Πέρι εκλογών κοινοβουλίου και συνεργασίας της αριστεράς…

Όλοι οι αριστεροί μαζί μπορούμε! Δεν θα προλαβαίνουμε να μαζεύουμε έδρες!

Διαβάζω και ακούω διάφορα εδώ και καμπόσο καιρό, και συγκεκριμένα από όταν άρχισαν να γίνονται οι πολιτικές συζητήσεις ξανά της μόδας, δηλαδή την μεταμνημονιακή εποχή. Από τα πολλά που ακούω περισσότερη εντύπωση μου έχει κάνει όλη αυτή η εκλογολογία που μονοπωλεί τις περισσότερες από τις συζητήσεις των τελευταίων μηνών. Στα πλαίσια αυτής της εκλογολογίας λοιπόν γίνεται κουβέντα για συνεργασία της αριστεράς, για αντιμνημονιακό μέτωπο και άλλα τέτοια, για να διώξουμε την ΤΡΟΙΚΑ και να σωθεί η χώρα.
Να πάτε λέει όλοι οι αντιμνημονιακοί μαζί να πάρετε 40% στις εκλογές να σας δώσουν τις 50 έδρες και να τους κατεβάσετε τα σώβρακα στη βουλή…
Όχι, δεν θα κάτσω να αναλύσω γιατί δεν «παίζουν» καν οι 50 έδρες, γιατί το μνημόνιο και η ΤΡΟΙΚΑ είναι μόνο η κορυφή ενός τεράστιου παγόβουνου, γιατί η «αριστερά» δεν μπορεί να ενωθεί και γιατί αυτά τα περί ένωσης αποτελούν απλά κουτοπόνηρα τεχνάσματα.

Αυτό που εμένα με προβληματίζει είναι ότι ο λαός δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται έξω από την πεπατημένη, να ξεπεράσει τον αστικού τύπου κοινοβουλευτισμό, να καταλάβει ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν από νομοθετικά σώματα, νομοθετήματα, κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες κλπ…
Δυστυχώς ο πολύς ο κόσμος συνεχίζει να σκέφτεται με όρους ολυμπιακός-παναθηναικός, κομματάρα ομαδάρα, να βγούμε πρώτοι να τα αλλάξουμε όλα, στις 18 σοσιαλισμός και τα ρέστα.
Ξεχνάει ο κόσμος ή δεν ξέρει ότι κόμματα σε στυλ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όταν εκλεγόταν για να κυβερνήσουν απλά διαχειριζόταν τις υποθέσεις ενός υπάρχοντος συστήματος, του καπιταλιστικού. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο ο κόσμος έχει καταλάβει ότι όσο αυτό το σύστημα δεν ανατρέπεται, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στην ζωή του προς το καλύτερο.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι θέλουμε την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, όσοι την θέλουμε, πως θα γίνει αυτό;
Με εκλογές;
Μέσα από την βουλή;
Όχι φυσικά
Ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο είναι με συνεχείς λαϊκούς αγώνες και δράσεις, με σύγκρουση, με οργάνωση, με επαγρύπνηση.
Δηλαδή το «ψηφίζω μια συμμαχία της αριστεράς για να την βγάλω κυβέρνηση και την πέφτω για ύπνο» δεν παίζει.
Και δεν παίζει όχι μόνο επειδή ένα κόμμα η ένας συνασπισμός κομμάτων δεν μπορεί να κάνει ούτε βήμα για την ανατροπή χωρίς την συνεχή συμμετοχή του λαού. Αλλά και επειδή ένας αχταρμάς από διάφορα κόμματα και αποκόμματα της αριστεράς ακόμα και αν έχουν καλό σκοπό(που δεν έχουν) δεν μπορεί να καθοδηγήσει ούτε τον εαυτό του, πόσο μάλλον τον λαό(εργατική τάξη).
Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να μας απασχολεί στις κουβέντες και στην καθημερινότητα μας είναι όχι η στείρα εκλογολογία, το να πάει αυτός με εκείνον για να κερδίσουμε, αλλά το πώς εμείς οι ίδιοι θα κινηθούμε για να ενταχθούμε στον αγώνα, δηλαδή στα σωματεία, στις λαϊκές επιτροπές, στις κλαδικές οργανώσεις, στους δρόμους κλπ. Όλα αυτά όχι επειδή τα λέει το ΚΚΕ(καλά και για αυτό:)  αλλά επειδή άλλος τρόπος για να έρθουν τα πάνω κάτω δεν υπάρχει.
Και θα πει κάποιος διαβάζοντας όλα τα παραπάνω
Αν είναι έτσι γιατί το ΚΚΕ δεν φεύγει από το κοινοβούλιο;
Ας παραθέσουμε μερικούς λόγους:
-        Με το να μένει το ΚΚΕ στο κοινοβούλιο αναγκάζει ως ένα βαθμό το σύστημα να μην το πετάξει στο περιθώριο επικοινωνιακά.
-        Μέρος της ταξικής πάλης διεξάγεται και στο κοινοβούλιο, αν το ΚΚΕ δεν είχε παρουσία και εκεί, σε συνδυασμό πάντα με τη δράση του κόσμου του στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς, πολλοί από τους νόμους που ψηφίζονται σήμερα θα είχαν ψηφιστεί εδώ και πολλά χρόνια.
-        Το κόμμα στα μάτια του κόσμου που έχει μάθει να σκέφτεται με όρους αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αποκτά ένα κύρος όσο έχει μια Α κοινοβουλευτική δύναμη, μεγαλώνει δηλαδή η επιρροή του στον λαό.
Πάντως να είστε σίγουροι πως όταν η ταξική πάλη φουντώσει, στο ΚΚΕ δεν θα επιτρέπεται όχι μόνο να συμμετέχει στις εκλογές(αν θα γίνονται εκλογές τότε) αλλά θα κριθεί παράνομο και θα αρχίσουν απίστευτοι διωγμοί εναντίον των στελεχών των μελών και όλων εκείνων που αγωνίζονται στο πλευρό του ή το υποστηρίζουν με τον έναν η τον άλλο τρόπο.
Αν πρέπει κάτι να μας μείνει είναι ότι λαός και κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται και δεν παλεύει η ίδια για το αύριο της, αλλά αντ΄ αυτού αναζητά μεσσίες, είναι λαός και κοινωνία που δεν μπορεί να προοδεύσει και είναι καταδικασμένη να βλέπει πάντα τους μεσσίες της να μετατρέπονται σε δυνάστες.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)