Η διδασκαλία των παθών, το σχολείο των αμαθών

Πολλοί από εμάς, βλέποντας τα όσα συμβαίνουν κάθε μέρα έχουμε συχνά αναρωτηθεί, «μα τι πρέπει επιτέλους να γίνει προκειμένου να ριζοσπαστικοποιηθεί η συνείδηση του κόσμου, γιατί δεν ξυπνά;»

Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρός, άκουγα διάφορα από τους γονείς μου, «μην κάνεις αυτό είναι λάθος, μην κάνεις εκείνο είναι λάθος», όμως λίγη σημασία έδινα στα λόγια τους, ακόμα και όταν αυτά ήταν σωστά εγώ συνέχιζα να κάνω του κεφαλιού μου. Μεγαλώνοντας, και διαπράττοντας μερικά από τα λάθη για τα οποία με προειδοποιούσαν, άρχισα σε κάποια από αυτά να βιώνω τις συνέπειες και τότε μόνο καταλάβαινα ότι είχαν δίκιο. Με τον καιρό είδα πως ούτε οι γονείς μου είχαν πάντα δίκιο, ούτε και εγώ διέπραξα όλα τα λάθη που θα μπορούσα να διαπράξω(έχω αφήσει καμπόσα για αργότερα), όμως δεν θέλω να εστιάσω εκεί. Αυτό στο οποίο θέλω να εστιάσω είναι στο γεγονός πως ότι και αν μου έλεγαν και όσες φορές και αν μου το έλεγαν οι γονείς μου, συχνά ο μόνος τρόπος για να καταλάβω ήταν μέσω του παθήματος και όχι μέσω του θεωρητικού μαθήματος. 

Βέβαια, για να επιστρέψουμε στο αρχικό ερώτημα, σάμπως δεν έχει πάθει ο ελληνικός λαός αρκετά πλέον, ώστε να αρχίσει να καταλαβαίνει; Η δική μου άποψη είναι ότι ο λαός όντως βρίσκεται σε μια διαδικασία εκμάθησης, όχι μόνο τώρα αλλά συνεχώς(διαλεκτική το λέμε εμείς οι μαρξιστές), όμως το τι θα μάθει, στο βαθμό που δεν εξαρτάται από το τι θα διδαχθεί, εξαρτάται από το τι θα πάθει.



Για παράδειγμα λέμε πως οι περισσότεροι δεν έχουν επίγνωση του ταξικού τους ρόλου, ότι ανήκουν δηλαδή στην εργατική τάξη και ότι η εργατική τάξη έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Πρέπει όμως όταν το λέμε αυτό, να έχουμε υπόψη μας σε ποιο σύστημα ζει ο κόσμος, και ποια φάση αυτού του συστήματος βιώνει. Για παράδειγμα μέχρι μόλις πριν 2-3 χρόνια το σύστημα καλλιεργούσε στις μάζες την εντύπωση ότι ο καθ ένας ατομικά, αν ήταν ικανός, επρόκειτο να διασχίσει τον στίβο της ζωής και να τα καταφέρει. Ανάλογα πρότυπα πετυχημένων προβάλλονταν στην τηλεόραση προς λαϊκή τέρψη και κατανάλωση. Το αποτέλεσμα ήταν να μην κοιτάει κανείς προς τα πίσω και να αρνείται την πραγματικότητα, πράγμα που σε συνδυασμό με την ευκολία που έδιναν οι τράπεζες τα δάνεια και τις πιστωτικές, δημιουργούσε σε πολλούς την ψευδαίσθηση ότι βρισκόταν σε καλό δρόμο. Φυσικά από τότε υπήρχαν άνθρωποι πάμπτωχοι και στους 5 δρόμους, όμως κανείς δεν πίστευε ότι θα καταλήξει σαν και αυτούς, αυτοί ήταν η μειοψηφία, ο καθ ένας κοιτούσε μπροστά, τα πρότυπα, και νοιαζόταν μόνο για το δικό του λαμπρό μέλλον και της οικογένειας του.

Κάποια στιγμή, όσων τα όνειρα δεν κατακρημνιζόταν οριστικά, επερχόταν ένας συμβιβασμός με την λογική και μια επανάπαυση. Δηλαδή ο κυρ Παντελής μπορεί να μην είχε γίνει μεγαλοβιομήχανος αλλά είχε καταφέρει να ανοίξει ένα μπακαλικάκι. Ο  Αντώνης μπορεί να μην είχε πάρει νόμπελ φυσικής, αλλά είχε πάρει το πτυχίο του και είχε διοριστεί σε ένα λύκειο, είχε βάλει και ο βουλευτής το χέρι του και τον είχαν μεταθέσει και κοντά στην ιδιαίτερη του πατρίδα. Η Μερούλα μπορεί να μην είχε καταφέρει να γίνει μεγάλη και τρανή σχεδιάστρια μόδας αλλά είχε ανοίξει, με βοήθεια και από το εφάπαξ του μπαμπά που ήταν δημόσιος υπάλληλος, ένα κομμωτήριο.

Έτσι παρόλο που οι περισσότεροι δεν είχαν βιώσει το όνειρο που τους καλλιεργούταν τόσο καιρό μέσα από την προπαγάνδα του συστήματος, η ζωή τους δεν είχε γίνει εφιάλτης, και σε όσα δεν τα κατάφεραν, είχαν να ελπίζουν για τα παιδιά τους. Υπήρχαν βέβαια όλοι οι άλλοι που υπέφεραν από τότε, όμως κανείς δεν ήθελε να διανοηθεί ότι θα μπορούσε να βρεθεί στην θέση τους, είχαν πιστέψει τις υποσχέσεις του σύντομου διαφημιστικού διαλλείματος βλέπετε.

Πλέον το διαφημιστικό διάλειμμα έχει τελειώσει και οι ροζέ τοίχοι έχουν αρχίσει να ξεβάφουν για να φανεί από κάτω το γκρίζο, που μαυρίζει και πάει, πρόσωπο της πραγματικότητας. Αρκετοί έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά με όλα εκείνα που τους είχαν τάξει και από τον ονειρικό λήθαργο στον οποίο είχαν παραδοθεί αρχίζουν να ξυπνούν ένας ένας στον εφιάλτη.
Για τους περισσότερους είναι ακόμη νωρίς για να καταλάβουν, όμως έχουν αρχίσει να νιώθουν. Το μαγαζάκι τους πάει για κλείσιμο, το χωραφάκι τους θα το πουλήσουν για να ξεχρεώσουν την τράπεζα, ο μισθός τους, που ήταν του δημοσίου και κάπως αξιοπρεπής έχει πάρει την κατιούσα, και άλλα τέτοια ανάλογα. Πολλοί αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να μείνουν στο δρόμο, ακόμα περισσότεροι να μείνουν άνεργοι, ενώ παράλληλα οι μικρομεσαίοι αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο της προλεταριοποίησης(να χάσουν δηλαδή την ατομική τους ιδιοκτησία, το μαγαζί τους, το χωραφάκι τους με τις ελιές, την κατοχή ενός μικρού κομματιού γης και να είναι η μόνη πηγή τους εσόδων πια η πώληση της εργατικής τους δύναμης σε μια εργασιακή αρένα με τις χειρότερες των συνθηκών και αχαλίνωτη ανεργία).

Ο ελληνικός λαός, αν τον δούμε σαν ήρωα αρχαιοελληνικής τραγωδίας, βρίσκεται αυτή την στιγμή στην φάση της «κάθαρσης». Ένα καθοριστικό σημείο  δηλαδή του έργου, που μένει γυμνός, αντιμέτωπος με την αλήθεια, χωρίς να υπάρχει, έστω και στην φαντασία του, κανένα δίχτυ προστασίας.

Την στιγμή εκείνη του αφαιρούνται σταδιακά οι παρωπίδες και έχει δυο επιλογές, ή να αρχίσει/συνεχίσει να εθελοτυφλεί και να αποδεχθεί την μοίρα του, ή να αναγνωρίσει την σκληρή πραγματικότητα και να παλέψει με θεούς και δαίμονες για να την αντιμετωπίσει.

Στην συγκεκριμένη φάση, έχοντας θα λέγαμε όχι απλά προσγειωθεί αλλά γίνει ένα με το χώμα, είναι κατά τη γνώμη μου πιο εύκολο να καταλάβει τον ταξικό του ρόλο, αφού τα μικροαστικά του όνειρα θα έχουν συντριβεί ανεπανόρθωτα.

Αυτό φυσικά δεν θα συμβεί από την μια μέρα στην άλλη, ούτε θα γίνει ταυτόχρονα από όλους, ούτε βέβαια όλοι θα ξυπνήσουν ή θα συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα. Όμως εκτιμώ πως όσο σκληραίνουν τα μέτρα ή πιο σωστά οι συνθήκες στην Ελλάδα την Ευρώπη και τον κόσμο χειροτερεύουν, τόσο περισσότεροι θα εγκαταλείπουν τον ονειρόκοσμο και θα ξυπνούν στον εφιάλτη, που είναι και το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει στο δρόμο για την "λύτρωση". Αυτός είναι και ο λόγος, που αναφορικά με τους αγανακτισμένους, λέω και ξαναλέω ότι αυτή είναι μια φάση που ο λαός έπρεπε να περάσει, αλλά και που οφείλει να ξεπεράσει(με ανησυχεί βέβαια το γεγονός ότι όχι απλά δεν τους πειράζει η ονομασία που τους έχουν δώσει, αλλά που αυτοαποκαλούνται και έτσι, αγανακτισμένοι δηλαδή).

Εμείς οι κομμουνιστές, που λέμε ότι βλέπουμε πιο μακριά, οφείλουμε αν θέλουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε πρωτοπορία, να βοηθήσουμε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε να καταλάβουν ότι πρέπει τελικά να παλέψουν με θεούς και δαίμονες και όχι να συμβιβαστούν(αλλά και να φροντίσουμε να μην παρασυρθούν απο άλλες, επικύνδυνες ιδεολογίες). Πρέπει δηλαδή να φροντίσουμε το πάθημα να γίνει μάθημα και το μάθημα να μεταφραστεί σε δράση, δράση που δεν μπορεί παρά να είναι συνειδητοποιημένη, οργανωμένη και συλλογική, και σε αυτόν τον δρόμο, έχουμε και εμείς οι κομμουνιστές και ο υπόλοιπος λαός να δώσουμε πολλές εξετάσεις ακόμα, και δια του μαθήματος και δια του παθήματος.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)