Μια εβδομάδα μετά τη μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση της 15/6 (αναδημοσίευση)

(αναδημοσίευση από TRASH http://goo.gl/uVz8O fadomduck.webnode.com)

Μία εβδομάδα μετά την μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση της 15ης /6ου, και με κρύο κεφάλι, κάποιες δεύτερες σκέψεις, μετά από διασταύρωση πληροφοριών και πολύ σκέψη από τον ίδιο.

Αρχικά το σκέφτηκα πάρα πολύ, εάν το συγκεκριμένο κείμενο έπρεπε ή όχι να γραφτεί. Κατέληξα πως ακόμη και ο πιο «αιρετικός» προβληματισμός, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν με στοιχειώδη ταξική συνείδηση. Ακόμη, να διευκρινήσω πως μέλος του κόμματος δεν είμαι (ή τουλάχιστον όχι ακόμη), και κατά συνέπεια δεν έχω κάποια δέσμευση περί αποκλειστικής διατύπωσης των όποιων διαφωνιών μου στα «όργανα» (αν και προσπαθώ στο μέτρο του δυνατού να την τηρώ). Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Γιατί θα ακολουθήσει μία «υπερανορθόδοξη» ανάλυση:Νομίζω πως παρασυρθήκαμε από έναν (σωστό στις πλείστες των περιπτώσεων) τυφλοσούρτη, αποδίδοντας στο κράτος την πρόθεση να «μπαχαλέψει» την απεργιακή συγκέντρωση. Κι όμως! Ηταν τόσα τα διαφορετικά πράγματα αυτήν τη φορά...

• Αρχικά το ότι η κυβέρνηση ήταν στα πρόθυρα της παραίτησης όσο υπήρχε φωτιά κάτω από το βαρέλι με το μπαρούτι που είχε κάτω από πόδια της και μέχρι αυτή να σβήσει, κάτι λέει από μόνο του. (θυμίζω πως ο ΓΑΠ ξαναβρήκε τη χαμένη του αυτοπεποίθηση, μόνο όταν αργά το απόγευμα τα πράγματα είχαν πλέον ηρεμήσει).*
• Το γεγονός πως η αστυνομία ήταν σε πλήρη επιχειρησιακή συνεννόηση με την ακροδεξιά «περιφρούρηση» του πάνω μέρους της «πλατείας», πράγμα που αποδεικνύεται τόσο από τον μεταξύ τους συντονισμό που μπορεί να καταμαρτυρήσει πλήθος παρευρισκομένων στον χώρο, όσο και από την εντυπωσιακότατη ενέργεια των ΜΑΤ να προβούν σε γενική επίθεση όταν τα εν λόγω φασισταριά βρέθηκαν να τις τρώνε πολύ άσχημα από τους αναρχικούς. Έχει ξαναδεί μία φορά έστω κάποιος, τα ΜΑΤ να επεμβαίνουν υπέρ της περιφρούρησης σε οποιαδήποτε άλλη διαδήλωση ή μπλοκ, σε ανάλογη περίπτωση; Ακόμη το γεγονός πως σύμφωνα με μαρτυρία συντρόφου (η μαρτυρία στην διάθεση του κόμματος) εθεάθησαν ασφαλίτες με μάσκες- καδρόνια και περιβολή που παρέπεμπε μάλλον σε θαμώνα σκυλάδικου της δεκαετίας του ’80 παρά σε «εξάρχειο», και εκ τούτου μάλλον ενισχύσεις των «αγανακτισμένων» φασιστών, παρά των «μπάχαλων» ήταν (το συμπέρασμα δικό μου).
• Ακόμη εντυπωσιακότερη ήταν η αλλαγή (;) συμπεριφοράς των «μπάχαλων». Κανένας εμπρησμός κτιρίου ή υλικές καταστροφές (μαγαζιά, αμάξια, τζαμαρίες, κλπ) πέραν του «απαραίτητου» σε τέτοιες περιπτώσεις μαρμαροξυλώματος προς ανεύρεση ... πυρομαχικών. Ακόμη τα επεισόδια δεν άρχισαν με τους συνήθεις εμπρησμούς τραπεζών, ή με επίθεση στην αστυνομία, αλλά ακριβώς από το ντου στον ακροδεξιό εσμό που έχει καταλάβει το πάνω μέρος του συντάγματος. Ούτε αυτό το είχαμε ξαναδεί.... Μήπως γιατί αυτήν τη φορά οι ασφαλίτες ήταν απέναντι, και όχι μέσα στους «μπάχαλους»; Πολλά κατατείνουν εκεί...
• Και τέλος το κυριότερο. Νομίζω πως αυτή την φορά το «μπάχαλο» είχε παράπλευρες (και παρά ή και ενάντια στις προθέσεις των «μπαχαλιακών») ωφέλειες για το κίνημα, που σε αντίθεση με αυτούς (τους «μπάχαλους»), το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης (σαν πολύ εξυπνότερο αλλά και έμπειρο) μάλλον είχε προβλέψει, και για ακριβώς αυτό το λόγο ήθελε να αποφύγει.

 Εξηγούμαι: 

1. Εσπασε ο τσαμπουκάς των τραμπούκων που επί 20 και πλέον μέρες προπηλάκιζαν ή και ξυλοφόρτωναν όποιον αριστερό, τολμούσε έστω να δηλώσει την ταυτότητα του μπροστά στη... «λαοσύναξη», και ενώ οι σημαίες του ...πατριαρχείου (!) δεν σταμάτησαν στιγμή να κυμματίζουν περήφανα. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το βασικό είναι άλλο: Οτι ξέσκισε μια και για πάντα και στον πιο αφελή την ψευδαίσθηση πως ο ταξικός αγώνας είναι κυριακάτικη βόλτα στο πάρκο, και ως εκ τούτου δεν χρειάζεται οργάνωση, περιφρούρηση, δομές, και άλλα τέτοια... παρωχημένα στην εποχή του facebook. Οι αφελείς που χορεύανε «αγγέλω’μ’ κρένει η μάνα σ’» όταν επέλαυναν τα ΜΑΤ, τώρα ξέρουν από την εμπειρία τους πως όταν το ΚΚ λέει σε όλους τους τόνους «έχουμε πόλεμο», δεν το κάνει για εντυπωσιασμό! Οι γελοίοι που διέδιδαν πως οι αστική δημοκρατία είναι κάτι άλλο από την δικτατορία της αστικής τάξης, και ως εκ τούτου αρκεί να διαμαρτυρηθείς έντονα (και πάντα ανώδυνα) στο πολιτικό της προσωπικό (λες και είναι ο μπαμπάς, που σε κακόμαθε και θα σου δώσει πίσω τα παιχνίδια), είναι πλέον πλήρως εκτεθειμένοι στα μάτια κάποιου τουλάχιστον σκεπτόμενου κόσμου, που εξέθεσαν σε φυσικό κίνδυνο, με τις θεωρίες τους!
2. Ε λοιπόν, ναι! Εδώ έχουμε πόλεμο, και οι άλλοι (οι αστοί) έχουν στρατό έτοιμο, εκπαιδευμένο, εξοπλισμένο και αμείλικτο! Και σαν να μην έφτανε αυτό (ίσως το λιγότερο) έχουν όλη την οικονομική ισχύ, τα δικαστήρια, τα (5 παρακαλώ!!) κόμματα τους, σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, καθώς και το...σωματείο τους (ΣΕΒ)! Και κάποιοι καραγκιόζηδες που δηλώνουν και «αριστεροί» ή και «αντιεξουσιαστές» έστειλαν έναν ολόκληρο κόσμο (αφού τον έπεισαν να πετάξει τα μοναδικά όπλα του, το κόμμα και τα σωματεία) σαν το αρνί στη σφαγή.
3. Φαντάζομαι πως κάποιοι θα έβγαλαν τα συμπεράσματα τους (καμμία φορά και λίγο ξύλο μπορεί να κάνει καλό).

* το πως ένα ανοργάνωτο ξέσπασμα, σίγουρα δεν ανησυχεί την αστική τάξη ως τέτοια, αλλά μπορεί να προκαλέσει πανικό στο πολιτικό προσωπικό της, δεν νομίζω πως χρειάζεται παραπέρα ανάλυση. [...].