Εκτίμηση για τις μεγάλες διαδηλώσεις στην Ισπανία

Τις τελευταίες μέρες στην Ισπανία γίνονται μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στον εκεί δικομματισμό, την ανεργία, την φτώχεια, την διαφθορά και τις επιπτώσεις της κρίσης. Οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις είναι πολύ ενθαρρυντικές και είναι ένδειξη μιας γενικής κινηματικής ανόδου στην Ευρώπη κατά την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι απολύτως βέβαιο ότι, όσο περισσότερο πλήττονται οι λαοί της Ευρώπης από τις άγριες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις της ΕΕ και των κατα τόπους κυβερνήσεων, τέτοιου είδους κινητοποιήσεις και ξεσηκώματα θα πληθαίνουν.

Επικεφαλής των τελευταίων κινητοποιήσεων στην Ισπανία φέρεται να είναι η νεολαιίστικη οργάνωση – κίνηση πολιτών Democracia real ya! (Πραγματική Δημοκρατία τώρα!), η οποία χρησιμοποιεί την κοινωνική δικτύωση για να διαδώσει το μανιφέστο της και να προσελκύσει κόσμο.

 Κι εδώ αρχίζει η καλόπιστη εκ μέρους των κομμουνιστών, κριτική. Διαβάζοντας κανείς το μανιφέστο, αλλά και τα συνθήματα και τις διακηρύξεις των συμμετεχόντων διαπιστώνει ορισμένα πράγματα: μέσα στον νεανικό τους ενθουσιασμό, οι διαδηλωτές βιάζονται να χαρακτηρίσουν αυτές τις κινητοποιήσεις σαν “επανάσταση”. Η κοινωνική επανάσταση είναι μια πολύ σύνθετη διαδικασία όπως την εξηγήσαμε κι άλλoτε εδώ, απαιτεί ορισμένες κοινωνικοπολιτικές προϋποθέσεις για να ξεκινήσει η διαδικασία. Η αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση είναι απολύτως φυσιολογική κι απολύτως θεμιτή. Όμως, εδώ και δύο αιώνες περίπου κοινωνικών, εργατικών αγώνων στον κόσμο έχει μαζευτεί μια πείρα. Αυτή η πείρα λέει δύο πράγματα: α) ότι οι αγώνες πρέπει να έχουν μια απόλυτα καθορισμένη στρατηγική, πρέπει να στοχέυουν κάπου συγκεκριμένα κι όχι αόριστα, σε κάποιες λίγο πολύ αφηρημένες έννοιες, όπως “ισότητα”, “ελευθερία”, “δημοκρατία” κλπ. Το κομμουνιστικό κίνημα έχει απόλυτα προσδιορισμένο στόχο: την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, του κοινωνικοπολιτικού συστήματος που είναι το πρόσφορο έδαφος για όλες αυτές τις αξίες που είπαμε παραπάνω. β) οι αγώνες, επειδή διεξάγονται μέσα σε ένα καλά οργανωμένο σύστημα που έχει στη διάθεσή του πανίσχυρα όπλα, όπως το στρατό, την αστυνομία, τα μέσα ενημέρωσης, θα πρέπει να καθοδηγούνται από ένα “κέντρο” που είναι γερά οργανωμένο, με σφιχτή δομή αλλά και με ιδεολογικοπολιτική καθαρότητα και αυτοτέλεια. Επικεφαλής των αγώνων πρέπει πρώτα και κύρια να είναι οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, η οποία είναι η κινητήριος δύναμη της κοινωνίας, έχει στα χέρια της το πανίσχυρο όπλο της παραγωγής. Όπως λέει το σύνθημα “χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά”. Το εργατικό κίνημα, και εκείνο το τμήμα του που καθοδηγείται από την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, συγκεντρώνει συνολικά την πείρα των κοινωνικών αγώνων και έχει πολιτική, συνδικαλιστική και κινηματική επάρκεια να “παρασύρει” το σύνολο του λαου αγωνιστικά. Αυτό τον ρόλο στην Ελλάδα τον επιτελεί το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στην Ισπανία, το κομμουνιστικό κίνημα είναι πολυδιασπασμένο και δεν μπορεί αντικειμενικά να τεθεί επικεφαλής τέτοιων μεγάλων κινητοποιήσεων, κάτι που (δυστυχώς) θα φανεί από την κατάληξη των αγώνων που βλέπουμε σήμερα, οι οποίοι σε τελική ανάλυση, απλώς εκτονώνουν τη λαϊκή οργή ανώδυνα.

Υπάρχει πάντοτε η περίπτωση, το (κάθε) κομμουνιστικό κόμμα που “διεκδικεί” το ρόλο του οργανωτή των μαζών κλπ να κάνει εσφαλμένες εκτιμήσεις, λάθη, να στρέφεται σιγά-σιγά προς τον ρεφορμισμό, να χάνει το αγωνιστικό του κύρος κλπ. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Ισπανία όπου, δυστυχώς για το λαό, τα κομμουνιστικά κόμματα δεν είναι ισχυρό στήριγμα των μαζών, οι οποίες εξεγείρονται μέσα από άλλες πολιτικές ή κινηματικές διόδους. Κάτι που ξαναγυρίζει ουσιαστικά τον Ισπανικό λαό πολλά χρόνια πίσω καθώς δεν υπάρχει κάποιος επαναστατικός φορέας μαζικός να αξιοποιήσει την πείρα του παρελθόντος.

Και πάλι βλέπουμε να θεοποιείται το internet και το social networking ως “φορέας” της επανάστασης κλπ. Το διαδίκτυο πρέπει πάντα να το βλέπουμε ως μέσο κι όχι ως επαναστατικό υποκείμενο. Μπορεί να αποδειχθεί πολύ χρήσιμο, αλλά πάντα υπάρχει η περίπτωση, όταν στενέψουν τα πράγματα για την άρχουσα τάξη, να κατεβάσει τους διακόπτες και να κλείσει όλους τους σέρβερς.

Η ψύχραιμη ανάλυση της κατάστασης στην Ισπανία, μας οδηγεί σε ένα αναπόδραστο συμπέρασμα: το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Οι κινητοποιήσεις αυτές, είναι μια δυνατή αρχή, έστω αυθόρμητη, έστω ακαθοδήγητη ακόμα, και πρέπει να αναλογιστούμε ότι αυτές οι κινητοποιήσεις είναι αντανακλαστική αντίδραση του Ισπανικού λαού από τις μεγάλες κινητοποιήσεις που έγιναν τόσο στη χώρα μας, όσο και στις αραβικές χώρες. Χρέος έχει το εκεί κομμουνιστικό κίνημα να δώσει σωστή κατεύθυνση στη λαϊκή οργή, με όποιες δυνάμεις διαθέτει, χρέος έχουν και τα κομμουνιστικά κόμματα της υπόλοιπης Ευρώπης, ημών συμπεριλαμβανομένων, να επιταχύνουν διαδικασίες συντονισμού του ευρωπαϊκού για αρχή, του παγκόσμιου στη συνέχεια κομμουνιστικού κινήματος. Οι λαοί χρειάζονται ένα ισχυρό παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.