Πάταξον μεν άκουσον δε

Καλό σαν πρώτη αντίδραση το "κίνημα πλατείας" αλλά πρέπει να προχωρήσουμε και παραπέρα

Παρατηρώντας τις εξελίξεις τις τελευταίες μέρες, να «αναπτύσσεται» δηλαδή αυτό το κίνημα πλατείας, θεωρώ ως χρέος μου να τοποθετηθώ στο ζήτημα. Πολλά έχουν ειπωθεί από διάφορες πλευρές, για τις συγκεντρώσεις τις αχρωμάτιστες, του κόσμου του αγανακτισμένου, που ζητά η φωνή του να ακουστεί από κάπου…

Να ξέρει αυτός ο κόσμος, ότι αυτό το κάπου, δεν μπορεί να είναι ούτε η πολιτική ηγεσία
(σαν σύνολο), ούτε η οικονομική ηγεσία, αφενός επειδή αυτοί τους έφεραν σε αυτό το επίπεδο, και αφετέρου επειδή οι συγκεκριμένοι, χρόνια τώρα κωφεύουν απέναντι στα προβλήματα του λαού. Παρόλα αυτά, έχω την εντύπωση ότι όλα αυτά τα άτομα που μαζεύτηκαν στις πλατείες, δεν το έχουν πιάσει το νόημα, και με την συγκεκριμένη τους στάση καλούν κάποιον σωτήρα, να βγει σαν τον Άγιο Γιώργη και να παλέψει με το τέρας του «κακού καπιταλισμού». Καλός και κακός καπιταλισμός βέβαια δεν υπάρχει, απλά ανάλογα με τις εποχές, τις ιστορικές συγκυρίες και τον τόπο, ο καπιταλισμός φοράει την ανάλογη μάσκα. Ούτε όμως και Άγιος Γιώργης υπάρχει(άσε που έχει διασυρθεί και το όνομα από μερικούς μερικούς), γιατί ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Και θα ρωτήσει κάποιος, «μα αφού δεν υπάρχει Άγιος Γιώργης και δεν υπάρχει και καλός καπιταλισμός, τι πρέπει να γίνει;». Το μόνο που μπορεί να γίνει, είναι να σταματήσει να ελπίζει στον από μηχανής θεό και να πάρει την μοίρα του στα χέρια του, αυτός και οι άλλοι, όλοι μαζί, για να υπάρχουν πιθανότητες να τα καταφέρουν. Προσωπικά πιστεύω ότι η κοινωνία θα περάσει από μερικά στάδια αργά ή γρήγορα(ανάλογα και με τις εξελίξεις), και κάποια στιγμή θα κατανοήσει, ότι στο χέρι της και μόνο στο χέρι της είναι να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Την στιγμή εκείνη, της συνειδητοποίησης, θα πρέπει να τους γίνει όσο το δυνατόν γρηγορότερα κατανοητό, ότι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει από τον λάκκο με τα φίδια, είναι μέσα από την οργανωμένη ταξική πάλη, την πάλη που προτείνει δηλαδή το ΚΚΕ.

Εκεί εντείνεται και η δική μας ευθύνη, πρέπει εμείς οι κομμουνιστές, να προσελκύσουμε τον κόσμο, με την στάση μας και την ορθότητα του λόγου μας, να έρθει να παλέψει μαζί μας. Θεωρώ δε, πως την περίοδο αυτή, το κόμμα έχει μια χρυσή ευκαιρία να αρχίσει να περνάει ο λόγος του στην συνείδηση του κόσμου, τώρα που πολλοί από τους συμπολίτες μας, βλέποντας παντού αδιέξοδα, είναι περισσότερο ανοιχτοί σε προτάσσεις. Και θα πει κάποιος, «ναι μα αυτοί πάνε σε πλατείες και μαζεύονται και λένε είμαστε ακομμάτιστοι και δεν θέλουμε καπέλωμα», αυτό εν μέρει είναι αλήθεια, πόσο όμως, και πόσοι από τους παρευρισκόμενους στις πλατείες πιστεύουν απόλυτα σε αυτό; Γιατί ναι μεν κάποια κέντρα(όπως τα ΜΜΕ) προβάλουν και ενισχύουν τέτοια συνθήματα, αλλά ο κόσμος δεν θα αργήσει να καταλάβει ότι έτσι δεν πάει πουθενά. Προσωπικά εγώ, ακόμα και απέναντι σε αυτούς που επειδή πήγαν σε μια συγκέντρωση νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον πάπα από τα αρχίδια και γίνονται προκλητικοί, προτείνω εμείς οι κομμουνιστές να αντιδράσουμε με ψυχραιμία και να βασιστούμε στην εμπειρία και στην γνώση μας, ώστε να μην παρασυρθούμε από ποδοσφαιρικού τύπου αντιπαραθέσεις. Καλώς ή κακώς, αυτόν τον κόσμο θέλουμε να φέρουμε κοντά μας, αυτόν που σήμερα χωρίς να γνωρίζει πολλά πολλά, βγήκε αγανακτισμένος και μπερδεμένος να πει τον πόνο του.

Εμείς έχουμε υποχρέωση να τους ανοίγουμε τα μάτια, ακόμα και αν τώρα μας μοιάζει ότι η φωνή μας πάει χαμένη, ακόμα και αν αυτό το αντιμετωπίζουν κάποιοι εχθρικά. Θα φτάσει η στιγμή, που όλα αυτά που έχουμε πει στον κόσμο(και λέμε τόσα χρόνια), θα ζυμωθούν μέσα στην συνείδηση του καθ ενός, και πολλοί από τους σημερινούς αγανακτισμένους, αύριο θα ενσωματωθούν και θα ενδυναμώσουν το εργατικό κίνημα. Πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε να ακολουθούμε το ρητό «πάταξον μεν άκουσον δε», και είμαι σίγουρος ότι θα δούμε τους κόπους μας να καρποφορούν.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)