(επαναδημοσίευση) Η απεργία της 11 Μάη

Σήμερα, μέρα απεργίας ήμασταν απ' τις 4 τα ξημερώματα στο πόδι για την περιφρούρηση της απεργίας. Η ταξική πάλη έχει και τις δυσκολίες της και το άγριο πρωινό ξύπνημα είναι ο συμβολισμός της άγριας αφύπνισης της εργατικής τάξης που επέρχεται, ως αποτέλεσμα της όλο και περισσότερο συσσωρευμένης οργής που μαζεύεται-μαζεύεται κάτω απ' τα (πλούσια μερικές φορές) στήθη της. Η πείρα που βγαίνει, όπως είθισται να λέμε εις τα καθ' ημάς οι ημέτεροι συναγωνισταί, είναι ότι το επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργατών στις μεγάλες βιομηχανικές ζώνες είναι πολύ πολύ χαμηλό και είναι αδύνατο να αντιληφθούν, έστω να υποψιαστούν μια πιο μακρινή προοπτική π.χ το σοσιαλισμό, τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Πώς λοιπόν θα καταλάβει ο απαίδευτος (αμόρφωτος δεν είναι πια, ξέρει να γράφει, να διαβάζει, έχει τελειώσει και το λύκειο τουλάχιστον), πώς θα καταλάβει λοιπόν για ποιο λόγο αγωνίζεσαι και σηκώνεσαι απ' τα άγρια χαράματα για να πας να τον υποστηρίξεις; ο οποίος σημειωτέον, ούτε καν του πέρασε απ' το μυαλό να απεργήσει. Κι αν του πέρασε, το προσπέρασε ως κάτι εξόχως επαναστατικό και μακρινό, για “άλλους”. Δεν βλέπω να γίνεται τίποτα, λέει. Δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος λέει. Τι απεργίες και βλακείες λέει, να πάμε να κάψουμε τη βουλή, να πάρουμε τα καλάζνικοφ και να τους καθαρίσουμε κλπ κι όλα αυτά τα εύκολα και ψευτοεπαναστατικά λόγια. Δεν βλέπω λέει να κατεβαίνει κόσμος στις πορείες. Τίποτα δεν κάνει ο κόσμος, λες και ο κόσμος είναι κάτι άλλο από τον ίδιο, ο οποίος περιμένει πάντα απ' τους “άλλους” να επαναστατήσουν για σπεύσει κι αυτός.

Κι όντως το επίπεδο αγωνιστικότητας, της συμμετοχής στα σωματεία και στα συνδικαλιστικά είναι τόσο απογοητευτικά χαμηλό που ώρες-ώρες νιώθεις ότι ξεκινάς απ' την αρχή. Αυτό από τη μια.

Από την άλλη, οι σύντροφοι και συναγωνισταί, ορμώμενοι από την υποχρέωση να πολιτικοποιήσουν τον αγώνα, αδυνατώντας να δουν το χαμηλό επίπεδο, την απαιδεψιά, τους φόβους, τις αδυναμίες, τις δεισιδαιμονίες, τις ανείπωτες δυσκολίες επιβίωσης, αλλά και την αναντίρρητα υπαρκτή υποβόσκουσα οργή, “πολιτικοποιούν” άγαρμπα, σερβίρουν ακατανόητη προοπτική χωρίς να προσπαθούν να πλησιάσουν ανθρώπινα τον εργαζόμενο, που μετά από λίγη ώρα έχει ήδη βαρεθεί το κήρυγμα. Η αγκιτάτσια είναι μεγάλη τέχνη που δεν διδάσκεται -δυστυχώς- στα αγωνιστικά πανεπιστήμια, μεταφέρεται από αυτί σε αυτί και επαφίεται εις τον πατριωτισμόν και το ιδιαίτερο συσπειρωτικό ταλέντο ορισμένων συναγωνιστών, οι οποίοι είναι φωτεινές εξαιρέσεις. Η πειθώ, όταν δεν είναι ταλέντο, μπορεί να διδαχτεί και οι αστοί, αξιοποιώντας γνώση σχετική με την ψυχολογία, την ανθρώπινη συμπεριφορά, την ρητορική δημιούργησαν ολόκληρη επιστήμη. Οι τεχνικές πωλήσεων και το management (η καθοδήγηση των μαζών υπό άλλες συνθήκες με γιάπικη ορολογία) είναι ανθρώπινη γνώση την οποία διδάχτηκα κάποια στιγμή ειρήσθω εν παρόδω και είδα ότι είναι εξόχως αποτελεσματική ως μέθοδος πολιτικής πειθούς. Ούτε οι ίδιοι οι αστοί πολιτικοί δεν την έχουν αξιοποιήσει ακόμα συστηματικά με αποτέλεσμα να συντηρούν τον ξύλινο πολιτικάντικο λόγο τους που πλέον έχει ξεφτίσει κι έχει απωλέσει την ιδιότητά της να μαγεύει τα πλήθη. Το μπαλκόνι πέθανε, ζήτω το χαγιάτι.

εικόνα από τα επεισόδια της απεργιακής μέρας

Και μέσα σ' όλ' αυτά, ο σοβαρός τραυματισμός του διαδηλωτή στην Αθήνα και η κρίσιμη κατάστασή του, αν μη τι άλλο μας δηλώνει ότι στενεύει ο κλοιός. Η οργή, στο βαθμό που εκδηλώνεται μέσα από τις πολιτικές-συνδικαλιστικές διαδηλώσεις, που δεν είναι τόσο μαζικές όσο θα θέλαμε σε αντιστοιχία με την κρισιμότητα των καιρών, ξεχύνεται μέσα από ρωγμές του οργανωμένου κινήματος και δείχνει να είναι κοντά η στιγμή που θα ξεφύγει και θα γίνει ανεξέλεγκτο.

Εμείς, τα ώριμα τέκνα της οργής (ή μήπως όχι;), που συγκρατούμε τα νεύρα μας, που μετατρέψαμε την οργή και το ταξικό μίσος σε συνειδητό πολιτικό αγώνα (ΠΑΝΤΑ πολιτικοποιούσαμε την δουλειά μας στη μάζα, ανάλογα με τις συνθήκες, έτσι κάναν οι κομμουνισταί μια ζωή), θα μπορέσουμε να διοχετεύσουμε την επερχόμενη οργή σωστά; θα μπορέσουμε να τη μετατρέψουμε σε συνειδητό, οργανωμένο αγώνα κατά του συστήματος; με λίγα λόγια, μπορούμε να ελπίζουμε στους καιρούς που θα'ρθουν σύντομα (ή τουλάχιστον έτσι εκτιμάμε, ότι είναι κοντά δηλαδή) ότι μπορούμε να βάλουμε πλώρη για ΑΝΑΤΡΟΠΗ του καπιταλισμού στον αδύναμο καπιταλιστικό κρίκο που είναι η βασανισμένη χώρα μας; θα μπορέσουμε να μπούμε επικεφαλής του οργισμένου και ενισχυμένου μαζικού κινήματος, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης που είμαστε;

θα έχουμε σύντομα επαναστατική κατάσταση (σύμφωνα με τον απόλυτα προσδιορισμένο ορισμό του Λένιν) στη χώρα μας; αντικειμενικά έχουν διαμορφωθεί οι υλικοί όροι περάσματος στο σοσιαλισμό εδώ και πολλά-πολλά χρόνια στη χώρα μας. Έχει διαμορφωθεί ο υποκειμενικός παράγοντας; δηλαδή ωρίμασε στη συνείδηση του κόσμου η προοπτική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας; το κόμμα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, έχει την πολιτική και καθοδηγητική ικανότητα ως το πιο συνειδητό τμήμα της εργατικής τάξης, να σπρώξει τα πράγματα εκτιμώντας σωστά την περίσταση στην ανατροπή του καπιταλισμού στην Ελλάδα; πάντα μιλάμε, μέσα στο επόμενο διάστημα, όχι αόριστα στο μέλλον. Μέσα σε μια δεκαετία ας πούμε χοντρικά.

Τα ερωτήματα είναι ρητορικά, οι απαντήσεις δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και ζητάμε τη γνώμη σας, σφυγμομετρούμε και θέλουμε να εκτιμήσουμε σωστά την περίσταση.

Καθώς συνέβαιναν ολ' αυτά έξω στους χώρους δουλειάς, απομακρυνόμενος για λίγα λεπτά δια την συνήθη εις τοιαύτας περιπτώσεις ικανοποίησιν σωματικής ανάγκης, μακρυά από το θόρυβο των ανθρώπων και τη ζύμωση της κοινωνίας, έβλεπα τα χορταράκια να θροΐζουν απαλά στον ανοιξιάτικο αέρα, στο βάθος ακούγονταν οι υποβλητικές βροντές προμηνύοντας την βροχή που έρχεται. Δροσερή ανοιξιάτικη βροχούλα και χώμα που μυρίζει υγρασία. Λίγα λεπτά μοναξιάς παρέα με την άχρονη φύση που παρακολουθεί από μακρυά τους ανθρώπους πάντα σου δίνουν λίγα λεπτά φυσικής γαλήνης. Τηρουμένων των αναλογιών, ο αντάρτης στα βουνά στις στιγμές της μοναξιάς με τον εαυτό του, θαρρώ θα παρατηρούσε την φύση προσπαθώντας να διδαχτεί τη γαλήνη της αιωνιότητας απ' αυτήν. Για ένα-δυο λεπτά και μετά πάλι βουρ στη μάχη. Μάχη με τα λόγια, μάχη με τα πανό, μάχη με τα όπλα, μάχη με όλα τα μέσα. Η φύση, πριν την καταστρέψει το αδηφάγο κεφάλαιο, θα σε περιμένει εκεί να σου πάρει από μέσα την αντάρα της μάχης και να σε αναζωογονήσει.

Πάμε παρακάτω.