4 Μαρ 2012

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΓΓΥΗΣΗ ΝΙΚΗΣ

Ένα κείμενο από το Dies brumalis που έχει μεγάλη σχέση με την κουβέντα που έγινε πάνω στην προηγουμενη ανάρτηση

δεν έχει ISO...
         Κίνημα «δεν  πληρώνω», κίνημα «αγανακτισμένων»,  κίνημα «πατάτας» κλπ. Αντιδράσεις που προσπαθούν να εξισορροπήσουν κάποιες  από τις αρνητικές για την κοινωνία συνέπειες της καπιταλιστικής επιδρομής,   αλλά κινούνται παράλληλα,  και σχεδόν διακοσμητικά, με τις  ενέργειες της κυρίαρχης  εξουσίας,  χωρίς να  την απειλούν.
         Από τη στιγμή που  ξεκίνησε η ... θητεία μας στο καθεστώς των μνημονίων πολλές ατομικές αντιδράσεις, συλλογικές διαμαρτυρίες,  κλπ. ξεκίνησαν, τα οποία  βαφτίζονται κινήματα και  τους αφιερώνονται  τα δυο λεπτά διασημότητας που τους αναλογούν από  τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, όσο για να πειστούμε ότι έχουμε  προοπτικές  για επιβίωση. 
           Εν τω μεταξύ η ανεργία συνεχίζει να καλπάζει και τα προσωπικά δράματα από τις επιπτώσεις της μόνο αν έχουν την μορφή ακραίων αντιδράσεων απασχολούν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, με ιδιαίτερη προσπάθεια να  εξατομικευτούν.
    Συνεχίζουμε να δεχόμαστε ως αυτονόητο τον  κυνισμό κυβερνώντων, τραπεζιτών, μεγαλοεπιχειρηματιών.  Εδώ και χρόνια προκρινόταν ως μόνη λύση ο περιορισμός των απαιτήσεων των εργαζομένων, η παραίτηση από τις κατακτήσεις τους, η αύξηση της παραγωγικότητάς τους και της απόδοσής τους, η αποδοχή των απολύσεων  και συρρικνώσεως των μισθών, γενικά επιβολή αυτών των ενεργειών που  ήταν  απαραίτητες για να  διατηρηθούν ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις, επομένως να διατηρηθούν  εν ζωή, δηλ. κερδοφόρες.
           Η  ηγεμονία μάλιστα της αστικής τάξης κατάφερε να αναγάγει το ιδιωτικό οικονομικό συμφέρον, το οποίο βρισκόταν σε κίνδυνο,  σε εθνικό συμφέρον. Πολλές επιχειρήσεις  ή τράπεζες, οι «πυλώνες» της οικονομίας μας,  κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, επομένως κινδυνεύουν και οι αντίστοιχες θέσεις εργασίας και αυτό συντελεί  στην αναγωγή του ιδιωτικού  συμφέροντος σε εθνικό. Η σωτηρία λοιπόν του κέρδους τραπεζών και επιχειρήσεων συνεπάγεται τη θυσία των ίδιων των θέσεων εργασίας.  Τώρα, στον καιρό της ύφεσης, η εκστρατεία για την σωτηρία της εθνικής οικονομίας  σε βάρος  των χιλιάδων εργαζομένων έρχεται σαν λογική συνέπεια της πολιτικής των προηγούμενων χρόνων.
          Ενώ λοιπόν πριν από μερικά χρόνια   η αστική τάξη αγωνιζόταν να πείσει την κοινωνία ότι καπιταλιστική  οικονομική ανάπτυξη και  ευημερία των ατόμων ταυτίζονταν, αφού αυτή εξασφάλιζε τις κοινωνικές παροχές, σήμερα έχει καταφέρει να πείσει για το αντίθετο, ότι  η ευημερία των εργαζομένων που στηρίζεται στις κοινωνικές παροχές  αντιστρατεύεται την οικονομική  ανάπτυξη,  η οποία και προέχει. Ο καθένας και όλοι μαζί  πρέπει με αυτοθυσία  να υπηρετήσουν την καπιταλιστική ανάπτυξη, να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο νόμο του κέρδους.
         Και χιλιάδες εργαζόμενοι συνεχίζοντας,  άλλοι να αποστρεφόμαστε την πολιτική  άλλοι να παραδέρνουμε στον λαβύρινθο του δήθεν πολιτικού ρεαλισμού, χωρίς  προσανατολισμό, είτε εκτονώνουμε την οργή μας  με αυτοσχέδιες ατομικές αντιδράσεις χωρίς προοπτική είτε αντιδρούμε με συλλογικές δράσεις που θα μπορούσαν μέν με τη δυναμική τους να αντιπαρατεθούν  ισοδύναμα στην επίθεση της εξουσίας αν ήταν οργανωμένες  και στοχευμένες, γενικευμένες και συνεχείς, αλλά  προς το παρόν δεν φαίνεται να  είναι.
        Επιτακτική ανάγκη αυτή τη στιγμή δεν είναι η προβολή ως μόνης ρεαλιστικής προοπτικής η προσαρμογή στην  οικονομική εξαθλίωση που επιβάλλεται ούτε η ανάλωση της αριστεράς σε μια μορφή αγώνων που κατά βάση δεν αμφισβητεί το ρόλο του κεφαλαίου. Ο καπιταλισμός πια ξεκάθαρα διαμορφώνει θεσμούς και καταστάσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του, καταστάσεις που προδιαγράφουν το μέλλον μας, σαρώνοντας όλα τα στηρίγματα που κάθε κοινωνία  θα είχε ανάγκη. Η επικράτηση του πιο άγριου καπιταλισμού είναι πια ολοκληρωτική, ενώ στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο έχουν εκλείψει και οι παραμικρές ενστάσεις, από σοσιαλδημοκράτες και νεοφιλελεύθερους που συνεργάζονται.
         Λογικά  λοιπόν αυτή η σύμπραξη φέρνει στο προσκήνιο  εκείνες τις  δυνάμεις της αριστεράς που μιλούν για ανατροπή του καπιταλισμού, δηλ. τους κομμουνιστές. Χρόνια όμως τώρα τους φορτώνουν άπειρα ερωτήματα, τα οποία  συνεχώς ανακυκλώνονται και μετασχηματίζονται, προσαρμοζόμενα  στις εκάστοτε σκοπιμότητες  του κυρίαρχου συστήματος, που τα  κληροδότησε η κατασυκοφαντημένη εμπειρία του σοβιετικού μοντέλου. Μ’  αυτόν τον τρόπο  έχουν καταφέρει να απαξιωθεί για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού  ο κομμουνισμός σαν  μια θεωρία, μια ιδεολογία, μια πολιτική στρατηγική, ένας τρόπος ύπαρξης του εργατικού επαναστατικού κινήματος.  Έτσι, κατόπιν αυτού,  η προοπτική  που υπαγορεύει ο καπιταλισμός θεωρείται η μόνη υπαρκτή, πράγμα που την καθιστά ρεαλιστική.
        Γι’  αυτό ακόμα πολλοί από μας δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε  την αντίληψη ότι η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί παρά να είναι  εκείνη που υπαγορεύει ο νόμος του κέρδους, ο νόμος της προσφοράς,    του κεφαλαίου, με τη δικαιολογία ότι μόνο αν υπάρξει κέρδος θα γίνουν επενδύσεις που θα ανεβάσουν την παραγωγικότητα και την παραγωγή και  η ανεργία θα απορροφηθεί.  Αυτή η πορεία  όμως δεν είναι παρά η πορεία που οδηγεί στην καπιταλιστική ανασυγκρότηση με όσα αυτή συνεπάγεται.
      Από την άλλη πολλοί καταγγέλλουμε   την κομμουνιστική αριστερά  ότι δεν εγκαταλείπει  τη λογική της άμυνας για  να προχωρήσει στη λογική της επίθεσης, κατηγορώντας τη για έλλειψη προετοιμασίας και έλλειμμα επαναστατικότητας. Την ίδια στιγμή  όμως ελάχιστοι από μας συγκατανεύουμε  στο ζήτημα της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, ακριβώς γιατί δεν είμαστε σύμφωνοι,  αλλά ούτε και σίγουροι για το τι θα αντικαταστήσει την ατομική ιδιοκτησία. Είναι που   φοβόμαστε τη μάχη, ίσως όχι τόσο από το φόβο της ίδιας της μάχης όσο από το φόβο του αποτελέσματος. Θέλουμε κάποιος να μας εγγυηθεί τη νίκη, κι ίσως οι περισσότεροι από μας σ’  αυτόν το ρόλο θα θέλαμε ένα κομμουνιστικό κόμμα.
      Εγγυητές όμως  για τη νίκη ενός αγώνα δεν μπορούν να υπάρξουν
     Πόσο έτοιμοι είμαστε  εμείς να διακινδυνεύσουμε;

8 σχόλια:

  1. Οι συνθήκες είναι υπερώριμες για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για την μετατροπή τους σε εργατική, λαϊκή ιδιοχτησία, που με τον κεντρικό, πανεθνικό σχεδιασμό θα αξιοποιεί πλήρως τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας, προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.
    Μόνο μια εργατική λαϊκή εξουσία μπορεί να οργανώσει με κεντρικό σχεδιασμό την παραγωγή ώστε να καλύπτονται όλες οι λαϊκές ανάγκες.

    Αυτή είναι (με λίγα λόγια) η Πρόταση του ΚΚΕ !

    Ποιοι θα έρθουν μαζί μας ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. οι συνθηκεs δεν ξερω αν ειναι ωριμεs παντωs η κοινωνια(προλεταριοι,(νεο)προλεταριοι,πρωην μικροαστοι) αρνουμενη να πιστεψει την οριστικη καταρρευση του μεταπολεμικου δυτικοευρωπαικου ....ανθρωπινου καπιταλισμου μεσα στην απογνωση τηs και στιs αυταπατεs τηs προσπαθει να πιστεψει και να στηριχθει-ακομη-σε οποιον προστυχο ψευτη και λαικιστη τηs υποσχεται ...ανθρωπινο καπιταλισμο.
    εχει δρομο ακομη πολυ και θελει υπομονη,ψυχραιμια αλλα και μεγιστο ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ απ΄ολουs μαs σε ολα τα επιπεδα και σε ολα-ΜΑ ΣΕ ΟΛΑ-τα πεδια ταξικηs αντιπαραθεσηs.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το σύνδρομο του τρομαγμένου πουλιού μπροστά στο ανοιχτό πορτάκι απο το κλουβί. Και τώρα τι; Νομίζω πως η τελευταία παράγραφος του κειμένου εξηγεί αρκετά:
    " Από την άλλη πολλοί καταγγέλλουμε την κομμουνιστική αριστερά ότι δεν εγκαταλείπει τη λογική της άμυνας για να προχωρήσει στη λογική της επίθεσης, κατηγορώντας τη για έλλειψη προετοιμασίας και έλλειμμα επαναστατικότητας. Την ίδια στιγμή όμως ελάχιστοι από μας συγκατανεύουμε στο ζήτημα της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, ακριβώς γιατί δεν είμαστε σύμφωνοι, αλλά ούτε και σίγουροι για το τι θα αντικαταστήσει την ατομική ιδιοκτησία. Είναι που φοβόμαστε τη μάχη, ίσως όχι τόσο από το φόβο της ίδιας της μάχης όσο από το φόβο του αποτελέσματος. Θέλουμε κάποιος να μας εγγυηθεί τη νίκη, κι ίσως οι περισσότεροι από μας σ’ αυτόν το ρόλο θα θέλαμε ένα κομμουνιστικό κόμμα. "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μητσος: Καταλαβαίνω τους προβληματισμούς σου, απλά επίτρεψέ με να επεκτείνω τη σκέψη σου και τη δική μου.

    Η κοινωνία ...
    Ποια κοινωνία ;
    Οι βολεμένοι ; Οι μικροαστοί ; Αυτοί που μέσω κάποιου ρουσφετιού ικανοποίησαν προσωρινά κάποιες αναγκες τους ;
    Μα, αυτοί, ποτέ δεν θα είναι ώριμοι για τη Μεγάλη Ανατροπή !

    Οι άλλοι, νομίζω και πιστεύω, είναι έτοιμοι.
    Η ζωή θα δείξει αν έχω δίκιο ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα παιδιά, καλησπέρα Trash.

    Στάσου λίγο, να πιστέψω δηλαδή ότι η Τασούλα στο Σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου και ο Μήτσος (τι έχει τραβήξει και αυτός ο Μήτσος ) ο υδραυλικός,αλλά και ο Θεμιστοκλής στη ζώνη,ξέρει τι σημαίνει κατάργηση ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και δεν συναινεί και φοβάται;

    Βρε παιδιά αυτό που έμαθε τόσα χρόνια η Τασούλα και ο Μήτσος, αλλά και ο Θεμιστοκλής,είναι ότι θα έρθουν οι κομμουνιστές να του πάρουν την ιδιοκτησία,να του πάρουν το σπίτι.

    Τους το έχωσαν στο κεφάλι τους το ζωγράφισαν, τους το χόρεψαν, τους το τραγούδησαν....

    Φοβούνται,ναι αυτό είναι αλήθεια,αλλά ο φόβος προέρχεται μόνον από την άγνοια.

    Ο λαός μας είναι χειραγωγημένος στην πλειοψηφία του και είναι τέτοιος, γιατί το σύστημα διαθέτει μηχανισμούς ελέγχου των συνειδήσεων και όχι μόνον.

    Είναι απληροφόρητος,έχει παντελή άγνοια ακόμη και των συμφερόντων του και τούτη την ώρα μπροστά στην πόρτα του οξαποδώ που την βλέπει, βλέπει τα καζάνια,είναι σε απόγνωση,αλλά δεν ξέρει από που να πιαστεί.

    Αυτός ο κόσμος ο βολεμένος σε μια εικονική πραγματικότητα,δεν είναι δυνατόν να καταλάβει και να ερμηνεύσει τα αίτια των φαινομένων δεν γίνεται,δεν είναι και τίποτα εύκολο εδώ που τα λέμε.

    Μόνον όταν θα έχουν καταλάβει, μόνον όταν θα συναινέσουν, μόνον τότε θα υπάρχουν και οι εγγυήσεις για την νίκη,όταν ο εργαζόμενος λαός με την πρωτοπορία του αποφασίσει ότι θα κάνει την επιδρομή του στους ουρανούς, αυτό θα είναι και η εγγύηση της νίκης του.

    Και να αφού έγραψα αυτά,θυμήθηκα που είχα διαβάσει μια φράση,μια μικρή παράγραφο,που τα έλεγε όλα.
    Και την παραθέτω:

    «Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένας επίμονος αγώνας, αιματηρός και αναίμακτος, βίαιος και ειρηνικός, πολεμικός και οικονομικός, διαπαιδαγωγικός και διοικητικός, ενάντια στις δυνάμεις και τις παραδόσεις της παλιάς κοινωνίας. Η δύναμη της συνήθειας εκατομμυρίων και δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων είναι η πιο φοβερή δύναμη. Χωρίς Κόμμα σιδερένιο και ατσαλωμένο στην πάλη, χωρίς Κόμμα που να απολαβαίνει την εμπιστοσύνη κάθε τίμιου στοιχείου της τάξης του, χωρίς Κόμμα που να ξέρει να παρακολουθεί τις διαθέσεις των μαζών και να τις επηρεάζει είναι αδύνατο να διεξαχθεί μια τέτοια πάλη με επιτυχία»
    Β.Λένιν.

    ΥΓ Ας βάλουμε φτερά στα πόδια μας ας μην χάνουμε λεπτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @blackbedlam:
      Να σταθουμε λίγο σε κάποια πράγματα, τα οποία κάνουν αρκετά περίπλοκη στην κατάσταση στην Ελλάδα, και που δεν είναι του παρόντος να τα αναλύσουμε.
      1)Η μικροαγροτική (μόλις μία δύο γενιές πριν) κταγωγή, της πλειοψηφείας, της ελληνικής εργατικής τάξης.
      2)Η δυσανάλογα εκτεταμένη μικρή ιδιοκτησία (κατοικία π.χ.) ανάμεσα στην ελληνική εργατική τάξη, που σε μεγάλο βαθμό σχετίζεται με το πρώτο.
      Ετσι δεν είναι μόνο τα μικροαστικά, αλλά και εκτεταμένα εργατικά στρώματα που είναι διατεθειμένα να πάνε στην κόλαση μαζί με ένα προσημειωμένο από την τράπεζα κομμάτι ατομικής ιδιοκτησίας. Το ό,τι ο οπορτουνισμός τώρα, ή το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα κάνουν "στράκες" σε αυτά τα στρώματα, δεν είναι καθόλου τυχαίο.
      Τα παραπάνω τα αντισταθμίζει σε μεγάλο βαθμό μία άλλη ελληνική ιδιεταιρότητα, η ύπαρξη δεσμών αίματος ανάμεσα στο μεγαλύτερο ΜΛ κόμμα της ευρώπης (τουλάχιστον) και στα παραπάνω στρώματα.
      Ετσι έχουμε δύο ελληνικές ιδιεταιρότητες, οι οποίες βρίσκονται σε συνεχή μεταξύ τους διαπάλη για το ποια θα είναι η καθοριστική για την διαμόρφωση συνείδησης στην εργατική τάξη. Αυτό νομίζω πως είναι ένα ζήτημα που θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθούμε για να το αναλύσουμε περισσότερο...

      Διαγραφή
  6. evalan mesa ton sifonio to diavasa se alo blog to grafi ke i zougla kserete tpt?????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανωνυμε, οτι ειδες και εσυ ειδα και εγω
    Εγω το ειδα στου οικοδομου
    λογικα αυριο θα μάθουμε περισσοτερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κάθε χρήστης μπορεί να σχολιάσει στο γλόμπινγκ αφού επιλέξει διακριτικό ψευδώνυμο για αποφυγή συγχίσεων είτε με λογαριασμό Google είτε με τη χρήση της υπηρεσίας openID είτε με την απλή επιλογή ονόματος χρήστη.
Προσβλητικά ή υβριστικά σχόλια για συντάκτες ή σχολιαστές θα διαγράφονται. Δεν ενθαρρύνεται η χρήση υβριστικών λέξεων ή εκφράσεων.
Ο σχολιασμός γίνεται με το ελληνικό αλφάβητο και με μικρά γράμματα

Οι διαχειριστές έχουν τη δυνατότητα να προβαίνουν σε διαγραφή σχολίων που δημιουργούν σκόπιμη ή μη σύγχιση και απομάκρυνση από το θέμα της ανάρτησης.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...