Πάγκαλος = πολιτικός κομπλεξισμός

Στην ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούμε τη λέξη “ευφημισμός” για να χαρακτηρίσουμε μια λέξη που εννοεί το αντίθετο απ' αυτό που εννοεί ετυμολογικά. Π.χ μια αρρώστια την ονόμασαν “ευλογιά” (ευλογία δηλαδή) πιθανότατα για να απαλύνουν το αρνητικό περιεχόμενό της. Μια πολύ καλή ανάρτηση για τις μορφές ευφημισμού στην ελληνική γλώσσα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Το πιο τρανταχτό παράδειγμα ευφημισμού στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, δεν είναι άλλο απ' το Θ. Πάγκαλο. Παν + καλός, ο καλός με όλους ή με όλα, ο τρίκαλος σε νεανική αργκώ. Ο Πάγκαλος τείνει να επιβεβαιώσει πλέρια (να μια πολύ αστεία προλεταριακή λέξη), να επιβεβαιώσει πλέρια λοιπόν την έννοια “ευφημισμός”.

Σήμερα το πρωί στη ΝΕΤ οργίασε πάλι με ελεεινές δηλώσεις κατά Παπαρήγα και ΚΚΕ (και κατά Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ), ότι “υπάρχει μια ομάδα σταλινικών που θέλουν να φέρουν μια δικτατορία στην Ελλάδα, μια δικτατορία που σκότωσε εκατομμύρια στην Ευρώπη. Θα κάνω τα πάντα για να τους νικήσω (πολιτικά [sic])”...

Για να μην σας αραδιάσουμε το πόσο βρώμικα ψεύδη έχει πει ο μίστερ για το KKE, θα υπενθυμίσουμε λίγα πράματα από την προσωπική του ιστορία.

Ο Πάγκαλος, κάπου εκεί μέσα στις νεανικές φοιτητικές του ανησυχίες, είχε πρωτοστατήσει στην οργάνωση μιας νεολαιίστικης οργάνωσης με την ονομασία “Δημοκρατική Αριστερή Συνεργασία 114” το '63 η οποία εντάχτηκε στη νεολαία Λαμπράκη λίγο αργότερα. Κάπου ανάμεσα στα χρόνια 63-67 ο Πάγκαλος έγινε οργανωμένο μέλος του ΚΚΕ. Τα άγρια εκείνα χρόνια της παρανομίας και των πολιτικών δικών, ο Πάγκαλος χρημάτισε μέλος του καθοδηγητικού οργάνου της κομματικής οργάνωσης Παρισίων (ήταν φοιτητής στο Παρίσι), είχε τη συμπάθεια και τα εύσημα από τον αρχιοπορτουνιστή ψευτοκομμουνιστή, ύπουλο εχθρό του εργατικού και λαϊκού κινήματος τον Λεωνίδα τον Κύρκο. Κατόπιν παρέμβασης του τότε γραμματέα της κεντρικής επιτροπής, του Κώστα του Κολιγιάννη συμμετείχε ως αναπληρωματικό μέλος στην ιστορική 12η ολομέλεια (1968) που έγινε ουσιαστικά η διάσπαση του κόμματος και η διάκρισή του ανάμεσα στο γραφείο εσωτερικού (ΚΚΕ εσωτερικού) και τα εξορισμένα μέλη της καθοδήγησης που είχαν περάσει στις χώρες του ανατολικού μπλοκ.

Ο Πάγκαλος μετά απ' αυτή τη σύντομη διαδρομή του μέσα από το ΚΚΕ, έφτασε σήμερα να είναι ο μεγαλύτερος πολέμιος, όχι μόνο ενός κόμματος, αλλά και μιας ιδεολογίας που υποτίθεται ότι πίστεψε σ' αυτήν και την υπηρέτησε. Αλλά μάλλον είχε άλλους σκοπούς.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) από το κόμμα περνάν διάφοροι, μεταξύ των οποίων και μερικοί ύπουλοι εχθροί και καριερίστες, όπως ο πολύς Θ. Πάγκαλος, γόνος μιλιταριστών και εγγονός του ανεκδιήγητου δικτάτορα Θ. Πάγκαλου του γηραιότερου, αστείο καραβανά και παντελώς ανίκανο στα πολιτικά, που πήρε την εξουσία τέτοιες μέρες πριν 86 χρόνια, τον Ιούνιο του 1925 εκμεταλλευόμενος την πολιτική αστάθεια, αλλά και τις διασυνδέσεις του στο στρατό.

Η δικτατορία του Πάγκαλου διακρίθηκε για την κατάργηση του κοινοβουλίου (που τώρα ο εγγονός του μας κόπτεται για τη δημοκρατία), για το κυνήγι κάθε γυναικείας φούστας με απόσταση 30 πόντους απ' το έδαφος και πάνω, για το αναγκαστικό “εσωτερικό δάνειο”, ή αλλιώς το κλέψιμο της μισής αξίας όλων των χρημάτων που κυκλοφορούσαν στην αγορά, για την βλακωδέστατη κίνησή του να διατάξει εισβολή των ελληνικών στρατευμάτων στη Βουλγαρία τον Οκτώβρη του 26, η οποία ανακόπηκε από στρατεύματα της ΚτΕ με την επιβολή πολεμικής αποζημίωσης προς τη Βουλγαρία, μας φόρτωσε δηλαδή κι επιπλέον χρέος, δεν έφτανε η ήδη τραγική κατάσταση, αλλά και το πιο γελοίο απ' όλα, την σύναψη συμφωνίας με τη Γιουγκοσλαβία και συγκυριαρχία στη Σαλονίκη, στο λιμάνι και τη σιδηροδρομική γραμμή Γευγελής-Θεσσαλονίκης. Εννοούνται φυσικά οι ανηλεείς διωγμοί κομμουνιστών, δημοκρατών πολιτών αλλά και παντός πολιτικού, στρατιωτικού, ιδεολογικού αντιπάλου.

Με τέτοιες χονδροειδείς βλακείες και πολιτικούς χειρισμούς που κι ένα παιδί δέκα χρονών θα έκανε καλύτερα, ο Πάγκαλος ανατράπηκε μετά από ενάμιση χρόνο από άλλον καραβανά, τον Κονδύλη, ο οποίος ήταν κι αυτός βρωμερός αλλά όχι και γελοίος ταυτόχρονα.

Ο εγγονός του αξιοθρήνητου καραβανά, γιος καραβανά κι ο ίδιος, φέρων το όνομα του απόλυτου όνειδους της ελληνικής ιστορίας και φορτωμένος με ιστορικό και οικογενειακό κόμπλεξ, επαναστάτησε συνειδησιακά κι έγινε φοιτηταριάτο με τα λεφτά του επίσης καραβανά μπαμπά, κι έφτασε μέχρι και (ψευτο-)κομμουνιστής να γίνει. Κι επειδή το αίμα νερό δεν γίνεται, κι επειδή όλο και κάποιος πολιτικός αταβισμός θα είχε μπολιάσει την ψυχή του νεαρού και τελώντος εν συγχίσει Θόδωρου, το γύρισε τελείως. Το παιξε σοσιαλδημοκράτης πρώτα, κεφαλαιοποίησε το κυνήγι από τους πολιτικούς επιγόνους του παππού του, τους πατακοπαπαδοπουλαίους, είδε ότι – κακώς εννοούμενο – “χαΐρι” (διάβαζε: λαμπρή καριέρα με δόξα και λεφτά) με το ΚΚΕ δεν είχε, δεν μπορούσε να γίνει πλούσιος με το ΚΚΕ. Εξ ού και η βρώμικη και πλήρως ερμηνεύσιμη από ψυχολογικής απόψεως προβοκάτσια προς το ΚΚΕ σχετικά με τον Γερμανό: ο ίδιος θα ήθελε να είναι πολιτικός ολκής, μέσα σε ένα ΚΚΕ που θα είχε φανερές ή υπόγειες συμφωνίες για μπίζνες με διάφορες εταιρείες. Το ότι ο Πάγκαλος αγαπάει τις μπίζνες και τα λεφτά, είναι αποδεδειγμένο με τη βούλα.

Και θέλοντας να διώξει από πάνω του τις ιδιότητες του παντελώς ανίκανου στα πολιτικά παππού του, ο ίδιος έγινε Μακιαβελικότερος του Μακιαβέλι, επέβαλε μέσω των γνωριμιών του και μέσω της οικονομικής “ισχύος” του – ένεκα πόθεν έσχες – στο ανδρείκελλο τον Γιωργάκη την ογκώδη παρουσία του, τον έχει μπάστακα, αντιπρόεδρο, δηλαδή γενικό ντερβέναγα της κυβέρνησης, μην κάνοντας στην ουσία τίποτα. Και μετά σου λέει για “σταλινισμό”! Που ο ίδιος στο σχεδιασμό συκοφάντησης του ΚΚΕ και της αριστεράς έχει ξεπεράσει κάθε Γκαίμπελς και Λαβρέντι Μπέρια που υπήρξε ποτέ.

Θα μπορούσε να είναι ένας σοβαρός αντίπαλος του εργατικού και λαϊκού κινήματος ο Πάγκαλος, αλλά όλη η πορεία της ζωής του δείχνει ότι είναι ένας συμπλεγματικός τυχοδιώκτης που εν τέλει δείχνει τις τραγικές αδυναμίες του, ένας εγωπαθής ηδονιστής λάτρης της εξουσίας που έχει καταφέρει να γίνει το πιο μισητό πρόσωπο στην Ελλάδα.