48ωρη απεργία: Το γλέντι αρχίζει!

[ελαφρώς βελτιωμένη] αισθητική πρόταση του AlexD για αφίσα. Ζήτω η προλεταριακιά αβαντγκάρντ

Η γλώσσα όσο πάει γίνεται όλο και λιγότερο λανθάνουσα και μερικές φορές το πραγματικό νόημα των λέξεων ταυτίζεται με την ωμή λαϊκή αλήθεια. Το μεσοπρόθεσμο λέει πριν κατατεθεί και ψηφιστεί, θα κατατεθεί κι ένας “εφαρμοστικός” νόμος, νόμος που θα φροντίσει δια την εφαρμογήν του εν λόγω προγράμματος. Θα μας τον “εφαρμόσουν” καλά-καλά δηλαδή κι εδώ η χυδαιότητα συντονίζεται πλήρως με την ομαλήν εφαρμογήν των νέων μέτρων, μια και πρόκειται για κανονικό γ....σι.

Μείωση αφορολόγητου στα οχτώ χιλιάρικα (...), έκτακτη εισφορά, αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης, ιδιωτικοποιήσεις μεγάλης κλίμακας... Δηλαδή το να λες τώρα “σκληρά, αντεργατικά, αντιλαϊκά” κλπ κλπ πλέον δεν αρκεί.

Ελπίζουμε να μην εκλάβετε την περιγραφή ως ρίξιμο του επιπέδου, αλλά μάλλον τέτοια γλώσσα καταλαβαίνει καλύτερα ο συνάνθρωπος και συμπολίτης που είχε μέχρι πρότινος για σύνθημά του “αφήστε μας να ζήσουμε γιατι θα σας γ...με”. Μεσοπρόθεσμο λοιπόν ίσον γ....σι (χωρίς βαζελίνη).

μεσοπρόθεσμο τσαρικό βλέμμα
με εφαρμοστικές προθέσεις

Πολλές φορές αναδείκνυται το ζήτημα: “μα καλά τι περιμένει ο κόσμος και δεν ξεσηκώνεται;”. Θα μας πουν ορίστε, ξεσηκώθηκε, βλέπε πλατείες. Ναι, αλλά στην απεργία της 15ης του μηνός η πλατεία ήταν τζαν-τζουν (θρακιώτικη έκφρασις δια την περιγραφήν της ερημιάς, φαντάζομαι θα τη γνωρίζει ο Φάρος) από αγανακτισμένους που πήγαν στη δουλίτσα το πρωί και το απόγεμα που σκόλασαν είχαν χρόνο για φιέστες. Και εγείρονται σαφώς κάποια ερωτήματα: πολύς νέος κόσμος απ' τους αγανακτισμένους που είναι στην ανεργία, πώς και δεν κατέβηκαν το πρωί της περασμένης Τετάρτης;

Αλίμονο, πρέπει να υπάρξει κλιμάκωση των αγώνων. Ο προβληματισμός που προέκυψε στα σχόλια επι του ιστορικού πια άρθρου στη blogόσφαιρα του Α8lios (reloaded) σχετικά με το πώς θα πειστεί πια ο μεγάλος όγκος της πλατείας (της άνω ή κάτω, δεν τα ξέρω τα πολιτικοκοινωνικά χωροταξικά πράματα του συντάγματος) να κάνει ποιοτικά βήματα είναι το πλήρωμα του χρόνου. Η συνθήκες είναι αρκετά ώριμες για σαρανταοχτάωρη. Η συμμετοχή του κόσμου στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ είναι μεγάλη (αλλά ακόμα πίσω από τις απαιτήσεις). Το βλέπεις, το ακούς στα μάτια των εργαζομένων εδώ κι εκεί που τους πάς την ανακοίνωση για την απεργία, ψήνεται ο κόσμος. Είναι πολύ πιο κοντά στο να απεργήσει απ' ότι ήταν ένα χρόνο ακριβώς πριν, με την επιβολή του μνημονίου. Το κλίμα αλλάζει σιγά-σιγά, η mentalité του εργαζόμενου κλίνει επί το επαναστατικότερον.

Και ομολογώ το εξής: πέρσι, τον καιρό του μνημονίου, έδειχναν τα πράματα ότι ο κόσμος, την αντιλαϊκότητα των μέτρων την καταλάβαινε φιλολογικά, σε επίπεδο διακηρύξεων, ξύλινης αντεργατικής ρητορείας και συνδικαλιάρικων κραυγών. Τότε οι κινητοποιήσεις που κάναμε έμοιαζαν σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω, σαν την ερημωμένη προχτές πλατεία από αγανακτισμένους. Σήμερα, μετά από ένα τραγικό χειμώνα κι ένα μπαράζ, play off και play out αντεργατικών μέτρων, παρατηρώ ένα “ξεκλείδωμα” του μυαλού ορισμένων εργαζομένων παρόλο που βλέπω ακόμα μακρινό το ενδεχόμενο γενικού κλεισίματος π.χ της βιπέ Σίνδου και Καλοχωρίου.

Επιπλέον, ο προβληματισμός στους κόλπους του κομμουνιστικού κινήματος (και όχι μόνο), στο βαθμό που αντικατοπτρίζεται στα blogs (Granma, Radical Desire, Fadomduck, Crousma, στο αδερφό blog Redfly Planet με άρθρα που διαβάσατε και σ' εμάς) θαρρώ ότι πάει ένα επίπεδο παραπέρα απ' ότι συνηθίσαμε μέχρι τώρα, κυρίως λόγω της - θετικής κι αρνητικής πείρας – που βγαίνει απ' τις πλατείες. Οι διεργασίες που γίνονται προάγουν τα θετικά χαρακτηριστικά του μαζικού κινήματος. Η 48ωρη αυτή, επειδή είναι μια ασυνήθιστη απεργία, έχει το στοιχείο της διάρκειας, κάτι το οποίο ιστορικά σε κάθε απεργία έχει σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά (η έννοια της πολιτικής απεργίας) και υποπτεύομαι ότι θα είναι ένα πολύ διδακτικό τεστ ντράιβ, σε σχέση με το περσινό 48ωρο πείραμα του ΠΑΜΕ (21 -22 Απρίλη) που σήκωσε εξ ολοκλήρου μόνο του.

μη χάσετε τη σειρά! στην τελευταία σαιζόν
θα έχει λαϊκή εξουσία

Το κάλεσμα στην απεργία από το ΠΑΜΕ (στην οποία σύρθηκε – αναμφισβήτητο γεγονός πια – η ΓΣΕΕ και παρέχει έτσι και την τυπική -αστική- νομική “κάλυψη”, που είναι κι αυτό στοιχείο να πειστεί ο μη συνειδητοποιημένος εργάτης), όπως το διαβάζουμε από την ανακοίνωση, παίρνει πλέον σαφή απόσταση από την ξεχειλωμένη και ύποπτη πια πλατεία, βάζει το ζήτημα και πάλι της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, που σε προγραμματική κουκουέδικη γλώσσα μεταφράζεται σε Αντιμονοπωλιακό Αντιιμπεριαλιστικό Δημοκρατικό Μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία – οικονομία. Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι Μέτωπο δεν συνιστούν μόνο οι εκ ΚΚΕ εκπορευόμενες συσπειρώσεις ΠΑΜΕ, ΜΑΣ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ και ΟΓΕ. Αλίμονο! Άλλωστε η ίδια η ζωή θα δείξει κατα πόσον μοναχικός είν' ο δρόμος του μετώπου ή τι παρέες θα κάνεις στην πορεία. 

Πολύς κόσμος επιθυμεί μια κάποια “ενότητα” της αριστεράς, καλοπροαίρετα και μακρυά από χοντρές και λεπτές ιδεολογικές διαφορές. Ας επαναλάβω εδώ ένα σχόλιο που έκανα σε προηγούμενη ανάρτηση: άλλο πράμα η κρίση, άλλο πράμα η επαναστατική κατάσταση. Δεν συνεπάγεται το δεύτερο αυτόματα απ' το πρώτο, οπότε η “ενότητα” σε φάση ανόδου του κινήματος είναι μια πιο οριοθετημένη μορφή του “ακομμάτιστου” της πλατείας. Όταν θα ρθει η ώρα, η ζωή θα υποδείξει μόνη της ποιος είναι επαναστάτης στην πράξη και ποιος στα λόγια και ούτε τότε εγγυάται κανείς ότι όλοι οι αριστεροί θα ριχτούμε στη μάχη (κι αυτό αφορά κι εμάς τους κομμουνιστές τους ίδιους, ο κιοτής εμφανίζεται πάντα την κρίσιμη στιγμή!). Μέχρι τότε θαρρώ η ενότητα θα εξαντλείται σε ένα πραγματικά ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο (sic) πεδίο, όπως μας υπέδειξε το τίμιο σχόλιο του sekitis στην ανάρτηση για το μακαρίτη τον σύντροφο τον Τζέκη...

Το μεσοπρόθεσμο γ...σι λοιπόν θα απαντηθεί με βραχυπρόθεσμη απεργία διαρκείας – ατυχές οξύμωρο για τη 48ωρη – αλλά και μακροπρόθεσμους αγώνες, κάτι στο οποίο τουλάχιστον συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια, μέχρι που να πέσουμε καταής όπως ο Τζέκης, στις επάλξεις. Η ομορφιά του αγώνα που λέει η ΚΝΕ δεν είναι πια σχήμα λόγου. Γι αυτό νιώθω ότι, κάπου εδώ, αρχίζει το γλέντι!

Vamos Companieros!