ΗΘΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Τα μνημόνια προκάλεσαν αλλαγή συσχετισμών μέσα στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, που εκφράζεται, ακόμα βέβαια δημοσκοπικά, με την κάθετη πτώση του ΠΑΣΟΚ και  τη σχετική σταθεροποίηση της Ν.Δ στην πρώτη θέση, ενώ καθίσταται  η Αριστερά, κομμουνιστική και μη, υπολογίσιμη δύναμη. Αυτό το τελευταίο  δεν σημαίνει μόνο  ότι μπορεί να έρθει η ώρα της αριστεράς, αλλά περισσότερο λειτουργεί σαν ένα σήμα κινδύνου για το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, για  να πάρει  τα μέτρα του. Και τους τελευταίους μήνες αυτό γίνεται με  εντατικό ρυθμό, με τη συμμετοχή και των μέσων μαζικής επικοινωνίας.

                 Το είδος των θεμάτων  επικαιρότητας που προβάλλονται, συνηγορούν σ’ αυτή τη διαπίστωση. Τις τελευταίες ημέρες δυο θέματα κυριαρχούν, αφήνοντας μάλιστα στο ημίφως την διαδικασία κύρωσης της νέας δανειακής σύμβασης από τη βουλή, που καθορίζει το μέλλον της χώρας, και μάλιστα σε ασφυκτικά πλαίσια,  για δεκαετίες.

               Το ένα θέμα είναι το κέντρο της Αθήνας με τα υπαρκτά του προβλήματα, που για χρόνια αφήνονταν να διογκωθούν και  γενικότερα της δημόσιας ασφάλειας. Με στόχο την «εξυγίανσή» του, σχεδόν παρεμπιπτόντως, τίθεται και το θέμα περιορισμού των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στο κέντρο, ενώ η καταπολέμηση της εγκληματικότητας εμμέσως πλην σαφώς στοχοποιεί άπαντες σχεδόν τους αλλοδαπούς.

             Το άλλο θέμα είναι των προνοιακών επιδομάτων, που παρανόμως έπαιρναν χιλιάδες άτομα, με ψευδή δικαιολογητικά, αφαιμάσσοντας τα ταμεία. Χρεώνοντας στα προνοιακά επιδόματα μαϊμού την κατάρρευση των ταμείων, προβάλλεται  ως αποκατάσταση δικαίου η συρρίκνωση, ακόμα και κατάργησή τους, στο σύνολο του  πληθυσμού, που, εξάλλου, είναι υπόλογος για την αδράνειά του και την ανοχή του, σύμφωνα με τη λογική της Διαμαντοπούλου (Μιλώντας στο Mega  η Διαμαντοπούλου επισήμανε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανοχή ούτε για εκείνους που είναι στο διπλανό γραφείο και δεν μιλούν γι' αυτά που βλέπουν)

Τα γεγονότα βέβαια είναι γεγονότα και δεν μπορούν να θυσιαστούν στο βωμό μιας γενίκευσης. Η αυτονόμησή τους όμως από τα πολιτικά και οικονομικά  συμφραζόμενα συσκοτίζει την κατανόησή τους και διευκολύνει την πολιτική τους εκμετάλλευση. Έτσι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ιδεολογική θεμελίωση του συνταγολογίου των οικονομικών μέτρων και όχι  για την κατανόηση των οικονομικών μηχανισμών μιας πολύπλοκης πραγματικότητας. Τονίζοντας μάλιστα την ηθική διάστασή των γεγονότων, απολιτικοποιείται η πολιτική, και η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται πλέον στη βάση μιας νέας διαχωριστικής γραμμής, ανάμεσα στους ηθικούς και ανήθικους, τους κλέφτες και τίμιους, νομοταγείς και παραβάτες.

                Μ’  αυτό το σκεπτικό, εστιάζουν  το ενδιαφέρον  τους, τα μέσα ενημέρωσης και ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος, από τη μια  στη κλοπή του δημοσίου χρήματος, είτε από πολίτες είτε από πολιτικούς, και κανένας λόγος δεν γίνεται για τις αιτίες και  σκοπούς  που εξυπηρετεί  η κλοπή, από την άλλη  στην ανασφάλεια, στα καμένα μαγαζιά του κέντρου, τις χαμένες θέσεις εργασίας, υπονοώντας, αν δεν το λένε σε πολλές περιπτώσεις ξεκάθαρα, το μάταιο των κινητοποιήσεων.

            Μ’ αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται να στεριωθεί η μεγαλύτερη δυνατή  κοινωνικοπολιτική  συναίνεση και η  όποια σύγκρουση να περάσει σε άλλο επίπεδο. Η σύγκρουση είναι θεμιτή να γίνεται με τις δυσλειτουργίες του συστήματος, την ανηθικότητα κάποιου τμήματός του  και όχι μ’  αυτήν την ίδια τη δομή του και τη λειτουργία του που τις εξέθρεψε.

           Αυτό που η προπαγάνδα θεωρεί  σαν  μια λύση των προβλημάτων είναι  η ανασυγκρότηση του κράτους και των θεσμών του, η εξασφάλιση μιας υποτιθέμενης  πολιτικής ουδετερότητας και ηθικοποίησης  του κράτους, που στη συνέχεια θα επιτρέψει σε αδιάφθορους πολιτικούς να αναλάβουν τον κυρίαρχο ρόλο τους.

            Στην πραγματικότητα όμως,  η διεθνοποίηση    των οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων και η συνακόλουθη αδιαφάνεια των αποφάσεων, από αντικείμενο πολιτικής και επομένως πολιτικής πάλης, επιδιώκει να τα μετατρέπει  σε ζητήματα διεθνών συμβιβασμών και συμφερόντων δήθεν τεχνοκρατικού και  διαχειριστικού χαρακτήρα. Ολες αυτές οι διαδικασίες  σύναψης των δανειακών συμβάσεων, που οι βουλευτές ψηφίζουν αγνοώντας το περιεχόμενό τους, έχουν αποκτήσει αποφασιστικό χαρακτήρα, χωρίς όμως να είναι ουσιαστικά δυνατό να υπόκεινται σε πολιτικό και κοινωνικό έλεγχο. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία του κράτους-έθνους με τα όργανα της  επί της ουσίας δεν τις αγγίζει, αντίθετα υποτάσσεται σ’ αυτές.

               Συνεχίζεται λοιπόν η ενοχοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και από την άλλη  με την συνεχή  επισήμανση της κυριαρχίας  των περίπλοκων, γιγαντιαίων και δεδομένων μηχανισμών,  που δεν ορίζουμε ούτε ελέγχουμε η κατανοούμε,  μονιμοποιείται η παθητικοποίηση και απολιτικοποίηση μας. Όλα καταλήγουν να είναι θέμα ηθικής και οι αντιδράσεις μας να αιτιολογούνται  με όρους ψυχολογίας.

               Ηθικοποιώντας την πολιτική, ενοχοποιώντας τις υποτελείς τάξεις, αντιμετωπίζοντας τους εργαζόμενους σαν ψυχικά ασθενείς η κυρίαρχη ιδεολογία προσπαθεί αδιάλειπτα  να επιβάλλει  τους μηχανισμούς άμυνας και ενσωμάτωσης κάθε πολιτικού προβληματισμού στην καπιταλιστική λογική αποτρέποντάς μας  από τη συνειδητοποίηση της ανάγκης  για ανατροπή της.

Aπό: Dies brumalis