Πρώτη (ψύχραιμη) εκτίμηση της συγκέντρωσης των "αγαναχτισμένων" στη Σαλονίκη 25/5

Η πρώτη εκτίμηση από την κινητοποίηση των “αγαναχτισμένων” στη Σαλονίκη που ακολουθεί, δεν σκοπεύει σε καμμιά περίπτωση να μειώσει ή να αλλοιώσει τη σημασία των σημερινών αυθόρμητων κινητοποιήσεων. Θέλουμε να δώσουμε μια πραγματική εικόνα, όπως ακριβώς φαίνεται το πράμα από κοντά, να το φέρουμε στις πραγματικές του διαστάσεις και να δούμε τις προοπτικές. Σε καμμιά περίπτωση δεν ταυτιζόμαστε με “εκτιμήσεις” αστικών εφημερίδων και δημοσιογράφων που απεχθάνονται οποιουδήποτε είδους κινητοποιήσεις και ασχολούνται από “δημοσιογραφικό” ενδιαφέρον.

Περιπλανήθηκα κατά τις 7:15 σήμερα το απόγευμα στην περιοχή του Λευκού Πύργου στη Σαλονίκη για περίπου είκοσι λεπτά. Σαν πρώτη εικόνα υπολογίζω να ήταν συγκετρωμένοι περίπου 6.000 κόσμος πέριξ του Λευκού Πύργου, αραιά από το Φανάρι μπροστά στο Κέντρο Μακεδονικών Σπουδών ως τον ποδηλατόδρομο της παραλίας. Τα όρια της συγκέντρωσης είναι ασαφή προς τη μεριά της παραλίας καθώς πολύς κόσμος ανακατεύεται με περιπατητές που ούτως ή άλλως γεμίζουν τέτοιες ώρες και τέτοια εποχή την παραλία, όπως επίσης πολλή νεολαία έχει καθίσει στο γρασίδι ανάμεσα στις πέτρινες στήλες και στο Βασιλικό Θέατρο. Αυτό που λέμε “κύριος όγκος” της συγκέντρωσης, εκεί δηλαδή που φαίνεται το πλήθος να είναι πιο συμπαγές και με σαφή χαρακτήρα συγκέντρωσης βρίσκεται στα πεζουλάκια ανάμεσα στον Πύργο και τις πέτρινες στήλες, μια απόσταση περίπου 30 μέτρων, όπου υπολογίζω εκεί να βρίσκονται περί τις 2.000 άτομα.

Υπάρχει ένα “κεντρικό” πανό με το πιασάρικο “αφήστε μας να ζήσουμε γιατί θα σας...” (γραμμένο έτσι ακριβώς κατα λέξη). Το μεγαλύτερο μέρος της συγκέντρωσης βρίσκεται γύρω από τον κύριο όγκο και βλέπει περισσότερο διερευνητικά την όλη κατάσταση. Διάχυτη είναι η αίσθηση της απλής περιέργειας. Στη συντριπτική πλειοψηφία νεολαίοι, άπειροι από αγώνες κρίνοντας κανείς από τις φάτσες αλλά με μια αγωνία και μια οργή που περιμένει να εκφραστεί με κάποιο τρόπο. Δεν μπορεί κανείς να διακρίνει κάποιο συντονισμό.

Ξαναπέρασα πριν από λίγη ώρα στις 23:45, περίπου 1500 άτομα βρίσκονται στο σημείο του “κυρίου όγκου”, και περίπου άλλα τόσα στα πέριξ στις καντίνες. Έχει στηθεί μια μικροφωνική και παίρνει όποιος θέλει το λόγο και λέει την άποψή του σύντομα για να μιλήσουν όλοι. Διάσπαρτα ακούγονται κάποιες εμπνεύσεις της στιγμής κάποια συνθήματα, κάποιοι δε φώναξαν το “να καεί, να καεί το μπ...λο η βουλή” - σύνθημα ως γνωστόν που πρωτοφώναξαν φασιστοειδή που παρεισέφρυσαν σε πορεία του ΠΑΜΕ πέρισυ (την περίοδο των μεγάλων απεργιών με την ανακοίνωση του μνημονίου), οι οποίοι φυσικά είχαν απομονωθεί και απομακρυνθεί από την περιφρούρηση. Δεν υποννοούμε τίποτα φυσικά, είναι ένα σύνθημα που υιοθετείται εύκολα όπως το "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι". Από τα λόγια των παιδιών που παίρνουν το λόγο στο μικρόφωνο διακρίνει κανείς θυμό, ενθουσιασμό, απειρία (λογικό και καθόλου απορριπτέο) και συνολική άρνηση των πολιτικών.

Αυτή είναι η πρώτη εικόνα (από άνθρωπο με πείρα από κινητοποιήσεις και συγκεντρωμένο πλήθος).

Στέκομαι σε δύο στοιχεία:

1. Είναι απολύτως προφανές η μεγάλη πλειοψηφία των νεαρών που κατέβηκαν δείχνουν διάθεση να διαδηλώσουν. Στους περισσότερους όμως, πέρα από την “γιορτινή” ατμόσφαιρα, έβλεπες καθαρά το διερευνητικό βλέμμα της απορίας: “και τώρα τι;”, “αυτό είναι; μαζευόμαστε και τελείωσε”. Είδα ένα ζευγάρι φίλων που κατέβηκαν, και στο “προβοκατόρικο” ερώτημα εκ μέρους μου “πώς το βλέπεις, έρχεται η επανάσταση;”, έλαβα ένα συγκαταβατικό κούνημα του κεφαλιού ως απάντηση. Ασφαλώς η γνώμη ενός ή δύο δεν είναι αντιπροσωπευτική, ωστόσο και για να μιλάμε σταράτα, ούτε κι ο φυσιολογικός ενθουσιασμός της στιγμής των πολλών είναι ασφαλές κριτήριο εκτίμησης. Τα περάσαμε κι εμείς και μάθαμε να αγωνιζόμαστε με στόχους, με ψύχραιμες εκτιμήσεις και με μετασχηματισμένο ενθουσιασμό, που το ονομάζουμε στη γλώσσα μας “επαναστατική αισιοδοξία”.
2. Εδώ είναι το άκρως αρνητικό: προβάλλεται η α-πολίτικη φύση των συγκεντρώσεων, σχεδόν το μίσος προς τους πολιτικούς συλλήβδην. Εδώ ξέρουμε να διαχωρίζουμε τα πράγματα. Η οργή στρέφεται κατά της πολιτικής φυσιογνωμίας των δύο μεγάλων κομμάτων. Ασφαλώς υπάρχει και η βεβιασμένη απόρριψη και των υπολοίπων κομμάτων, του ΚΚΕ, της αριστεράς συνολικά κλπ. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, γεγονός απ' το οποίο ωφελείται το σύστημα. Η α-πολιτικοποίηση των μαζών είναι ένα σύγχρονο όπλο στη φαρέτρα της άρχουσας τάξης. Ξέρουν ότι μπορούν να αμολήσουν πολύ απογοητευμένο κόσμο στο πεδίο της απολιτικοποίησης, στο άκυρο, το λευκό και την αποχή και να το εμφανίσουν ως πολιτική “στάση”. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία για την εξέλιξη αυτού του εγχειρήματος.

Γενικό συμπέρασμα: περίμενα ότι θα είχε μια πολύ πιο συγκεκριμένη μορφή αυτή η κίνηση. Είναι μέχρι τώρα μια άμορφη, ασαφής μάζωξη κόσμου (με αληθινή διάθεση όμως, το βλέπεις στα μάτια ολονών) το πιο "μαχητικό" τμήμα της περιορίζεται στο 30% του συγκεντρωμένου πλήθους, οι υπόλοιποι μοιάζουν με ακροατήριο. Στην ατμόσφαιρα δεν νιώθεις ότι είναι κάτι πρωτόγνωρο κι ενθαρρυντικό. Μοιάζει περισσότερο με μια μηχανιστική προσπάθεια μίμησης των κινητοποιήσεων στην Ισπανία.

Ελπίζουμε ειλικρινά να προκύψει κάτι θετικό απ' αυτές τις κινητοποιήσεις, μπορεί να υπάρξουν σε εμβρυϊκή μορφή κάποιες μορφές λαϊκής οργάνωσης. Η προσωπική μου αίσθηση από το εγχείρημα της Θεσσαλονίκης είναι ότι βρίσκεται πολύ μακρυά απ' αυτό. Για την Αθήνα, από τις εικόνες που μόλις είδα στη ΝΕΤ, φαίνεται να είναι πολύ μεγαλύτερη (αναλογικά) η συγκέντρωση. Κι αν κρίνω από τα tweets, γίνονται κάποιες διεργασίες, κάποιες υποτυπώδεις προσπάθειες οργάνωσης.

Οι κομμουνιστές, χρόνια στο κουρπέτι, δύσκολα απογοητεύονται και ψύχραιμα αναλύουν την κατάσταση. Θα παρακολουθούμε και θα εξακολουθήσουμε να προτείνουμε στόχους πάλης και προοπτική.