αναπόφευκτα ενσωματώνεται, δεν κάνει βήμα παραπέρα από το εκμεταλλευτικό σύστημα, ανεξάρτητα από διακηρύξεις ή/και προθέσεις. Για την ώρα η εργατική τάξη θυμίζει τον γίγαντα που αφυπνίζεται αποζητώντας όμως παράλληλα και απεγνωσμένα την θαλπωρή του ονείρου που βίαια διακόπηκε από τα χαστούκια μιας οδυνηρής πραγματικότητας. Βρισκόμαστε στην βασανιστική εποχή της μαζικής απογαλακτοποίησης από το μικροαστικό ψευδο-όνειρο. Για αυτό, πολλοί εργαζόμενοι σήμερα συμπεριφέρονται σαν τον τυφλό που όντας κλεισμένος στο σπίτι του αφουγκράζεται με ανησυχία την μπόρα που έξω λυσσομανάει, παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να παραμυθιάζει τον εαυτό του πως με κάποιο μαγικό/μεταφυσικό τρόπο δεν θα βραχεί ξεπορτίζοντας επειδή την καταιγίδα δεν την βλέπει…

Στην Ελλάδα το ΚΚΕ, ακόμα και στα δύσκολα χρόνια των ανατροπών δεν υπέστειλε την σημαία του αγώνα για τον Σοσιαλισμό/Κομμουνισμό. Από την πρώτη μέρα της ίδρυσης του πρωτοστάτησε και πρωτοστατεί στους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους αγώνες των εργαζομένων. Μέσα από επίπονη, επίμονη, συλλογική εργασία έβγαλε και βγάζει συμπεράσματα για τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Ανέλυσε και πρόβλεψε, σωστά τις εξελίξεις, το αναπόφευκτο της κρίσης, το βάθος και την έκταση της. Μιλάει, εδώ και χρόνια, για την αναγκαιότητα της αποδέσμευσης από την ΕΕ και της ανατροπής του Καπιταλισμού με παράλληλη εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας/οικονομίας. Αυτή, είναι μια ποιοτική διαφορά σε σχέση με τις άλλες χώρες που προανέφερα. Η ορθότητα, το εμπεριστατωμένο των αναλύσεων του, η σταθερότητα του, του προσδίδουν κύρος και επιρροή που ξεπερνάει κατά πολύ τα εκλογικά του ποσοστά. Το ΚΚΕ, μπορεί και είναι αναγκαίο να γίνει ο καταλύτης που θα επιταχύνει τις διεργασίες που γίνονται στην ελληνική κοινωνία. 

Όσο συντομότερα πειστεί ο λαός μας για τα αδιέξοδα των υποσχόμενων διαχειριστικών λύσεων εντός των ορίων του Καπιταλισμού, όσο συντομότερα πειστεί για την αναγκαιότητα της ρήξης και ανατροπής με προοπτική την εργατική εξουσία, τόσο λιγότερα θα είναι τα δεινά που θα επωμιστεί, τόσο λιγότερες θα είναι οι απώλειες που θα μετρήσουμε σε αυτόν τον πόλεμο.

ΥΓ1 Οι εξελίξεις δείχνουν πως στο σημερινό επίπεδο συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, η μόνη εφικτή διαχείριση στα πλαίσια του Καπιταλισμού είναι η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα.

ΥΓ2 Όσοι προτείνουν Νέοκεϋνσιανές λύσεις, καλό θα είναι να κρατήσουν μια υποσημείωση. Οι αντιθέσεις του καπιταλισμού πουθενά και ποτέ δεν ξεπεράστηκαν με τέτοιου τύπου διαχειριστικές προτάσεις.

ΥΓ3 Στα προβλήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα η μοναδική λύση είναι το επαναστατικό ξεπέρασμα του Καπιταλισμού, δηλ. ο Σοσιαλισμός/Κομμουνισμός.