Η Σπίθα ως λύση του αστικού κόσμου ?

Είναι δεδομένο πως οδεύουμε σε εποχές πολιτικής "ανωμαλίας", καθώς ο αστικός κόσμος δεν μπορεί να συνεχίσει να ασκεί την εξουσία του με τα παλιά, απαξιωμένα απο την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αστικά κόμματα. Και αυτό το γεγονός, επιβάλλει - άμεσα - είτε την χρήση κομματικών συνασπισμών και κυβερνήσεων συνεργασίας, με κίνδυνο όμως την πλήρη απαξίωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είτε την χρήση νέων σχημάτων, νέων προσώπων, άφθαρτων στην συνείδηση των Ελλήνων, ώστε να υπάρξει η απαραίτητη λαϊκή συναίνεση και να περάσουν με διαφορετικό ενδεχομένως τρόπο, τα ίδια ακριβώς μέτρα στήριξης της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους.

Ο ελληνικός λαός δυστυχώς σε αυτήν την φάση θεωρεί ακόμα πως υπάρχουν λύσεις εντός του συστήματος, ότι μπορούν να ληφθούν μέτρα τα οποία θα κατευθύνουν την ζωή και την καθημερινότητά μας, στα επίπεδα του 1980 ή του 1990, τότε που "τρώγαμε και λίγο ψωμάκι" ... Η καθοδική τάση της "συστημικής εξίσωσης", η πτώση της ποιότητας της ζωής των εργαζομένων δηλαδή, αλλά και της απόδοσης των επενδύσεων στην παραγωγή, κάθε άλλο παρά αποτέλεσμα λανθασμένης πολιτικής ή σφαλμάτων των πολιτικών μας αρχόντων, είναι ... Απο εκεί ξεκινούν οι αυταπάτες, πως μπορούμε να επιστρέψουμε στην δεκαετία του 1980. Και αυτές οι αυταπάτες ενισχύονται με σκοπό να προστατευτεί ο Καπιταλισμός, ένα οικονομικό σύστημα με θεμελιώδη λάθη στην λειτουργία του. Αυτή η ενίσχυση δεν γίνεται μόνο από τα αστικά κόμματα και τα αστικά ΜΜΕ, αλλά και απο οπορτουνιστικά αριστερά κομματα, αλλά και απο νεοεμφανιζόμενες λαϊκίστικες οργανώσεις όπως η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη.

Σε χθεσινή συγκέντρωση της Σπίθας στην Θεσσαλονίκη, τα μηνύματα που πέρασαν στο κόσμο που κατηφόρησε στην πλατεία Αριστοτέλους, ήταν πως υπάρχουν τρόποι, καλύτερης διαχείρισης, ευνοϊκότερου δανεισμό από χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία, σύναψης συμφωνιών δημιουργίας κοινοπραξιών ώστε να εκμεταλλευθεί ο εθνικός μας πλούτος από ελληνικά μονοπώλια, καθώς και κήρυξης μέρους του χρέους ως «απεχθές», με την παράλληλη νομιμοποίηση των υπολοίπων δανείων στις λαϊκές συνειδήσεις. Οι προτάσεις αυτής της οργάνωσης, ντυμένες με τον απαραίτητο λαϊκισμό, εμποτισμένες με τις απαραίτητες ρανίδες σοσιαλφασισμού και στηριζόμενες τάχα μου σε ένα ρεαλιστικό υποβαθρο, στην ουσία δεν δηλώνουν τίποτε άλλο, απο την διατήρηση της αστικής εξουσίας, την διατήρηση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και της κυριαρχίας των μονοπωλίων, δηλαδή όλων αυτών των συντελεστών που μας έφεραν στην κρίση, που μας επέβαλλαν το Μνημόνιο, που μειώνουν το εργατικό κόστος, που στηρίζουν την κερδοφορία των ολίγων.

Οι ομιλίες των συντελεστών αυτής της οργάνωσης, και κυρίως όλων αυτών που εκμεταλλευονται την εικόνα του Μίκη Θεοδωράκη ώστε να ανελιχθούν στην πολιτική ζωή της χώρας, αρχίζουν και θυμίζουν τις ομιλίες του Μουσολίνι το 1921, όταν και πρώτη φορά εκλέχτηκε βουλευτής του Ιταλικού Κοινοβουλίου. Θυμίζουμε πως ο Μουσολίνι στηριζόταν επίσης στην υποτιθέμενη υπέρβαση των κατεστημένων πολιτικών οριοθετήσεων αριστεράς, δεξιάς, κέντρου, θέτοντας το κόμμα και τις ιδέες του, πέρα και πάνω από αυτές, σε ένα παν-ιταλικό μέτωπο, παραβλέποντας εσκεμμένα την ύπαρξη διαφορετικών τάξεων και διαφορετικών συμφερόντων στο εσωτερικό της χώρας. Επαγγελλόταν ριζοσπαστικές αλλαγές, χτύπημα της διαφθοράς, στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και της εγχώριας δραστηριότητας, χωρίς όμως ποτέ να παρουσιάζει επίσημο πρόγραμμα ή τρόπους εφαρμογής τους. Οξεία ρητορεία, θεατρινισμοί, λαϊκισμός και έντονες τάσεις υπερβολής και εντυπωσιασμού, ήταν στοιχεία που χαρακτήριζαν τον Μουσολίνι στα πρώτα χρόνια της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Η δράση του ενάντια στους εργάτες και τα συνδικάτα, οργανώνοντας εκστρατείες τιμωρίας, κέρδισε την συμπάθεια των βιομηχάνων, με την οποία κατάφερε το 1921 να εκλεγεί.