Δημήτρης Μανίκας, η υπόθεση ενος εργάτη είναι υπόθεση όλων μας!

Προσπαθώ να αποφύγω αυτό το άρθρο να γίνει μελοδραματικό, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πώς…


Ακούγοντας το ηχητικό ντοκουμέντο του Μανίκα δεν μπορεί κάποιος παρά να δακρύσει, όμως με τι να πρωτοδακρύσει;


Να δακρύσει από συμπόνια για την τραγωδία ενός ανθρώπου;


Να δακρύσει από τρομάρα για το πόσο του θυμίζει ο Δημήτρης Μανίκας τον εαυτό του;


Να δακρύσει από οργή ενάντια σε αυτούς που μας φτάσαν ως εδώ;


Ο δράστης αυτή τη φορά δεν είναι κάποιος στυγνός εγκληματίας, είναι ένας άνθρωπος στα όρια του, ένας άνθρωπος σε ελεύθερη πτώση που δεν έχει από πουθενά να κρατηθεί και που επιπλέον δεν μπορεί να στηρίξει ούτε την ίδια του την οικογένεια, τα παιδιά του.


Το λάθος του; Πραγματικά κανένα!




Σκληρά εργαζόμενος για χρόνια στην ίδια εταιρία και εργοδηγός που σημαίνει ότι έκανε καλά τη δουλειά του. 30 χρόνια μετά δεν μπορεί ούτε να ψωνίσει στο σούπερ μάρκετ ενώ το σπίτι του είναι υποθηκευμένο στην τράπεζα.

Από τα λεγόμενα του φαίνεται ότι ήταν έτοιμος να κάνει και υποχωρήσεις, θα δεχόταν μετάθεση στο εξωτερικό, αρκεί να τον επαναπροσλάμβαναν, όμως 9 μήνες μετά την απόλυση ούτε μετάθεση ούτε αποζημίωση ούτε τίποτα, μόνο ανεργία. 9 μήνες απόγνωσης, σε μια ηλικία άνω των 50 που έτσι και αλλιώς δύσκολα ξαναβρίσκει κάποιος δουλειά, τι χειρότερο αλήθεια μπορεί να τύχει σε ένα άνθρωπο πέρα από ανίατη αρρώστια;

Είμαι σίγουρος πως ο καθένας από εμάς γνωρίζει ανθρώπους σε αντίστοιχη θέση. Εγώ τουλάχιστον ξέρω καμπόσους τέτοιους και πραγματικά μπλοκάρει το μυαλό μου όταν προσπαθώ να καταλάβω πως τα βγάζουν πέρα. Και ύστερα φαντάζομαι τον εαυτό μου στη θέση τους, πράμα διόλου απίθανο να συμβεί, σήμερα εγώ αύριο εσύ είναι αυτά τα πράγματα. Η αλήθεια είναι πως τον Μανίκα δεν τον ξέρω, όμως ο Μανίκας είμαι εγώ, εσύ, δεν είναι τίποτα λιγότερο ο Μανίκας από μια εκδοχή του εαυτού μας, ένα κλικ μονάχα παραπέρα από αυτό που είμαστε τώρα.


Προσωπικά, αν και πραγματικά μου μαύρισε την καρδιά, χάρηκα που το ηχητικό της αστυνομίας με τις διαπραγματεύσεις διέρρευσε. Τα όσα λέει ο Μανίκας έχουν να μας διδάξουν πολλά. Από τη μια μας δείχνουν πως λειτουργεί το σύστημα, αφού κάνει αναφορές σε πρόσωπα αναμεμειγμένα σε κομπίνες και μπίζνες με το αφεντικό του, από την άλλη χτυπάνε διάνα στην ανθρωπιά μας.

Από εκεί και πέρα…

 
Ένας δρόμος υπάρχει μονάχα και είναι χρέος μας να τον βαδίσουμε!


Μαζική διεκδίκηση, αγωνιστική και ανθρωπιστική αλληλεγγύη


Αυτό που γνωρίζω εγώ από την δική μου εμπειρία είναι ότι οι λαϊκές επιτροπές  στις γειτονιές προσπαθούν να λειτουργήσουν και στα δυο αυτά επίπεδα. Για να αποκτήσουν όμως δύναμη ωφείλουμε να ενταχθούμε, σαν πρώτο βήμα, όλοι σε αυτές. Και πρέπει να το κάνουμε ιδιαίτερα εμείς που δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο έσχατο σημείο, έτσι ώστε να αποτελέσουμε διέξοδο και παράδειγμα για ανθρώπους σαν τον Δημήτρη Μανίκα αλλά και για να μην βοηθηθούμε εμείς οι ίδιοι.
Τέτοιου είδους συμμετοχή μας φέρνει πιο κοντά σε ανθρώπους, μας μαθαίνει να συνεργαζόμαστε και να διεκδικούμε από κοινού. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να δυναμώσει η φωνή μας, να αλλάξει η συνισταμένη των δυνάμεων, να περάσουμε από την υποχώρηση στην άμυνα και από την άμυνα τελικά στην επίθεση για την νίκη.


Το να μένουμε μόνοι με το πρόβλημα μας δίνει την εντύπωση ότι είμαστε οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάντια, μας στρέφει ενάντια στον εαυτό μας, μας ωθεί σε καταχρήσεις που μας βυθίζουν ακόμη βαθύτερα στην άβυσσο και στο αδιέξοδο.


Ελπίζω η συγκλονιστική μαρτυρία του Δημήτρη Μανίκα να αποτελέσει σήμαντρο αφύπνισης για όσους επιμένουν να κρατούν τα μάτια κλειστά. Να τα ανοίξουν τα ανοίξουν και να καταλάβουν ότι η υπόθεση ενός συναδέλφου είναι υπόθεση όλων μας και πως η εργατιά ή που θα πάρει όλη μαζί την κάτω βόλτα ή που θα κάνει όλη μαζί την έφοδο στον ουρανό.


Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι χαλυβουργοί, σύγχρονοι ήρωες της εργατικής τάξης, φωτεινοί φάροι και οδηγοί μας.


Φραγκίσκος Λαγωνικάκης(Poexania)