Ο "διάλογος" μεταξύ κράτους και παρακρατικών καλά κρατεί

Τόση Ελλάδα ποιός θα τη φάει...

Αθήνα

Προβληματισμό έχουν προκαλέσει στην κυβέρνηση τα αυξανόμενα κρούσματα βίας κατά πολιτικών -και όχι μόνο- προσώπων από εξοργισμένους πολίτες. Δεδομένου ότι πλησιάζει η παρέλαση της 25ης Μαρτίου και με πρόσφατους τους προπηλακισμούς στη διάρκεια της παρέλασης στη Ρόδο για την επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, το μεσημέρι πραγματοποιείται κυβερνητική σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, στο Μέγαρο Μαξίμου.

Στόχος της κυβερνητικής σύσκεψης είναι η λήψη μέτρων, ώστε να αποτραπούν παρόμοια περιστατικά κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου στο κέντρο της Αθήνας.

«Δεν είναι δυνατόν μικρές, ακραίες ομάδες να εμποδίζουν τις κοινωνικές, εθνικές και όποιες άλλες δραστηριότητες σε αυτή τη χώρα» δήλωσε από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχ.Χρυσοχοΐδης, την Παρασκευή, κάνοντας λόγο για «ισχνές μειοψηφίες, οι οποίες επιχειρούν εν μέσω της κρίσης, εν μέσω του πανικού, εν μέσω της αγωνίας που υπάρχει στους πολίτες να εκμεταλλευτούν και να επιβάλλουν τις δικές τους απόψεις».

Στη σύσκεψη, που θα πραγματοποιηθεί στις 12:00, θα λάβουν μέρος οι υπουργοί Εσωτερικών Αν.Γιαννίτσης, Εθνικής Άμυνας Δ.Αβραμόπουλος, Παιδείας Γ.Μπαμπινιώτης, Δικαιοσύνης Μ.Παπαϊωάννου, Προστασίας του Πολίτη Μ.Χρυσοχοΐδης και Επικρατείας Γ.Σταυρόπουλος και Π.Καψής.
------

Τα παραπάνω από άρθρο του in.gr 12/3/2012

Και δυο λόγια

Είναι σίγουρα πολλές οι περιπτώσεις όπου αυτού του είδους τα «επεισόδια» δεν αποτελούν προϊόν αγανάκτησης αλλά οργανωμένου σχεδίου διαφόρων γνωστών ή ακόμη και αγνώστων δυνάμεων οι οποίες ποντάρουν ακριβώς σε αυτήν την αγανάκτηση για να χειραγωγούν τα πλήθη. Ελληνικές σημαίες, εθνικιστικά συνθήματα, εθνικοί ύμνοι, κρεμάλες, τσουβάλιασμα, λαϊκισμός. 

Δυστυχώς από τη μεριά μας θεωρώ ότι τέτοιες αντιδράσεις είναι αδύνατον να τις σταματήσουμε ολότελα, όμως, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να προειδοποιούμε τον κόσμο που είτε από πολιτική ανωριμότητα, είτε από αγανάκτηση, επικροτεί ή και συμμετέχει σε τέτοιου είδους ενέργειες που αφενός τον απομακρύνουν από την ουσία και αφετέρου δίνουν την αφορμή και την δικαιολογία στο κράτος να παρέμβει με ακόμη πιο βίαιες μεθόδους καταστολής.

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί όπως βλέπουμε όλα αυτά οδηγούν την κυβέρνηση στο να βρει την ευκαιρία να προχωρήσει σε τακτικές «καλύτερα η πρόληψη παρά η θεραπεία», δηλαδή πρώτα βαράω και μετά ρωτάω. Και φυσικά όλα αυτά δεν γίνονται για να προστατευθεί κανείς άλλος εκτός από το ίδιο τους το σύστημα, τα πρόσωπα που το υπηρετούν και οι μηχανισμοί του. Όλοι θυμόμαστε τα λόγια του Πάγκαλου ο οποίος απείλησε άμεσα ότι αν πειραχθούν οι τράπεζες θα βγούνε στο δρόμο τα τανκ.

Μην μας ξεγελούν, οι δήθεν πατριώτες ελληναράδες, βρίσκονται στην ουσία και εκείνοι στο ίδιο στρατόπεδο με αυτούς που κατηγορούν για προδότες και προσπαθούν να συμπαρασύρουν μαζί τους όσους μπορούν, για να παίξουν και πιο αποφασιστικό ρόλο υπέρ της πλουτοκρατίας όταν και αν χρειαστεί. Όποιος σήμερα δεν αναγνωρίζει ότι το ζήτημα έχει ξεφύγει εντελώς από οποιαδήποτε εθνικά και φυλετικά σύνορα και ότι αφορά τους λαούς όλου του κόσμου, όποιος επιμένει να κάνει διαχωρισμούς τύπου έλληνας μη έλληνας πάει να πει πως είτε είναι αφελής ή επικίνδυνος. Ας σκεφτούν όλοι εκείνοι με ποια Ελλάδα είναι, με την Ελλάδα της Ε.Ε, του ΝΑΤΟ του Μαάστριχτ, με την Ελλάδα του Σόιμπλε και του Γιωργάκη, με την Ελλάδα του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου, με την Ελλάδα της Eurovision και της Λαμπίρη, τι έχει αλήθεια απομείνει από αυτήν τη χώρα για το οποίο να αξίζει κανείς να κουνά με υπερηφάνεια την γαλανόλευκη; Τι σημαίνει δηλαδή ότι κάποιος είναι Έλληνας; Τα συμφέροντα χωρίζονται σε Ελληνικά και ανθελληνικά; Ε άμα είναι έτσι να επιστρέψουμε στο «πας μη Έλλην βάρβαρος» να ξεμπερδεύουμε, έλα όμως που δεν είναι έτσι.

Όχι, δεν είμαι ανθέλληνας, αυτή η χώρα έχει περάσει πολλά και την έχουν υπερασπιστεί άνθρωποι πολύ πιο άξιοι και πιο θαρραλέοι από εμένα, όμως όταν κάθομαι και σκέφτομαι τι πραγματικά έχει διασωθεί στο σήμερα για το οποίο αξίζει να αισθανόμαστε υπερήφανοι, πραγματικά απογοητεύομαι. Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι πίσω από την συνθηματολογία τις σημαίες και τους ύμνους που ξεστομίζουν χωρίς κανένα κόστος και σε στάση προσοχής εκείνοι που μας σκάβουν το λάκκο, η χώρα μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα προτεκτοράτο σε έναν αιμοσταγή παγκοσμιοποιημένο κόσμο στα δικά τους μέτρα και στα δικά τους σταθμά.

Και θα με ρωτήσει κανείς, «τι απομένει τότε;»

Απομένουμε εγώ και εσύ, και ο δίπλα και ο παραδίπλα που χρέος μας έχουμε να βελτιώσουμε τον κόσμο που ζούμε. Απομένει ένας ολόκληρος λαός που έχει αποπροσανατολιστεί, ποδοπατηθεί, εξαπατηθεί. Απομένει όμως και ένας λαός που έχει αδρανήσει, που έχει σιωπήσει ή και συναινέσει, που έχει σηκώσει σημαιάκια με πυρσούς και με πράσινους ήλιους δίπλα δίπλα με τα ελληνικά, που έχει πάρει μέρος σε «ειρηνευτικές» αποστολές. Απομένει ένας λαός που έχει τις δικές του ευθύνες, απομένει ένας λαός, δίπλα σε άλλους λαούς που και αυτοί βρίσκονται σε παρόμοια, αν όχι ίδια κατάσταση.  Αυτός ο λαός πρέπει επιτέλους να σταματήσει να περιμένει να τον σεβαστούν, να τον βοηθήσουν, να τον λυπηθούν, να ακούσουν την οργή του, να «μην παρακαλώ σας μη πολεμάνε την χώρα του».  Ο πόλεμος όσο και αν δεν τον θέλουμε είναι εδώ, τα στρατόπεδα, όση λάσπη και στάχτη και αν μας ρίχνουν είναι πλέον διακριτά για όποιον δεν επιλέγει να φορά τις παρωπίδες που απλόχερα του προσφέρει το σύστημα. Εχθροί και «κατακτητές» δεν είναι ούτε οι Γερμανοί επειδή είναι Γερμανοί, ούτε οι Αλβανοί επειδή είναι Αλβανοί, ούτε οι Αμερικάνοι επειδή είναι Αμερικάνοι. Εχθροί είναι όσοι συντάσσονται με το μέρος του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των στρατών τους, είτε αυτοί εφορμούν με όπλα είτε με εκπομπές στην τηλεόραση, είτε με «πατριωτικά» συνθήματα, είτε με οικονομική εξαθλίωση.

 

Δυστυχώς όλους αυτούς τους βοηθούν και όσοι εξακολουθούν να μένουν ψυχή και σώματι γαντζωμένοι σε έναν ξεπερασμένο κόσμο που αποσυντίθεται και που τους αποσυνθέτει, έναν κόσμο που δυστυχώς δεν θα τελειώσει χωρίς να δώσει χιλιάδες βρώμικες μάχες. Σε αυτές τις μάχες εμείς(οι του ΚΚΕ) σας θέλουμε δίπλα μας, όχι απέναντι μας, όχι σε καναπέδες, αν γίνουμε πιο πολλοί θα γίνουμε και πιο δυνατοί. 

Απο την πλευρά μας οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε στον κόσμο αυτό που για εμάς είναι ξεκάθαρο από καιρό, ότι υπάρχουν δυο στρατόπεδα και δύο πολιτικές, αυτή που θέλει το λαό κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου μπαμπούλα την ώρα που τα παράσιτα ρουφάνε το αίμα του και εκείνη που θέλει τον λαό να είναι ο ίδιος συνειδητός διαχειριστής των υποθέσεων του.

Και όπως λέει και το σύνθημα

«Λαέ μην έχεις άλλες αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες!»

Για να τον κερδίσουμε τον πόλεμο, πρέπει να χαλιναγωγήσουμε τα ξεσπάσματα μας και να ενταχθούμε στον οργανωμένο αγώνα, εκείνον που προωθεί την αλληλεγγύη και όχι τον αλληλοσπαραγμό των λαών και των ανθρώπων, εκείνον που στρέφει τα όπλα μας στους σωστούς στόχους, εκείνον που θα έχει συνέχεια και αξιώσεις. Τον μόνο αγώνα που μπορεί να οδηγήσει στην οριστική ανατροπή τους και να μας φέρει από τον πάτο στην κορυφή, τον μόνο αγώνα που πραγματικά τους τρομάζει, τον αγώνα για μια «κοινωνία άλληνε» όπως λέει και ο Καζαντζίδης.   

Αυτόν τον αγώνα θέλουν να αποφύγουν και τον πολεμάνε με όλα τα μέσα:

 

Με αποχαύνωση

Με ψευτοεπαναστάσεις και ψευτοκινήματα

Με βίαιη καταστολή

Με δήθεν πατριωτική συνθηματολογία

Με μαύρη προπαγάνδα

Όσο περισσότερο αργούμε να αναλάβουμε(ή και να καταλάβουμε) τις ευθύνες μας, τόσο περισσότερο θα βυθιζόμαστε. Είναι στο χέρι μας και το οφείλουμε τόσο στον εαυτό μας όσο και στις επόμενες γενιές να κάνουμε την σωστή επιλογή στρατοπέδου, η μη επιλογή συνιστά ευθεία συστράτευση με τον αντίπαλο εκμεταλλευτή.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)