Μια κριτική στο ΝΑΡ (και στην κριτική του στο ΚΚΕ)

Αναδημοσιεύεται εδώ, ένας πολύ ενδιαφέροντας σχολιασμός που ακολούθησε την ανάρτηση «Σοσιαλιστική επαναθεμελίωση» από το “Lenin reloaded”,  που και εκεί αναδημοσιεύτηκε από το Red traverso. Η παρακάτω παρέμβαση ανήκει στον συγγραφέα του πρωτότυπου κείμενου, που όπως μας λέει σε κάποιο σημείο, έχει συμμετάσχει και ο ίδιος στο παρελθόν, στην σύνταξη κάποιων δημόσιων  κείμενων του ΝΑΡ, οπότε η κριτική του αποκτά και ένα πρόσθετο ενδιαφέρον...

Μετά την βροχή βγαίνουν τα σαλιγκάρια… όπως γραφόταν στην αφετηρία σε ένα πολύ γνωστού ντοκουμέντου του Νέου Αριστερού Ρεύματος. Και τις τελευταίες μέρες βρέχει πολύ…

Λοιπόν η αντιπαράθεσή μου δεν αφορά στον Χάγιο προσωπικά, αλλά ως εκφραστή, ως μέλους του γραφείου της ΠΕ, της συνολικής πολιτικής στροφής του ΝΑΡ προς θέσεις αριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Κάτι που είναι πασίγνωστο στους παροικούντες την εξωκοινοβουλευτική Ιερουσαλήμ, και ευκόλως φανερό και στους πλέον άσχετους με το αριστερό εξωκοινοβούλιο. Ένα δόκιμο παράδειγμα έχει να κάνει με την κριτική του ΝΑΡ προς το ΚΚΕ., όπου στην προ ΑΝΤΑΡΣΥΑ φάση, αφορούσε στο ρεφορμιστικό περιεχόμενο της «Λαϊκής Εξουσίας και Λαϊκής Οικονομίας» ενώ τώρα το ΝΑΡ κατηγορεί το ΚΚΕ για επαναστατικό βερμπαλισμό και έλλειψη τακτικής !!!! Εν ολίγοις ότι η πρόταση του είναι πέραν του δέοντος κομμουνιστική και άρα μη (καπιταλιστικά) υλοποιήσιμη. Την ίδια στιγμή που η στρατηγική του ΝΑΡ είναι ο «κλονισμός της αστικής εξουσίας» , που και χωρίς το ΝΑΡ μια χαρά κλονίζεται…

Άλλο παράδειγμα : Αν θυμάμαι το ΝΑΡ και η νΚΑ είχε βγάλει ειδική «πολιτικόθεωρητική» έκδοση μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 08 , όπου χαρακτήριζε τον Δεκέμβρη «έκρηξη» και κατηγορούσε τους συμμετέχοντες ότι δεν ήταν αρκετά εργάτες, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι χρειάζεται ένα «εργατικός Δεκέμβρης». Στο μεταξύ τα μέλη του ΝΑΡ αποχωρούσαν σιωπηλά από την κατάληψη της Νομικής που έμεινε να την στηρίζει μόνο η αριστερή αντιπολίτευση του ΝΑΡ, που κατόπιν μετεξελίχθηκε στην Τάση συμβολής στην Κομμουνιστική Επαναθεμελίωση εντός του ΝΑΡ. Αν χρειαστεί για το Δεκέμβρη μπορώ να επανέλθω με περισσότερες λεπτομέρειες.

Τέλος είναι γνωστό και όποιος δεν το καταλαβαίνει μάλλον έχει έκδηλη δυστοκία αντίληψης μιας διαμορφωμένης πολιτικής κατάστασης, ότι το Αριστερό Βήμα διαλόγου, οι αριστεροί οικονομολόγοι και η ΕΛΕ δρομολογούνται τα τελευταία τρία χρόνια από μέλη του ΝΑΡ σε αγαστή συνεργασία με ρεύματα της σοσιαλδημοκρατίας, με την χορηγία της ΕΕ και σε καιροσκοπικές συναντήσεις με ότι «αντιμνημονιακό» σκάει κατά καιρούς από μοδάτους οικονομολόγους και οπαδούς της περιβόητης χρεοκρατίας. Είναι θεμιτό ένα πολιτικό ρεύμα να αλλάζει ρότα και να μετατίθεται προς θέσεις ΠΑΚ της δεκαετίας του 70 , αλλά αποτελεί αδιανόητο να ονομάζεται κάτι τέτοιο τακτική επιλογή , ενώ η κομμουνιστική στρατηγική παραμένει αμετακίνητα στο… τιμόνι. Αποτελεί αλφαβήτα του μαρξισμού και της λενινιστικής θεώρησης, η διαλεκτική συνέργεια τακτικής – στρατηγικής. Αν η στρατηγική σου είναι κλονισμός της αστικής εξουσίας, η τακτική σου είναι διαγραφή του επαχθούς χρέους (το έκανε προχθές ο Βενιζέλος), η ρήξη με την ΕΕ στη κατεύθυνση της αποδέσμευσης που καταλήγει όχι στο ευρώ, και στο δια ταύτα εκλογική ενδυνάμωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
[...]

Σε ότι αφορά στα κουτσομπολιά και την λασπολογία, άλλος επέλεξε να κατηγορήσει το Radical Desire για φίλα προσκείμενο στο ΜΑΑ. Σε ότι αφορά στους χαρακτηρισμούς «φίλοι του ΚΚΕ» και «ψευτοπολεμική», είναι σαφές πιστεύω ότι η πολεμική υφίσταται ξεκάθαρα χωρίς να λάβει κάποια απάντηση –παρά από ένα copy paste- από ένα όχι και τόσο ναρίτικα αντιπροσωπευτικό κείμενο. Μπορώ να στείλω κάποια πιο αντιπροσωπευτικά. Σε κάποια έχω συμβάλλει και εγώ. Φίλος του ΚΚΕ, δεν υπήρξα ποτέ και γενικά δεν είμαι με τις πολιτικές φιλίες. Προτιμώ τις πολιτικές θέσεις και τις πολιτικές στρατεύσεις. Την συζήτηση με όρους μηχανισμών, την ξέρω πολύ καλά αλλά την βαρέθηκα σχετικά σύντομα. Ας μιλήσουμε λοιπόν πολιτικά.
[...]

1. Στο κείμενο της ΠΕ του ΝΑΡ που αναρτήθηκε, σημειώνεται :

«Το ΚΚΕ, ωστόσο, δεν επιλέγει και δεν προωθεί ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ανατροπής, ούτε την ανάγκη οργάνων επιβολής της λαϊκής θέλησης και άσκησης εργατικής πολιτικής. Αρνείται την κοινή δράση της Αριστεράς και ένα αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής. Στο περιεχόμενο λειτουργεί σαν ένα εκκρεμές μεταξύ των ρεφορμιστικών στρατηγικών του στόχων (λαϊκή εξουσία, σοσιαλισμός που γνωρίσαμε) και των επιμέρους άμεσων μέτρων «ανακούφισης και παρεμπόδισης», των συνεπειών, των απολήξεων της ασκούμενης αστικής πολιτικής. Η πολιτική αυτή αφοπλίζει πολιτικά το κίνημα, το περιορίζει σε επιμέρους διεκδικήσεις παραπέμποντας ταυτόχρονα όλα τα κρίσιμα ζητήματα στη λαϊκή οικονομία – λαϊκή εξουσία.»

Λοιπόν, σε 10 γραμμές το ΚΚΕ κατηγορείται ταυτόχρονα, για ρεφορμισμό, σεχταρισμό, βερμπαλισμό, διάσταση τακτικής στρατηγικής.
Καταλαβαίνει κάποιος στοιχειωδώς σκεπτόμενος, ότι κάποια από αυτά αλληλοαναιρούνται και είναι ανάγκη, για να γίνει συζήτηση και όχι τεστ πολλαπλών επιλογών, να ξεκαθαριστεί αν το ΚΚΕ είναι ρεφορμιστικό, γιατί προτάσσει τα τακτικά οικονομίστικα αιτήματα, υποτάσσοντας την στρατηγική της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας σε αυτά, ή είναι βερμπαλιστικό υποτάσσοντας ή εξαφανίζοντας την τακτική του δίνοντας βάρος μονομερώς στην στρατηγική του. Αν το ξεκαθαρίσει αυτό η ΠΕ τότε θα είναι σχετικά εύκολο να αναγνωρίσουμε σε τι έγκειται η διάσταση στρατηγικής- τακτικής που του χρεώνεται. Εκτός και αν η ΠΕ θεωρεί ότι χρειάζεται και άλλο ένα μεταβατικό πλαίσιο ανάμεσα στην τακτική και την στρατηγική του ΚΚΕ, ώστε αυτή να ισορροπήσει… αντικαπιταλιστικά. Αλλά τότε μπαίνουμε στην ζώνη του λυκόφωτος. Ελπίζω πως όχι… Συνεπώς περιμένω κάποια άλλο απόσπασμα που να υφίσταται σαφής θέση. Για να βοηθήσω πριν το 1999, υπάρχουν τέτοια κείμενα που τουλάχιστον βγαίνει ένα κάποιο νόημα ανεξάρτητα από συμφωνίες ή διαφωνίες.
Σε ότι αφορά στον σεχταρισμό και στο αντίθετό του, τον οπορτουνισμό, και τα δύο είναι απόρροια , της πολιτικής γραμμής και θέσης του φορέα τους και προκύπτουν από αυτά. Αν το ΚΚΕ δηλαδή θεωρεί πως ότι υπάρχει τυπικά στα αριστερά του είναι επί της ουσίας στα δεξιά του, από την πλευρά του, έχει δίκιο να προτιμά την μη συνεργασία μαζί του πόσο μάλλον που δεν πρόκειται για κάποια σεχταριστική γκρούπα αλλά για το πιο μαζικό κόμμα της αριστεράς στην Ελλάδα. Αν το ΝΑΡ για παράδειγμα απορρίπτει τον σεχταρισμό και επιλέγει (τακτικά πάντα) τον οπορτουνισμό συμμαχώντας με ότι βρίσκεται στα δεξιά του (είναι γνωστή η σύνθεση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) θεωρώντας ότι θα οδηγήσει αυτή την συμμαχία αριστερά μάλλον διαψεύδεται από τις περιστάσεις, γιατί είναι φανερό και στον πλέον αδαή ότι το ακριβώς ανάστροφο συμβαίνει. Συνεπώς ο σεχταρισμός δεν συνιστά απαραίτητα αρνητικό γεγονός, ενώ ο οπορτουνισμός ως απελπισμένη απόρροια… μιας γραμμής «ενότητα με ότι κάτσει και θα ηγεμονεύσουμε αργότερα», δυστυχώς συνιστά…

[...]

2. Τώρα σε ότι αφορά στην γραμμή της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, [...] θα αποπειραθώ να συμβάλλω σε ότι μου αναλογεί. Λοιπόν, για να καταλάβω και εγώ η αντικαπιταλιστική ανατροπή τι σχέση έχει με την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση ; Το αποτολμώ λοιπόν : αποτελεί τακτική για την περίοδο σε σχέση με την στρατηγική της επανάστασης που θα οδηγήσει στην επίσης στρατηγική της κομμουνιστικής απελευθέρωσης με μετωπικό όχημα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποθέτω. Ας πιάσουμε το νήμα λοιπόν : η αντικαπιταλιστική ανατροπή που ακριβώς διαφέρει από την λαϊκή εξουσία και οικονομία του ΚΚΕ –που εγώ την θεωρώ ρεφορμιστική- αλλά η ΠΕ υπερβολικά «στρατηγική» ; Αν είναι τακτική που στοχεύει στον πολιτικό εκβιασμό της αστικής τάξης ώστε να χάσει την ηγεμονία της, και να δημιουργηθούν συνθήκες δυαδικής εξουσίας , δυστυχώς δεν βγαίνει καθώς το πολιτικό πρόγραμμα στο οποίο στηρίζεται είναι κρατικός καπιταλισμός με σοσιαλιστικό προσωπείο. Άρα είναι ρεφορμιστική. Συνεπώς δεν οδηγεί σε δυαδική εξουσία, στην καλύτερη περίπτωση οδηγεί, σε αριστερή κυβέρνηση εντός του καπιταλισμού. Αν είναι στρατηγική είναι εκκωφαντικά λίγη, και σίγουρα απελπιστικά πιο λίγη από τη αντίστοιχη στρατηγική του ΚΚΕ. Δηλαδή ρεφορμισμός στην νιοστή.

Για να το ξεκαθαρίσω ο πολιτικός στόχος «αντικαπιταλιστική ανατροπή» λειτουργεί ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ όπου έχουν ατάκτως ριχτεί τακτικές, στρατηγικές, μέτωπα, ιδεολογικές αναφορές, πολιτικές επιδιώξεις για να υπηρετηθεί ο ένας και μοναδικός στόχος του ΝΑΡ για την περίοδο, που δεν είναι άλλος από το να εισέλθει η πρώην ριζοσπαστική αριστερά στο εκλογικό παιχνίδι εντός του καπιταλισμού, όπου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα υπόλοιπα κάνουν την βρώμικη δουλειά συγκροτώντας ένα ρεαλιστικό προφίλ αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, ενώ το κόμμα –ΝΑΡ- στο εσωτερικό του συνεχίζει να παράγει κομμουνιστικής φρασεολογίας κενά περιεχομένου ντοκουμέντα, ως προσπάθεια συγκράτησης των δυνάμεων του μέχρι την απορρόφησή τους σε ένα καινούργιο φορέα. Δεν είναι κόλπο. Δεν είναι συνωμοσία. Είναι ταξική επιλογή. Για όποιον ο ταξικός του ορίζοντας φθάνει μέχρι τον κρατικό καπιταλισμό καλά κάνει και υποστηρίζει αυτή την γραμμή. Όποιος επιμένει να βλέπει πίσω από τον καπιταλιστικό ορίζοντα, ίσως είναι η ώρα να αρχίζει να βλέπει και πίσω από τα ντοκουμέντα.

Επιπλέον είναι σχετικά γνωστό, ότι στη μετωπική πρόταση προβάλλεται το διαλεκτικό απόσταγμα της στρατηγική σου και της τακτικής σου. Αν καλόπιστα θεωρήσουμε ότι τακτική του ΝΑΡ είναι η αντικαπιταλιστική ανατροπή και στρατηγική του η επανάσταση, κάτι τέτοιο δεν προβάλλεται ούτε στον ελάχιστο βαθμό στο μόρφωμα ανταρσυα, που δεν τολμά να αρθρώσει σε αυτή την πολιτική περίοδο αίτημα άμεσης εξόδου από την ΕΕ. Βέβαια δεν το κάνει ούτε το ΝΑΡ νέτα σκέτα παρά επιλέγει λεκτικούς ακροβατισμούς περί ρήξης, στην κατεύθυνση της ανατροπής στο δρόμο για την έξοδο. Καλό δρόμο δηλαδή… Η στρατηγική κρίνεται στην τακτική. Εκεί μετουσιώνεται η συνολική πολιτική επιλογή ενός φορέα. Αν τακτικά σε αυτή την περίοδο, δεν μπορείς να αρθρώσεις έξω από την ΕΕ, που προϋποθέτει εργατική εξουσία, εργατικό κράτος και όργανα εργατικής πολιτικής, που πρέπει να προσπαθήσεις να τα φτιάξεις όλα αυτά τώρα , ενώ αντ’ αυτού συμμετέχεις ως ΝΑΡ –τι και αν δεν υπάρχει απόφαση της ΠΕ- στην ΕΛΕ,
στους αριστερούς οικονομολόγους, στο αριστερό βήμα, και με απόφαση σου έχεις φτιάξει την ανταρσυα, που αποτελεί σοσιαλδημοκρατική απάντηση στο κοινωνικό ζήτημα, κανένα ντοκουμέντο δεν σε σώζει καθώς τα σβήνει και τα ξαναγράφει όλα η ίδια σου η πρακτική.

Αναμένω αν είναι εύκολο απάντηση τόσο για την «πολιτικόθεωρητική» έκδοση που θεωρούσε τον Δεκέμβρη «έκρηξη» όσο και για την ΕΛΕ. Σε ότι aφορά την ΕΛΕ με καλύπτει απόλυτα το παρακάτω κείμενο που έχει αναρτηθεί στο blog Praxis, που χρήζει επίσης απάντησης.

[...]

Ας μην μπούμε τώρα στην συζήτηση ποιος έχει και ποιος δεν έχει πολιτική δράση, γιατί ούτε αποδεικνύεται η ποσότητά της και είναι δύσκολα μετρήσιμη η ποιότητά της. Το ιντερνετ άλλωστε ενδείκνυται στην κατασκευή πλαστών εικόνων και ψευδούς πραγματικότητας. Εγώ άλλωστε δεν αμφισβητώ την ύπαρξη πολιτικής δράσης των μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα ήταν αστείο και σχετικά αδιάφορο να εστιάσω σε κάτι τέτοιο, αλλά αναφέρομαι στην ποιότητα και την πολιτική φυσιογνωμία αυτής της δράσης. Στην ουσία δηλαδή της πολιτικής της πρότασης και πρακτικής της. Όλα τα υπόλοιπα τα θεωρώ το λιγότερο φαρσοκωμωδία, και έκδηλο δείγμα ολιστικής πενίας σε πολιτικό, θεωρητικό και ιδεολογικό επίπεδο.

Φυσικά τα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά και εγώ παράμένω διαθέσιμος και στο ιστολόγιο μου να συζητήσω με την προϋπόθεση ύπαρξης πολιτικών επιχειρημάτων που να αποδεικνύουν τις όποιες θέσεις. Θα ήταν ενδιαφέρον λοιπόν να μάθουμε την θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την έξοδο απο την ΕΕ, για την πολιτική της στάση σε σχέση με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ ,για την σχέση του ΝΑΡ με την ΕΛΕ, για την στάση του ΝΑΡ τον Δεκέμβρη, για την θέση του ΝΑΡ περί εξόδου απο την ΕΕ, για την άποψη συνιστωσών της ανταρσυα περί αριστερής κυβέρνησης.

Ελπίζω να καταστεί εφικτό να υπάρξουν τέτοιες συγκεκριμένες απαντήσεις. Και δεν χρειάζεται βιασύνη, ας δοθεί χρόνος ώστε να υπάρξει μια σοβαρή τοποθέτηση.

[...]