Για την ομιλία της Αλέκας στο φεστιβάλ της ΚΝΕ

Χαράματα Κυριακής, έχουμε πράμα που σαλεύει. Η ομιλία της Αλέκας στο φεστιβάλ της Αθήνας κατά την άποψη του γράφοντος, είναι μια απ' τις πιο σοβαρές, πιο βαριές, πολιτικά ομιλίες που έκανε ποτέ η Αλέκα. (http://redflyplanet.blogspot.com/2011/09/37_17.html ).

Η σοβαρότητα της περίστασης, η κρίση, οι βίαιες “καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις” που λέμε (διάβαζε: αντιλαϊκό πογκρόμ, μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, εφαρμοστικοί, εργασιακές εφεδρείες, ειδικά τέλη, κατάργηση ασύλου, αποποινικοποίηση και δε συμμαζεύεται), τα σύννεφα πολέμου στην ανατολική λεκάνη της μεσογείου στην οποία είναι πολύ πιθανό πια να βρούμε κάνα μπελά, όλ' αυτά αντικατοπτρίζονται μέσα στην ομιλία αυτή. Είναι ας πούμε μια σύνοψη της νέας πολιτικής στάσης του ΚΚΕ μετά απ' το 18ο συνέδριο (2009) τώρα που η κρίση βρίσκεται σε ανοδική φάση.

Αυτοί που παρακολουθούν κριτικά, αλλά και με ενδιαφέρον το ΚΚΕ είναι σχεδόν βέβαιο ότι αρχίζουν και δουλεύουν στο μυαλό τους αυτή την επίσημη πλέον στάση του κόμματος σε ορισμένα ζητήματα, πρώτος έπιασε το γαϊτανάκι o Radical Desire με ένα κείμενο το οποίο, με δεδομένη την δυσπιστία του συν-blogger, τηρεί μια στάση αναμονής με ενδιαφέρον όμως να δει τι θα γίνει παρακάτω (http://radicaldesire.blogspot.com/2011/09/blog-post_18.html).

Αν κι απ' την αρχή μέχρι το τέλος η ομιλία είναι μεστή από πολιτικά μηνύματα, από προσεχτικά διαλεγμένες λέξεις που οι ψημμένοι στα κομματικά τις πιάνουν στον αέρα που λέμε, εμένα με τράβηξε περισσότερο το εξής τμήμα, το αντιγράφω όπως το διαβάζω απ' το Redfly Planet (δηλ με τις επισημάνσεις του Redfly) :

“Ας υποθέσουμε ότι πέφτει η κυβέρνηση, πράγμα που και εμείς το θέλουμε, και στη θέση της αναδειχθεί η κυβέρνηση των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων» που φαντασιώνεται ότι θα διαπραγματευθεί τη μείωση του χρέους και θα καταργήσει το Μνημόνιο. Καταργώντας το Μνημόνιο και χωρίς να πειράξει την μονοπωλιακή ιδιοκτησία, το μόνο που θα πετύχει είναι τα μονοπώλια να ανασυνταχθούν και να πάρουν εκδίκηση, ο λαός ανέτοιμος και αποπροσανατολισμένος θα απογοητευθεί. Θα φουντώσει το γνωστό κίνημα της «κατσαρόλας».

Ας μας πουν οι εραστές μιας τέτοιας κυβέρνησης, σε ποια χώρα έγινε μια τέτοια πολιτική εναλλαγή και αν αυτή κατάφερε τελικά να επιβιώσει και να μη έλθουν τα πράγματα ξανά προς τα πίσω.

Έτσι δεν έγινε με τη κυβέρνηση της «επανάστασης των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία»», με την κυβέρνηση των σοσιαλιστών του ηρωικού ιδεαλιστή Αλλιέντε, με την κυβέρνησης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα; Και μάλιστα σε μια περίοδο που ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων ήταν πολύ καλύτερος σε σχέση με το σημερινό, και ο εσωτερικός συσχετισμός επίσης περιέκλειε δυναμική που έμεινε αναξιοποίητη αφού η εργατική τάξη δεν μπόρεσε ή δεν κλήθηκε να παίξει τον ρόλο της.

Αλλά ας δούμε και σήμερα τι συμβαίνει. Οι λεγόμενες κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Ευρώπης, σε ορισμένες περιπτώσεις με την συμμετοχή και Κομμουνιστικών Κομμάτων δεν ξεχώρισαν σε τίποτε σε σύγκριση με τις φιλελεύθερες και κεντροδεξιές, ακόμα και απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και κατοχή.

Ας δούμε όλες τις αντιφάσεις που διέπουν την μπολιβαριανή διαδικασία στην Βενεζουέλα. Πρόεδρος Τσάβες, με κυβέρνηση και κοινοβούλιο που αποφασίζει διαφορετικά από τις προεδρικές έστω διακηρύξεις. Ο κρατικός έλεγχος σε στρατηγικούς τομείς ή και η κρατικοποίηση ορισμένων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, δεν αλλάζει ριζικά την κατάσταση. Τα μονοπώλια κάνουν κουμάντο, η αντίδραση ανασυντάσσεται. Η διανομή της γης των καπιταλιστών γαιοκτημόνων σε εργάτες γης, που έγιναν μικροϊδιοκτήτες, αναπαράγει την καπιταλιστική ιδιοκτησία καθώς οι γαιοκτήμονες ξαναγοράζουν τη γή από τους φτωχούς αγρότες.

Δείτε την πολιτική κατάσταση στην Κύπρο, πρόεδρος κομμουνιστής, η χώρα δεσμευμένη στην ΕΕ, η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο αποφασίζουν μέτρα λιτότητας, ενώ το σχέδιο ανατροπής του προέδρου καλά κρατεί.

Δείτε και την άλλη πλευρά όμως, η σοσιαλιστική Κούβα κατάφερε ως σήμερα να σταθεί στα πόδια της, μόνη της και εν μέσω βάρβαρου ιμπεριαλιστικού εμπάργκο και επέμβασης. Η αντοχή δεν είναι ηθικό ζήτημα, είναι δυνατή όταν ο λαός έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία.

Άλλο πράγμα είναι να χάσεις την εξουσία ή να μη την πάρεις λόγω συσχετισμού και άλλο πράγμα είναι να παραιτείται η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της από την κατάκτησή της.

Το γεγονός ότι σήμερα φέρνουμε στην επικαιρότητα το πρόβλημα της εξουσίας καθόλου δεν μας αποτραβά από τα ασφυκτικά προβλήματα του λαού, από την καθημερινότητα του ανέργου, του συνταξιούχου, του αυτοαπασχολούμενου. Αντίθετα, εφοδιάζει το λαό με τη δυνατότητα να αντεπιτεθεί, να διεξάγει πιο αποτελεσματικό αγώνα.”

Η Αλέκα βάζει καθαρά το πρόβλημα της εξουσίας, και πώς πλέον το κόμμα βλέπει ιστορικά γεγονότα, όπως την επανάσταση των γαρυφάλλων, την Χιλή του Αλιέντε, τη Βενεζουέλα, αλλά και την σαφή απόσταση που παίρνει πια με το ΑΚΕΛ και την κυπριακή ηγεσία.

Το ΚΚΕ πλέον “απογαλακτίζεται” από το συναισθηματικό δεσμό που έχει με ορισμένα ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα. Επειδή όμως τα κομμουνιστικά κόμματα δεν λειτουργούν με το συναίσθημα, οι δηλώσεις αυτές έχουν πολύ βαθύ πολιτικό, αλλά και ιδεολογικό περιεχόμενο σε σχέση με τη σημερινή του πρόταση εξουσίας.

Οι αριστερές, προοδευτικές, συμμαχικές κυβερνήσεις που μπορεί να προκύψουν σαν αποτέλεσμα του ανεβάσματος του λαϊκού κινήματος, είναι πλέον ιστορικά ξεκάθαρο στο ΚΚΕ ότι πλέον, σε καμμιά περίπτωση δεν οδηγούν στην επαναστατικοποίηση του κινήματος. Αργά (ο Τσάβες π.χ) ή γρήγορα (ο Αλιέντε) θα ανατραπούν ή θα ενσωματωθούν που λέμε.

Το κόμμα απ' το 96 στο πρόγραμμά του (http://goo.gl/1XyMe), που έχουμε δώσει πολλές φορές το λινκ, το αναφέρει σαν πιθανή περίπτωση και μάλιστα λέει ότι το επιδιώκει (“Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας”). Η Αλέκα, μέσα απ' αυτές τις παραγράφους που συνθέτουν τη νέα πολιτική σκέψη του ΚΚΕ, ουσιαστικά λέει ότι δεν πρέπει πια να τις επιδιώκουμε*.
Οι συνθήκες ωριμάζουν ταχύτατα, η κρίση του καπιταλισμού αντανακλάται όλο και περισσότερο στο αστικό πολιτικό σύστημα, οι κάτω δεν θέλουν και οι πάνω αρχίζουν και δεν μπορούν (το αναφέρει σε άλλο σημείο της ίδιας ομιλίας η Αλέκα), μένει να εκπληρωθεί μόνο το λενινιστικό κριτήριο της μεγάλης κινηματικής και οργανωτικής ανόδου της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Η Αλέκα, ξεκαθαρίζει ότι είναι χρήσιμο στη σημερινή φάση της καπιταλιστικής Ελλάδας, πρέπει να βάζεις το ζήτημα της Λαϊκής Εξουσίας, χωρίς άλλους προθαλάμους (“εκδημοκρατισμός”, “αλλαγή” που λέγαμε παλιά, "μεταβατικό πρόγραμμα" που λεν άλλοι σήμερα κλπ) για τη σοσιαλιστική επανάσταση (αν πάμε σύμφωνα με το γράμμα του Προγράμματος), που μπορεί παλιά να λειτουργούσαν θετικά στη συνείδηση του κόσμου, σήμερα, σ' αυτή την άγρια φθορά του καπιταλιστικού συστήματος δημιουργούν μόνο αυταπάτες. Άλλες οι συνθήκες του καπιταλισμού τα χρόνια μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο, που ξαναφτιάχνονταν ο κόσμος απ' τις καταστροφές του πολέμου, άλλος σήμερα που ξανακαταστρέφεται, που συντρίβεται απ' τις αντιφάσεις του.

Το επιχείρημα ότι το ΚΚΕ δεν ασχολείται με τα καθημερινά, τα ρίχνει όλα στο μέλλον, “τη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού”, της Λαϊκής Εξουσίας απαντιέται στην τελευταία παράγραφο απ' το απόσπασμα. Το ΚΚΕ εδώ και πολύ καιρό πια, βάζει στην ημερήσια διάταξη αυτό το ζήτημα, ακόμα και σε “μικρές” μάχες, κάτι που παλιά ας πούμε δεν έβαζε επειδή φαινόταν – και ήταν – πιο μακρινό, π.χ σε μια απεργία σ' ένα εργοστάσιο. Δύσκολο θα μου πεις, όταν του απλού εργάτη το μυαλό δεν πάει παραπέρα απ' τα χρεωστούμενα δεδουλευμένα, πρέπει όμως να αρχίζει να συνηθίζει στο άκουσμα, να ζυμωθεί μ' αυτές τις δυο λεξούλες, να του γίνουν βίωμα. Πολύ δύσκολο να συνδέσεις απλά οικονομικά αιτήματα με τη λαϊκή εξουσία, πρέπει όμως να στίψουμε τα μυαλά μας να βρούμε τρόπο. Είναι καιρός.

Προτείνουμε σε όλους να διαβάσουν προσεχτικά την ομιλία, και καλούμε όσους θέλουν να κάνουν επισημάνσεις στα σχόλια, πράματα που παρατήρησαν και θεωρούν ότι αξίζει να συζητηθούν.

*σημ. του ΑλεξΔ: μετά από φιλικές παρατηρήσεις που έγιναν στα σχόλια σχετικά με την λανθασμένη εκ μέρους μου ανάγνωση του συγκεκριμένου σημείου του προγράμματος, το νόημα της συγκεκριμένης παραγράφου της ανάρτησης είναι εντελώς λάθος, να μη λαμβάνεται υπόψη