Το (συγκριτικό) πλεονέκτημα

 

της Ιοκάστης Αλειφεροπούλου, δημοσιογράφου του "902"

Πέρασαν κιόλας 6 χρόνια στον "902", στ' αριστερά των FM και στ' αριστερά του τηλεοπτικού τοπίου... Χρόνια δύσκολα αλλά και όμορφα. Με πολύ δουλειά, κάποιες φορές με γκρίνια και αντεγκλήσεις, αλλά κυρίως με υπερηφάνεια για το δημοσιογραφικό επάγγελμα που στο χώρο αυτό βρήκε για εμένα το νόημα του λειτουργήματος.

Θα ήμουν 15 χρόνων όταν ανακοίνωσα σε συγγενείς και φίλους ότι "θέλω να γίνω δημοσιογράφος για να μπορώ ν' αναδεικνύω τα προβλήματα, να μάχομαι το ψέμα και το άδικο". Ήδη, δραστηριοποιούμουν ενεργά στα μαθητικά συμβούλια και παράλληλα εκτελούσα χρέη αρχισυντάκτη στο περιοδικό του 2ου Πειραματικού Γυμνασίου Αθηνών, εφορμώμενη από τις ελλείψεις του σχολείου και του εκπαιδευτικού συστήματος, όπως το βίωνα.

Οι πανελλαδικές εξετάσεις, λίγα χρόνια μετά, με οδήγησαν σε διαφορετικά σπουδαστικά μονοπάτια, αλλά η αγωνία μου να μοιράζομαι τη γνώση και να στέκομαι αλληλέγγυα στους αδύναμους, ποτέ δεν έλειψε. Έτσι, για μια ακόμη φορά βρέθηκα να γράφω αρθράκια, πλέον στο περιοδικό της Πανσπουδαστικής Κίνησης Συνεργασίας στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Είχα από καιρό κάνει την επιλογή μου - που χρόνο το χρόνο γινόταν όλο και πιο συνειδητή - για τη σκοπιά μέσα από την οποία θα έβλεπα και θα έλεγα τα πράγματα. Θ' αποκάλυπτα εκείνα τα γεγονότα με τις αιτίες τους, που άλλοι συσκοτίζουν. Θα βρισκόμουν στο πλευρό των ανθρώπων του μόχθου, του αγώνα και της αξιοπρέπειας.

Έχει φτάσει το 2007 και είμαι στο τελευταίο εξάμηνο των μεταπτυχιακών σπουδών στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Αποφασίζω ότι η διπλωματική μου εργασία θα φέρει τον τίτλο “Οι συνέπειες της ανεξαρτητοποίησης του Κοσσυφοπέδιου. Οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και σχεδιασμοί για τα Βαλκάνια. Μια μαρξιστική προσέγγιση.” Πάνε ήδη 2 μήνες που έχω την επιμέλεια των διεθνών ειδήσεων στην τηλεόραση του "902", ως δόκιμη δημοσιογράφος.

Είναι φθινόπωρο του 2008. Τον τελευταίο χρόνο, όπως κάθε καινούργιος δημοσιογράφος, κάνω ελεύθερο ρεπορτάζ. Μου δίνεται έτσι η ευκαιρία να γνωρίσω θέματα και ανθρώπους, την ύπαρξη των οποίων έως τότε αγνοούσα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τμήμα Αλλοδαπών Αττικής, Ελεύθεροι χώροι, Απεργία μεταλλεργατών, Παγκόσμια ημέρα ηθοποιού, μαζικός λαϊκός αθλητισμός, Ακρίβεια, Άστεγοι, Ασωπός ποταμός, Διατροφικά σκάνδαλα, Columbia, Κοινωνικός Τουρισμός, Σπίτι αγωνιστή, φοιτητική στέγη, Κλαδικές συμβάσεις, αγροτικά μπλόκα, παιδικοί σταθμοί, Κέντρα Πρόληψης, Ογκολογικά νοσοκομεία, εθισμός στο ίντερνετ, Αναπηρικές συντάξεις...

Ένας άλλος κόσμος αποκαλύπτεται στα μάτια μου σε κάθε ρεπορτάζ. Ένας κόσμος που δεν προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά είναι πραγματικός. Είναι η καθημερινότητα και τα προβλήματα του λαού μας. Είναι μαζί και η ελπίδα του. Ένας κόσμος που έως τότε τον ένιωθα, ορισμένες φορές τον ήξερα, αλλά δεν τον έβλεπα. Και βλέποντάς τον, νιώθω πρώτα μέσα μου την υποχρέωση να μιλήσω γι' αυτόν, με λέξεις, εικόνα, ήχο. Στην προσπάθεια αυτή δεν ήμουν ποτέ μόνη μου. Είχα συνεργάτες τους εικονολήπτες, ηχολήπτες, μοντέρ, παραγωγούς. Είχα οδηγό τους αρχισυντάκτες, κριτήριο το συμφέρον των εργαζόμενων και του λαού και πυξίδα την πολιτική και την ιδεολογία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Η ανταμοιβή μου ήταν το χαμόγελο και ο καλός λόγος από τους πρωταγωνιστές κάθε ιστορίας, αλλά και ο σεβασμός στο δημοσιογραφικό κύκλο, επειδή ήμουν ο δημοσιογράφος του "902": της φωνής του δίκαιου κόντρα στο άδικο και της αλήθειας κόντρα στο ψέμα.

Είναι ήδη 2009 και η οικονομική κρίση που έρχεται, κυριαρχεί στις συζητήσεις. Εγώ συνεχίζω το ρεπορτάζ με το μικρόφωνο και την κάμερα του "902", σε παιδικούς σταθμούς, εφορίες, εργοστάσια. Παράλληλα, αναλαμβάνω το υγειονομικό ρεπορτάζ και νέες ιστορίες αποκαλύπτονται στα μάτια μου σε νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, προνοιακές δομές, έξω από πολιορκημένα κυβερνητικά κτίρια... Η Υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό και ζω από πρώτο χέρι την αγανάκτηση των ασφαλισμένων που δεν βρίσκουν γιατρό στο ΙΚΑ, την απόγνωση των οικογενειών με ανάπηρο παιδί που δεν έχουν ειδικό σχολείο, το δράμα των ανασφάλιστων που το δημόσιο σύστημα Υγείας τους αντιμετωπίζει ως λαθρεπιβάτες, την αγωνία των υγειονομικών που καλούνται να εφημερεύσουν συνεχόμενα για να καλύψουν τις ανάγκες - συχνά απλήρωτοι. Το έδαφος προετοιμάζεται από χρόνια για όσα θ' ακολουθήσουν...

Βρισκόμαστε στο 2010. Βίαιες περικοπές ξεκινούν στο όνομα του εξορθολογισμού των κρατικών δαπανών και της καταπολέμησης των φαινομένων διαφθοράς, με τα προγράμματα στα άλλα μέσα ενημέρωσης να προσπαθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να πείσουν ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την κρίση, ότι "όλοι μαζί τα φάγαμε" όπως δήλωσε αργότερα γνωστός πολιτικός. Στην Υγεία ειδικότερα, πάντα φταίει κάποιος διεφθαρμένος ή "τεμπέλης" γιατρός, φταίει κάποιος μετανάστης που θέλει να γλιτώσει το εισιτήριο μπαίνοντας δωρεάν στα επείγοντα. Με τους ανάπηρους και τους ψυχικά πάσχοντες απλά δεν ασχολούνται.

Υπήρχε και μια άλλη άποψη τότε, που στα χρόνια που ακολούθησαν προβλήθηκαν εξίσου από τα "μέσα". Λέει ότι υπάρχει το επαχθές και το κανονικό χρέος, ότι φταίνε δυο οικογένειες για την κατάσταση στην Ελλάδα. Οι ίδιοι κάθονται "στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης" για να βρούνε συναινετικές λύσεις με την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους των εργοδοτών.

Μοναδική "παραφωνία" το πρόγραμμα του "902": "Δουλειά για όλους, μόρφωση, υγεία την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία", "Δωρεάν υγεία για όλο το λαό και όχι κέρδη για το κεφάλαιο το ιδιωτικό", "Φτώχεια, ανεργία, ρατσισμός είναι της Ε.Ε ο πολιτισμός", "Του λαού δυνάστες και ληστές, τρόικα, κυβέρνηση, καπιταλιστές", "Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, τώρα με το ΠΑΜΕ αντίσταση και πάλη", λένε ορισμένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν τότε μέσα από τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες του "902", που σε αντίθεση με τη μοιρολατρία και το συμβιβασμό πρόβαλλαν το δρόμο της ανυπακοής και του αγώνα.

Μπήκε η άνοιξη... Ολοκληρώνω τη διπλωματική μου εργασία στο πανεπιστήμιο, έχοντας τη βοήθεια συναδέλφων από τον "902" και του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΕ. Οι καθηγητές μου με ρωτούν ποια είναι τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της μαρξιστικής θεωρίας έναντι άλλων θεωριών, τα οποία με ώθησαν να την επιλέξω ως ερευνητικό εργαλείο. "Οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν τον κόσμο. Το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε", απαντώ αυθόρμητα επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Καρλ Μαρξ, για να σημειώσω αμέσως μετά ότι "το συγκριτικό πλεονέκτημα του μαρξισμού - λενινισμού είναι ότι πρόκειται για επαναστατική θεωρία". Έχω πάρει άριστα...

Οι ημέρες του "902" είναι πλέον μετρημένες. Όμως, το (συγκριτικό) πλεονέκτημα της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας, φορέας της οποίας παραμένει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στη χώρα μας,  είναι διαχρονικό. Εκεί εξακολουθούν να βρίσκονται και οι ελπίδες μας για καλύτερο αύριο.

 

“902.gr”