"...Ήλθε τώρα η ώρα, δίπλα στους ήρωες του 1821, να τοποθετήσουμε στην εθνική μας μνήμη ενωμένους αυτούς που έπεσαν το 1940-1944: τα στρατευμένα παιδιά του λαού, που έγραψαν σελίδες δόξας στον μεγάλο αμυντικό πόλεμο, πόλεμο στον οποίο τελικά οφείλεται η πτώση της ναζιστικής δικτατορίας, του ναζισμού αυτούς επίσης που συνέχισαν τον αγώνα στα βουνά και στις πόλεις, φτιάχνοντας ένα μαζικό λαϊκό κίνημα με πολυβόλα και συλλαλητήρια με περιφρόνηση προς τον θάνατο, με πάθος για τη λευτεριά, με άμετρη αυτοθυσία, άνδρες και γυναίκες στην Πίνδο και στη Ρούμελη, στον Γοργοπόταμο, στην Αθήνα, στην Κοκκινιά, στο Χαϊδάρι, στην Καισαριανή, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στις πόλεις, στα χωριά, στην Ελλάδα, στη Μέση Ανατολή, στα γερμανικά στρατόπεδα..."
Ανδρέας Παπανδρέου, Αγόρευση για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, Αύγουστος 1982
* Η ιδέα ότι το ΚΚΕ επανεπισκέπτεται κριτικά την ιστορία του στην περίοδο 1941-48 για να νομιμοποιήσει την τωρινή του κομματική γραμμή είναι τόσο αληθής όσο και άνευ νοήματος. Οποιαδήποτε επανεπίσκεψη της ιστορίας γίνεται πάντα από την οπτική γωνία του παρόντος και με στόχους που αφορούν πολιτικά το παρόν, πόσο μάλλον όταν αυτή η επανεπίσκεψη αφορά ένα πολιτικό κόμμα.
* Όσοι διατυπώνουν αυτό το επιχείρημα ξεχνούν βέβαια να προσθέσουν ότι η επίκληση, από φορείς και χώρους εκτός του ΚΚΕ, της στρατηγικής του ΕΑΜ ως μοντέλου προς μίμηση γίνεται επίσης με βάση ρητή αναφορά στις αναγκαιότητες της πολιτικής στρατηγικής του παρόντος.
* Η επίκληση αυτή είναι απόλυτα διαφανής ως προς τις πολιτικές της προθέσεις, και έτσι καθιστά εξίσου διαφανή και την κριτική σ' αυτή εκ μέρους του ΚΚΕ: πρόκειται για ένα εργαλειακά ιστορικιστικό επιχείρημα υπέρ μιας πολιτικής συμμαχιών που θα προτάξει τον "εθνικό" χαρακτήρα ενός "αντιμνημονιακού μετώπου" πάνω από το ταξικό πρόταγμα της εργατικής αντικαπιταλιστικής πάλης έτσι ώστε να μην "αποξενωθούν" τα ημι-αστικά και μικροαστικά στρώματα από τον νέο σοσιαλδημοκρατικό "αγώνα". Και αυτό είναι όλο το νόημα της σημερινής διαμάχης γύρω από το θέμα: η πίεση στο ΚΚΕ να δεχτεί να εκπορνεύσει την ιστορία του --που σπατουλάρεται δεόντως ως "ηρωϊκή", κατ' αντιπαράθεση, βέβαια, με τον σημερινό θλιβερό "σεχταρισμό"-- για το καλό μιας πολιτικής συμμαχίας που θα βρίσκεται αναπόφευκτα υπό αστική και μικροαστική ηγεμονία. Αυτό προβάλλεται ως πολιτική και ηθική αναγκαιότητα και η αντίσταση σ' αυτό, θέλουν να μας πείσουν, είναι μικρόνοη, οπισθοδρομική και αντιδραστική πολιτική επιλογή.
* Όπως συμβαίνει συνήθως, σ' αυτού του είδους τις αντιπαραθέσεις υπάρχει ένας διαμεσολαβητής ο οποίος παραμένει αόρατος και ακατανόμαστος. Ας τον κατονομάσουμε λοιπόν. Το όνομά του είναι Ανδρέας Γεωργίου Παπανδρέου, και αυτό που έκανε τον Αύγουστο του 1982 ήταν να περάσει από την Βουλή των Ελλήνων το νομοσχέδιο για την αναγνώριση της "εθνικής αντίστασης" ως εθνικής, δηλαδή ρητά και κατηγορηματικά όχι ως τμήματος ενός ταξικού χαρακτήρα ένοπλου αγώνα. Η εκ των υστέρων "εθνικοποίηση" του αγώνα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ προωθήθηκε με περισσή επιτυχία ως απάντηση στον μεταπολεμικό στιγματισμό των κομμουνιστών ως "εθνικών προδοτών/μειοδοτών", με το κόστος φυσικά του να τους "δικαιώσει" καπελώνοντάς τους ως λίγο-πολύ φουστανελάδες του εικοστού αιώνα. Ο ταξικός χαρακτήρας της ένοπλης εξέγερσης θάφτηκε με όλες τις τιμές της εθνικής νομιμότητας, και η ΠΑΣΟΚάρα εκμεταλλεύτηκε τον λυσσαλέο αντικομμουνισμό του δεξιού παρακράτους για να κάνει την κουτοπόνηρη δουλειά της με το αίμα, τα δάκρυα και τους διωγμούς των δικών μας προγόνων.
* Αυτό λοιπόν που μου ζητούν οι ΠΑΣΟΚοι νέας κοπής, έτσι τους αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι να ανεχτώ το δεύτερο ξεπούλημα της ιστορίας, μεταξύ άλλων, δικών μου συγγενών, για να κάνει τη δουλίτσα της εκ νέου, και αφού τα σκάτωσε παντοιοτρόπως, η άμωμος και ευκλεής ελληνική αστική τάξη. Να την κάνει, λέει, μετατρέποντας τον ενδοαστικό συμβιβασμό που ονομάστηκε "αναγνώριση της εθνικής αντίστασης" σε "πρόταγμα" του δικού μου πολιτικού αγώνα ως κομμουνιστή, που θα ξανακαπελωθεί, δική μου συναινέσει, από τον θολοπασόκικο "εθνοαπελευθερωτισμό" του κάθε ανανήψαντος "αντιμνημονιακού". Σ' αυτό θα ήθελα να απαντήσω μονολεκτικά και με υπερήφανα εθνική αγένεια: Πάρ' τε τ' @&*#ια μου!
Από το Lenin reloaded
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κάθε χρήστης μπορεί να σχολιάσει στο γλόμπινγκ αφού επιλέξει διακριτικό ψευδώνυμο για αποφυγή συγχίσεων είτε με λογαριασμό Google είτε με τη χρήση της υπηρεσίας openID είτε με την απλή επιλογή ονόματος χρήστη.
Προσβλητικά ή υβριστικά σχόλια για συντάκτες ή σχολιαστές θα διαγράφονται. Δεν ενθαρρύνεται η χρήση υβριστικών λέξεων ή εκφράσεων.
Ο σχολιασμός γίνεται με το ελληνικό αλφάβητο και με μικρά γράμματα
Οι διαχειριστές έχουν τη δυνατότητα να προβαίνουν σε διαγραφή σχολίων που δημιουργούν σκόπιμη ή μη σύγχιση και απομάκρυνση από το θέμα της ανάρτησης.