Ας μπει ένα τέλος στα «κροκοδείλια δάκρυα»!

Επιστολή - Απάντηση του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ σε άρθρο του Προέδρου του ΚΕΑ και ΓΓ του Γαλλικού ΚΚ, Π. Λοράν, στην εφημερίδα «Μόρνινγκ Σταρ».

Να ξεκαθαριστεί ότι το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή μίλησε για καπιταλιστική κρίση, κρίση υπεσυσσώρευσης του κεφαλαίου και δεν έσπειρε συγχύσεις περί «κρίσης χρέους» όπως έκαναν και κάνουν οι οπορτουνιστές του ΚΕΑ.

Η επιστολή με τίτλο «Ας μπει ένα τέλος στα κροκοδείλια δάκρυα», δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μόρνινγκ Σταρ» του ΚΚ Βρετανίας, στις 5/2/2012 και αναδημοσιεύουμε σήμερα:
(σ.σ.: η δημοσίευση έγινε στο σημερινό "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ")

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Είναι αλήθεια πως η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, που συνοδεύεται με μια πρωτοφανή επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αλλά κι από μια εξίσου μεγάλη όξυνση της ταξικής πάλης, τραβάει ως "μαγνήτης" τα βλέμματα των εργαζομένων και στις άλλες χώρες. Στα πλαίσια αυτά, ακόμη κι αστικές πολιτικές δυνάμεις, που έχουν τεράστιες ευθύνες γι' αυτήν την αντιλαϊκή επίθεση, δηλώνουν πως "συμπάσχουν" στον ελληνικό λαό, φροντίζοντας, ωστόσο να κρύψουν επιμελώς τις αιτίες των προβλημάτων που αυτός βιώνει: την καπιταλιστική κρίση, τον εγκλωβισμό της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Σ' αυτά τα πλαίσια τοποθετούνται και εκπρόσωποι της "νέο-αριστεράς", όπως η επιστολή του Προέδρου του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και ΓΓ του Γαλλικού ΚΚ, Π. Λοράν, σχετικά με την Ελλάδα, που πρόσφατα δημοσιεύσατε στη στήλη των επιστολών (σ.σ. της εφημερίδας «Μόρνινγκ Σταρ»).

Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα της Ελλάδας, δεν είναι πρόβλημα "δημοκρατίας", επιβολής των αντιλαϊκών μέτρων από τα έξω, "από Ευρωπαίους ηγέτες και το ΔΝΤ", όπως γράφει ο Π. Λοράν. Ούτε η συγκυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών του ΠΑΣΟΚ και των φιλελεύθερων της ΝΔ στην Ελλάδα είναι "θύμα" κάποιων "Ευρωπαίων ηγετών και του ΔΝΤ", όπως παρουσιάζουν την κατάσταση οι παραμορφωτικοί φακοί του Προέδρου του ΚΕΑ.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αυτά τα μέτρα, που λαμβάνονται με πρόφαση το μεγάλο δημόσιο χρέος, έχουν στόχο την ενίσχυση της κερδοφορίας της κεφαλαίου στην Ελλάδα, με τη δραματική συρρίκνωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Ας μην ξεχνάμε πως αυτήν την ώρα ένα ποσό 600 δισ. ευρώ (σχεδόν διπλάσιο του δημόσιου χρέους της Ελλάδας) βρίσκεται κατατεθειμένο από τους Ελληνες καπιταλιστές μόνον στις τράπεζες της Ελβετίας!

Πρόκειται, λοιπόν, για μέτρα που πλήρως αντιστοιχούν στα συμφέροντα των καπιταλιστών, για να φορτώσουν την κρίση στις πλάτες του λαού, να μπει η Ελλάδα σε πορεία καπιταλιστικής ανάπτυξης για να βρουν κερδοφόρα διέξοδο τα κεφάλαια, που συσσωρεύτηκαν την προηγούμενη περίοδο. Είναι μέτρα που συναποφασίστηκαν στα πλαίσια της ΕΕ από την ελληνική κυβέρνηση, την αστική τάξη, την οποία υπηρετούν τα δύο κυβερνώντα κόμματα και δεν "επιβλήθηκαν" και κάποιους "Ευρωπαίους ηγέτες και το ΔΝΤ".

Ολα αυτά τα μέτρα, στον έναν ή άλλο βαθμό και τρόπο, υπήρχαν στα προγράμματα και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, έχουν άλλωστε δρομολογηθεί από τις Συνθήκες της ΕΕ, με απαρχή το Μάαστριχτ. Να γιατί σήμερα η εργατική τάξη στην Ελλάδα αλλά και στη Βρετανία -κι όχι μόνο ασφαλώς- συσσωρεύουν αρνητική εμπειρία για την ΕΕ και τον αντιλαϊκό ρόλο της, όταν ο εκπρόσωπος του ΚΕΑ, στην Ελλάδα, ο Συνασπισμός, αφού ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, καλλιεργούσε κι εξακολουθεί συστηματικά να καλλιεργεί αυταπάτες για την ΕΕ, παρουσιάζοντας τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ ως το μοναδικό δρόμο, σε αντίθεση με το ΚΚΕ που αγωνίζεται για την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.

Ο Πρόεδρος του ΚΕΑ μιλά για "επιτροπεία" από την τρόικα στην Ελλάδα. Δε γνωρίζει άραγε πως η αστική τάξη της Ελλάδας προτίμησε συνειδητά εδώ και δεκαετίες να συμμετέχει ενεργά στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και πως αυτή η συμμετοχή στα πλαίσια των σχέσεων αλληλεξάρτησης, που δημιουργεί, προβλέπει την παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ΕΕ και ΝΑΤΟ; Δε γνωρίζει π.χ. πως η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) της ΕΕ δεν αφήνει περιθώρια για ανάπτυξη υπέρ του λαού στον τομέα της Αγροτικής Οικονομίας; Να θυμίσουμε πως η Ελλάδα πριν μπει στην ΕΟΚ-ΕΕ είχε πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο στα αγροτικά προϊόντα, ενώ σήμερα, εξαιτίας της ΚΑΠ, εισάγει ακόμη κι εκείνα τα αγροτικά προϊόντα που καλλιεργούνται στην Ελλάδα, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες μικροί και μεσαίοι αγρότες προστέθηκαν στο "στρατό" των ανέργων.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, στην οποία αποφεύγει να αναφερθεί ο Πρόεδρος του ΚΕΑ, κατηγορώντας γενικά κάποιους "Ευρωπαίους ηγέτες", όπως κι οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες για το ΝΑΤΟ, η πολιτική φοροελαφρύνσεων του κεφαλαίου στα πλαίσια της "ανταγωνιστικότητας" της οικονομίας, που ακολούθησαν στο παρελθόν κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αποτελούν τις "πηγές" του υπέρογκου δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων για τα οποία δε φέρει καμία ευθύνη ο ελληνικός λαός.

Βεβαίως, δε μας προβληματίζει η "αβλεψία" αυτή του Προέδρου του ΚΕΑ, γιατί γνωρίζουμε πως το ΚΕΑ "πίνει νερό" στο όνομα της ΕΕ και χρηματοδοτείται από αυτή αδρά ως "Ευρωπαϊκό κόμμα", ως κόμμα δηλαδή που αποδέχεται τις "αρχές" της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που διακρίνουν τη λυκοσυμμαχία των μονοπωλίων την ΕΕ. Αλλωστε, σ' αυτό έχει δεσμευτεί στα Καταστατικά ντοκουμέντα του!

Οι προτάσεις του ΚΕΑ για "ανάπτυξη", δήθεν "φιλολαϊκά κοινωνικά ταμεία", κ.ά. δεν αμφισβητούν ούτε στο ελάχιστο την καπιταλιστική εξουσία. Το αντίθετο, το ΚΕΑ κι ο διεθνής οπορτουνισμός πρωτοστατούν στη δημιουργία αυταπατών εξωραΐζοντας ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ και η ΕΚΤ ότι δήθεν αυτοί μπορούν να γίνουν φιλολαϊκοί, την ώρα που ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι, όχι μόνο στην Ελλάδα, αντιλαμβάνονται ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λύσει βασικά λαϊκά προβλήματα.

Το ΚΕΑ υποστηρίζοντας την ΕΕ και το εκμεταλλευτικό σύστημα έχει διαλέξει στρατόπεδο. Για αυτό κι αποτελεί εργαλείο αποκομμουνιστικοποιήσης και μετάλλαξης των ΚΚ. Δεν αμφισβητεί τους αντιπάλους της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα όσες εκκλήσεις σε αυτό κι αν κάνει.

Ομως η πείρα κι η πορεία των εργατικών αγώνων στην Ελλάδα, στην πρωτοπορία των οποίων βρίσκονται οι κομμουνιστές και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, αναδεικνύει ότι ολοένα και περισσότεροι εργάτες ριζοσπαστικοποιούνται όταν ξεπερνούν τα «κηρύγματα» αστών κι οπορτουνιστών για ταξική «συνεργασία» και «κοινωνική συνοχή», όταν αγνοούν τα "κροκοδείλια δάκρυά τους" για τα βάρη που επωμίζονται οι εργαζόμενοι.

Σ' αυτό το δρόμο μπορεί η εργατική τάξη να φτάσει την πάλη της ως το τέλος, ως την κατάργηση της καπιταλιστικής εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ»