Συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ 3/3: η αγανάκτιση που γίνεται συνειδητός πολιτικός αγώνας

Τα σημερινά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ, όπως και τα συλλαλητήρια του προηγούμενου Σαββάτου, παρά τον αποκλεισμό απ' τα μεγαλοκανάλια ως προς το μέγεθος και τη δυναμική, έδειξαν με καθαρό τρόπο πώς το οργανωμένο και προσανατολισμένο κίνημα, έχει διάρκεια, σταθερότητα και εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη στον κόσμο.

Στη Σαλονίκη η συγκέντρωση είχε περί τις 4000 κόσμο, και η πορεία που έγινε, σταμάτησε περίπου για ένα τέταρτο στη συμβολή της Τσιμισκή με την Αριστοτέλους, όπου έγινε απόλυτα αισθητή η δυναμική της συγκέντρωσης, η συνοχή και ο καθαρός πολιτικός λόγος. Σε προηγούμενες συγκεντρώσεις πέρσι, το συγκεντρωμένο πλήθος είχε φτάσει μέχρι και 10.000. Ασφαλώς δεν είναι το πλήθος που θα θέλαμε ή θα περιμέναμε, ωστόσο οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ έχουν συνοχή και δεν είναι μια χαλαρή άθροιση ανθρώπων. Οι εργαζόμενοι που κατεβαίνουν με το ΠΑΜΕ κάνουν συγκεκριμένα βήματα στη συνείδησή τους, αντιλαμβάνονται καθαρά τον πολιτικό προσανατολισμό των κινητοποιήσεων – πέρα απ' τον στενά συνδικαλιστικό – γνωρίζουν πολύ καλά το σαφές πολιτικό στίγμα του ΠΑΜΕ, και ότι η κινητήριος δύναμη του ΠΑΜΕ είναι οι κομμουνιστές και το ΚΚΕ. Βλέπουμε και καινούριες φάτσες κάθε τόσο, άλλοι έρχονται και φεύγουν, άλλοι αρχίζουν και κρατούν πιο σταθερή επαφή, και με δεδομένη τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της Θεσσαλονίκης, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ δείχνουν σημαντικά – αλλά όχι επαρκή ακόμα – μετρήσιμα βήματα.

Εδώ πρέπει να πούμε ένα “ευχαριστώ” από καρδιάς στους κ.κ Πεταλωτή και Λοβέρδο, που με τις γελοίες δηλώσεις του ο ένας, και την εντελώς βλακώδη και σπασμωδική προβοκάτσια του δεύτερου στη βουλή, μας διαφήμισαν μια χαρά, παρά το “απαγορευτικό” από τα κανάλια. Εδώ πράγματι έκανε φάουλ το κυβερνητικό επιτελείο, που από τη μια μίλησαν με λόγια συμπάθειας για τους ακομμάτιστους αγανακτισμένους, που το εγχείρημά τους ξεφουσκώνει πια εφόσον δεν έχει στόχο και προοπτική παρά κούφια διαμαρτυρία, κι απ' την άλλη προσπάθησαν να συκοφαντήσουν ξανά μανά το ΚΚΕ και τους αγώνες του. Την βλακεία τους αυτή αργά η γρήγορα θα την πληρώσουν ακριβά κι εδώ είμαστε, να μου το θυμηθείτε.

Δεν πανηγυρίζουμε σαν οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων, δεν αυτοϊκανοποιούμαστε με τις συγκεντρώσεις μας και τη δυναμική μας. Έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις απ' τους εαυτούς και παλεύουμε να μας μάθουν, να μας ακούσουν ακόμα περισσότεροι, να ακούσουν τις θέσεις μας και να τους πείσουμε. Ξέρουμε ότι έρχονται τα χειρότερα στα εργασιακά, μετά τις νέες εξελίξεις. Ο κόσμος ακόμα δεν έχει αντιληφθεί σε όλο του το εύρος το μέγεθος της εξαθλίωσης που μας περιμένει άμεσα, στα επόμενα δυο-τρία χρόνια. Οι απολύσεις πάνε σύννεφο, οι ατομικές συμβάσεις επίσης, τα μέτρα τα καινούρια μετατρέπουν τους νέους εργαζόμενους κυριολεκτικά – τέρμα πια οι παρομοιώσεις – σε δούλους.

Στα μέσα Ιουνίου έρχεται πανεργατική απεργία, την οποία οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ βάζουν επιτακτικά στη διοίκηση της ΓΣΕΕ που κυριαρχείται από την ΠΑΣΚΕ, και συνεχώς κρατάν μια παρελκυστική στάση. Φωνακλάδες και συνδικαλισταράδες στα λόγια, αλλά στην πράξη, να καλέσουν μαζικά, ταξικά τους εργαζόμενους να ξεσηκωθούν όλοι ενάντια στο σύστημα, τσιμουδιά. Ήδη ξεφτίλισαν τον συνδικαλισμό με αποτέλεσμα να βλέπει ο κόσμος συνδικαλιστές και να τους σιχαίνεται και μαζί μ' αυτούς να καίγονται και τα χλωρά, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις όπως το ΠΑΜΕ, που ποτέ δεν έκατσε στο ίδιο τραπέζι με τους μεγαλοβιομήχανους να τα βρουν.

Απόδειξαν λοιπόν οι αγωνιστές του ΠΑΜΕ, και η ψυχή του κινήματος, οι κομμουνιστές, ότι το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να δουλεύουν σταθερά με στόχο να ξυπνήσουν τους εργαζόμενους ταξικά, να διεισδύουν στους χώρους δουλειάς και να βάζουν πραγματικά εμπόδια στα θεμέλια του συστήματος , που δεν είναι μόνο κυβέρνηση ή οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες αλλά οι ίδιοι οι επιχειρηματίες, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές. Που ενοχλούνται πραγματικά και νιώθουν τα ζόρια όταν κατεβαίνει ο διακόπτης, σταματά η μηχανή, κλείνει η αποθήκη, μένει δεμένο το καράβι. 

Το σύστημα ξέρει από ποιον - ποιους κινδυνεύει.