Δεν παίζουμε στο Γήπεδο τους

Ξαφνικά, λίγες μέρες πριν από την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος στη Βουλή, ενόψει της οποίας κάτω από πίεση του ΠΑΜΕ, προκηρύχτηκε γενική απεργία για τις 28 και 29 του Ιούνη, μαθαίνουμε ότι συνελήφθηκαν 10 παράγοντες του ποδοσφαίρου για στήσιμο αγώνων σε σχέση με το στοίχημα ακόμα και για θέματα ντόπινγκ. Το θέμα παίρνει μεγαλύτερη τροπή χθες, την ημέρα που ανακοινώθηκαν πρόσθετα μέτρα από τον νέο υπουργό οικονομικών, που έχουν σχέση με το αφορολόγητο και επιβάλουν φόρο ακόμα και στους εργαζομένους που παίρνουν τον εξευτελιστικό βασικό μισθό. Πολύ ωραία, παρότι μας χωρίζει ιδεολογική άβυσσος, περιγράφει αρκετά έξυπνα θα έλεγα τα μέτρα το σημερινό πρωτοσέλιδο του «Ελεύθερου Τύπου». Λοιπόν χθες δημοσίευμα ανέφερε τα ονόματα 83 παραγόντων, διαιτητών και αθλητών που είναι μπλεγμένοι σε αυτό το σκάνδαλο. Αίσθηση μου είναι ότι οι βόμβες θα σκάνε τις επόμενες μέρες η μία πίσω από την άλλη. Η αστική τάξη γνωρίζει πολύ καλά το παιχνίδι του αποπροσανατολισμού του λαού, Τσοχατζόπουλοι, στημένα, μετά ποιος;

Μήπως το όλο παιχνίδι δεν έχει μόνο αυτή την όψη αλλά και μια γενικότερη αντίληψη ότι μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη, να πιαστούν τα λαμόγια; Αυτό που επιζητούσε και η μεγάλη (παραπλανημένη) πλειοψηφία της «πλατείας»; Σε αυτό δεν έχει ντοπαριστεί από τα αστικά ΜΜΕ; Τυχαίο είναι ότι οι οικονομικές κρίσεις εξηγούνται από τους αστούς «επιστήμονες» ως φταίξιμο του πολιτικού προσωπικού ή στην καλύτερη σαν συνέπεια της κερδοσκοπίας του χρηματοπιστωτικού του τμήματος (βλέπε πχ το τελευταίο βιβλίο του οικονομικού συμβούλου της σοσιαλιστικής διεθνούς και νομπελίστα Στίγκλιτζ- ο θρίαμβος της απληστίας); 

Αυτό που θέλουν να περάσουν είναι ότι δεν φταίει το σύστημα αλλά κάποια «λαμόγια». Εντυπωσιάζουν τον κόσμο με εκπομπές περί σκανδάλων, περί κλεψιών και δεν μιλάνε για τη μεγαλύτερη κλεψιά όλων των αιώνων, την κλεψιά της υπεραξίας στην παραγωγική διαδικασία. Ασχολούνται με το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος στα διεθνή χρηματιστήρια (αγορές χρήματος) αλλά δεν τους νοιάζει το ίδιο το έγκλημα που είναι καθημερινό και όλο και πιο βαθύ καθημερινά. Στόχος τους τώρα που πιέζονται είναι να γίνουμε ανταγωνιστικοί, διάβαζε δηλαδή κάπως σαν την Κίνα, το νέο τους μεγάλο ανταγωνιστή αλλά και πρότυπο…

Έτσι λοιπόν έρχεται σε μας και η όλη ιστορία με το ποδόσφαιρο. Πράγματα γνωστά σε όλους όσους ασχολούνται και καταλαβαίνουν λίγο πιο βαθιά. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι αυτό που φταίει, αλλά δείτε πως τα παρουσιάζουν, θα ξεβρομίσει λέει το ποδόσφαιρο. Και παλιότερα δεν υπήρχε «η καλύβα του μπάρμπα Θωμά;», εννοώντας τον Θωμά Μητρόπουλο, δεν ξεκαθαρίστηκε; Το ποδόσφαιρό ξεβρόμισε; Όχι, μάλιστα εδώ μέσα στους κατηγορούμενος είναι ο μόλις ενός χρόνου πρόεδρος του Ολυμπιακού, Μαρινάκης. Δηλαδή τι φταίει; Οι κακοί άνθρωποι; Όχι κύριοι φταίει το σύστημα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, του ποδοσφαίρου που το βλέπετε σαν μια επενδυτική διέξοδο, για να μεγαλώσετε τα κέρδη σας και κατ’ επέκταση το όλο σας σύστημα, το ίδιο που βασανίζει τον εργαζόμενο, είναι το ίδιο που του καταστρέφει τη δυνατότητα άθλησης, τον θέλει στον καναπέ ή στην κερκίδα να παρακολουθεί «θέαμα». Η σαπίλα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα πίσω από τη λαμπερή οθόνη του επαγγελματικού αθλητισμού, κρύβεται όλη η πραγματικότητα που βγαίνει στο φως όταν κριθεί γόνιμο ή όταν τα σπάσουν σε τέτοιο βαθμό ανταγωνιστές και συνεργάτες. Στο στίβο, στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο τένις… Αθλητισμός απάνθρωπος και για τους ίδιους τους (επαγγελματίες) αθλητές (χαρακτηριστικά η ένταση στους αγώνες ποδοσφαίρου έχει αυξηθεί 4-5 φορές, στο πρωτάθλημα του NBA στο μπάσκετ, οι παίκτες αγωνίζονται σε πάνω από 110 παιχνίδια τη χρονιά και πολλοί συμμετέχουν και σε τουρνουά εθνικών ομάδων…).

Τι ποδόσφαιρο και αθλητισμό θέλουμε λοιπόν; Τέτοιο που να δίνει την δυνατότητα σε όλο τον πληθυσμό να αθληθεί, να μην είναι η άθληση ένα χόμπι, μια πολυτέλεια, αλλά μια αναγκαιότητα. Μια αναγκαιότητα στα πλαίσια της ολόπλευρης ανάπτυξης του ανθρώπου. Ένας τέτοιος αθλητισμός μπορεί να γίνει με σχέδιο, με οργάνωση, με αξιοποίηση όλων των εγκαταστάσεων, με αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων του κάθε αθλούμενου, αν το επιθυμεί, με την αλλαγή νοοτροπίας του αθλητή, με την μη ύπαρξη επαγγελματιών, αλλά εργαζομένων που να ασχολούνται στον αυξημένο μη εργάσιμο χρόνο τους με την άθληση. Με λίγα λόγια έναν αθλητισμό στα πλαίσια της Λαϊκής Εξουσίας, που θα υπηρετεί πρώτα από όλα την πραγματικά ανθρώπινη και ολοκληρωμένη ανάπτυξη του ανθρώπου. Ο αθλητισμός είναι από αυτά που πλήττονται πιο πολύ στα όρια του καπιταλισμού, τον αντιμετωπίζει σαν εμπόρευμα σαν μια ακόμα οικονομική δραστηριότητα.

Ας δούμε και μια άλλη όψη του ποδοσφαίρου σε άλλο γήπεδο από αυτό της βρώμας του καπιταλισμού. Την περιοδεία της Μπαρτσελόνα στην Αμερική για συγκέντρωση χρημάτων για τους Δημοκρατικούς κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, την εκτέλεση του προέδρου της, Γιόζεπ Σανιόλ, το 1936, ενώ προσπαθούσε να έρθει σε επαφή με τους δημοκρατικούς, την εκτέλεση των παικτών της σοβιετικής F.C. Start, επειδή κέρδισαν τους επίλεκτους της Λουφτβάφφε, Flakelf, το 1942- οι παίκτες ξέρανε ότι αν κερδίζανε θα εκτελούνταν παρόλα αυτά κέρδισαν-. Τους Γάλλους ποδοσφαιριστές που το 1968 καταλάβανε τα γραφεία της ομοσπονδίας ζητώντας να γίνει το ποδόσφαιρό «το άθλημα της χαράς και του αυριανού κόσμου», την αξιέπαινη πράξη του Κανουτέ, της Σεβίλλης, το 2009, να πιέσει την ομάδα του να στείλει βοήθεια στην Παλαιστίνη, που εκείνη την εποχή δεχόταν επίθεση από το Ισραήλ. Μεγάλες ενέργειες, όχι όμως ευρέως γνωστές, όχι παραδείγματα αθλητικού ήθους για τις αθλητικές εφημερίδες των αφεντικών που λυμαίνονται το ποδόσφαιρου και πάνε να του βγάλουν λάδι. Αλλά ακόμα και αυτά θα φαντάζουν λίγα μπροστά στο ποδόσφαιρο μιας άλλης κοινωνίας. Πολύ απλά γιατί δεν θα περιλαμβάνει εκεί ποδοσφαιριστές (ή αθλητές γενικά), αλλά ολόπλευρα ανεπτυγμένους ανθρώπους που ασχολούνται και με τον αθλητισμό σαν μια ακόμα δραστηριότητα.

Για αυτό λοιπόν δεν θέλουμε να παίξουμε μπάλα στο βρώμικο τερέν τους. Και δεν εννοώ μόνο στο χώρο του αθλητισμού, αλλά και γενικά. Δεν θέλουμε να παίξουμε μπάλα, στις όπως θέλει το σύστημα διαμαρτυρίες (βλ. αγανακτισμένων), αλλά θέλουμε και αυτούς στη δική μας έδρα, στη δικά μας εξέδρα. Δεν θέλουμε να παίξουμε στο γήπεδο της «κρίσης χρέους», όπως αρέσκονται άλλοι που με συντονισμούς και ενότητες, νομίζουν ότι παίζουν με τίμιους κανόνες, αλλά στην πραγματικότητα έχουν από την αρχή δεχτεί μερικά πέναλτι, αλλά και αυτοί σαν τους άλλους που φωνάζουν για την εκκαθάριση στο ποδόσφαιρο σπέρνουν αυταπάτες νίκης-και τη βλέπουν παντού- (μου θυμίζουν τους φίλτατους Αρειανούς που θα νικούσαν τη Μπάγερ, μέσα στο Μόναχο -«το χ να πάει να γαμηθεί»- και τελικά χάσανε με 6-0), και μετά στέλνουν όσους τους ακολούθησαν στο σπίτι με σκυμμένα τα κεφάλια να γκρινιάζουν ότι τίποτα δεν γίνεται. Ο αγώνας όμως είναι σκληρός, παίζουμε σε γήπεδο που γέρνει εναντίον μας με κόντρα διαιτησία αλλά με εξέδρα που μπορεί να πάρει το μέρος μας. Ξέρει ότι αν κερδίσουν οι άλλοι τα πράγματα θα είναι χειρότερα, αυτό αποδεικνύεται κάθε μέρα, κάθε γκολ που τρώμε, βλάπτει αυτούς στην εξέδρα. Και έρχεται και νέο γκολ σε λίγο, το μνημόνιο 2, με περίπου 100 δις ενίσχυση στη ντόπια πλουτοκρατία και από ότι λένε συμφώνησαν να συμμετάσχουν και ιδιώτες δανειστές. Λοιπόν μια λύση υπάρχει να κατέβουν και αυτοί από την κερκίδα στο γήπεδο και ναι να ανατρέψουμε τους κανόνες, όπως κάνουν και οι άλλοι που τους φτιάχνουν δήθεν δίκαιους αλλά στα μέτρα τους, επειδή οι περισσότεροι κάθονται στην εξέδρα. Το πρώτο κατέβασμα στο γήπεδο να είναι την Τρίτη και την Τετάρτη στην 48^η απεργία, να μην δουλέψει τίποτα, να κατέβει κόσμος στο δρόμο (αλλά και τη Δευτέρα στις κινητοποιήσεις σε κάθε δήμο του ΠΑΜΕ). Τα ραντεβού κλείστηκαν, δεν θέλουμε εισιτήρια, έχουμε φανέλες βασικού για όλους.