Σκέψεις και διαπιστώσεις

Αναδημοσιεύω το παρακάτω άρθρο μιας και θεωρώ ότι έχει αξία, επειδή τα όποια συμπεράσματα τα βγάζει ενα άτομο το οποίο, όπως ομολογεί, δεν ασχολείται ιδιαίτερα με την πολιτική.

Στα περισσότερα απο τα εξαγόμενα συμφωνώ και εγώ, εκτός απο την τελευταία παράγραφο που αναφέρει ότι οι ξεπουλημένοι πολιτικοί δεν ξέρουν τι κάνουν και ότι θα πρέπει να σοβαρευτούν. Σαν εκπρόσωποι συγκεκριμένων συμφερόντων, και τι κάνουν ξέρουν και απέναντι σε αυτά τα συμφέροντα είναι ιδιαίτερα σοβαροί και προσεχτικοί. Τώρα όσον αφορά το πως αντιμετωπίζουν τον λαό, εκεί το πράγμα αλλάζει, και έχει να κάνει με το πόσο σοβαρός είναι και ο ίδιος ο λαός απέναντι στον εαυτό του και στα συμφέροντα του.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(poexania)

~.~

Το άρθρο που ακολουθεί προέρχεται απο το http://mayri-neraida.blogspot.com/

Γενικά δε συνηθίζω να σχολιάζω τα της πολιτικής, ούτε εδώ, ούτε στις παρέες μου, για τον πολύ απλό λόγο ότι κάποιος θα έχει πει τα ίδια μ'αυτά που σκέφτομαι, πριν από μένα, με τρόπο πιο πολιτικό, πιο σαφή, με καλύτερη διατύπωση, κλπ κλπ κλπ... Είναι φορές όμως, που δε μπορώ να κρατηθώ, κι έτσι...


Δε μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πόση γλύκα μπορεί να έχουν τα -κατά τα άλλα απίστευτα άβολα- έδρανα στη βουλή, ώστε, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν μια ακόμα τετραετία εκεί, οι άσχετοι και ξεδιάντροποι τυχοδιώκτες που θέλουν να ονομάζονται πολιτικοί, να βγαίνουν και να προσπαθούν να μας δουλεψουν δημοσίως, υποτιμώντας τη νοημοσύνη και τη μνήμη μας.
Γιατί, πραγματικά, δε μπορώ να πιστέψω πως έκατσαν μια μέρα σε ένα τραπέζι η Κατσέλη και ο Καστανίδης, πρώην υπουργοί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και με περισσότερες από μια θητείες σα βουλευτές, και να είπαν "εμείς οι δυο θα ιδρύσουμε ένα ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ κόμμα, με ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ, και εντελώς διαφορετικές στρατηγικές από τους προηγούμενους" χωρίς να σκάσουν στα γέλια. Είναι σαν να απαρνιούνται το -όποιο- μέχρι στιγμής δικό τους έργο (;!) και την όποια ιδεολογία (;!) τους έστρεψε στο να πολιτευτούν υποστηρίζοντας ένα κόμμα, σαν να απαρνιούνται τον τρόπο σκέψης και αντίληψής τους ως τώρα. Και θα μου πει κάποιος, και με το δίκιο του μάλιστα "Ποιό από τα κόμματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη βουλή, με μοναδική εξαίρεση ίσως το ΚΚΕ, έχει την ελαχιστότερη ιδεολογική βάση πέρα από το 1. πως θα εκλεγούμε, ώστε 2. να κάνουμε όργια στην πλάτη του ελληνικού λαού και 3. να τα κουκουλώνουμε μεταξύ μας;". Δεν είμαι ούτε τόσο ρομαντική, ούτε τόσο αθώα, και θέλω να πιστεύω ούτε ηλίθια. Αυτό, όμως, είναι το πρόσχημά τους εδώ και πολλά χρόνια, το οποίο τώρα απλά πετάνε και χωρίς την παραμικρή αίσθηση ντροπής, κάνουν τα πάντα για να συνεχίσουν να έχουν την καρέκλα, μια οποιαδήποτε καρέκλα. Βλέπουν ότι δεν τραβάει πια με το ΠΑΣΟΚ (και το όποιο ΠΑΣΟΚ;); Ιδρύουν ένα δικό τους κόμμα, θα είναι αρχηγοί, κι έτσι ΑΝ στις επόμενες εκλογές πιάσουν το πολυπόθητο 5%, την έχουν σίγουρη τη θεσούλα για μια ακόμα τετραετία.
Τα ίδια δεν κάνανε Βορίδης και Γεωργιάδης, μετά τη διαγραφή τους από το επονείδιστο "κόμμα", στο οποίο ανήκαν μέχρι πριν λίγο καιρό; Προσφέροντας μονάχα ένα μικρό μέρος των φανατικών υποστηρικτών τους, που όμως σε καιρούς σαν τους σημερινούς μπορεί να αποδειχτεί και σημαντικό, προσκολλήθηκαν στην κοντινότερη πιθανότητα επανεκλογής τους, αναιρώντας δηλώσεις και ιδέες που υποστήριζαν με υστερική μανία, όπως αρμόζει σε κάθε ακραίο άτομο, όπως αυτά τα καμάρια της ελληνικής πολιτικής.
Κι υπάρχουν, βέβαια, κι αυτοί που αν δεν είναι αρχηγοί στο κόμμα στο οποίο ανήκουν, φεύγουν και δημιουργούν το δικό τους, απλά και μόνο για να έχουν τα ηνία, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει το τέλος της πολιτικής τους καριέρας. Εκτός κι αν τελικά, επιστρέψουν εκεί απ'όπου ξεκίνησαν...

Και μην ακούσω το κλισεδάκι "αν δε σε εκφράζει το υπάρχον πολιτικό σύστημα, γίνε εσύ η πολιτική που σε εκφράζει". Γιατί τώρα δε μιλάμε για νέους, αδοκίμαστους ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης, αλλά για υποστηρικτές και εκφραστές του υπάρχοντος πολιτικού χαμού. 

Καταλαβαίνω πως είναι τρομερά ηδονικό να πιστεύεις πως είσαι ηγέτης, να έχεις την τύχη 11 εκατομμυρίων ατόμων στα χέρια σου κι ας μην έχεις ιδέα τι κάνεις, να λουφάρεις, να κλέβεις, να λες ψέματα, συνειδητά και φανερά, και να μην έχει κανείς τη δύναμη να σε αγγίξει, όμως... τα πράγματα αλλάζουν, και οι καταστάσεις ωθούν τον επί χρόνια νωθρό και αποχαυνωμένο κόσμο να αμφισβητήσει καταστάσεις και πρόσωπα. Μήπως θα έπρεπε να σοβαρευτείτε λίγο;