Πολιτικοποιημένη αστροφυσική τρίτου τύπου (όχι τρίτου δρόμου για να μην παραξηγιόμαστε)

Μπορεί απο μακρυά να μοιάζει ωραίο, άμα είσαι όμως μέσα δεν είναι

Έπαιζα πριν από κανα δυο μήνες στον υπολογιστή κάποιο ενδιαφέρον παιχνίδι ονόματι Dead Space 2. Το παίγνιο αυτό ανήκει στην γενιά των space survival horror fantasy και στα πλαίσια αυτά περιηγείσαι σε έναν διαστημικό σταθμό σκοτώνοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ ότι κινείται, άσχετα με το αν αναπνέει ή δεν αναπνέει. Υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή στο παιχνίδι, η οποία διαδραματίζεται κάθε φορά που στην προσπάθεια σου να σκοτώσεις τα λογής-λογής τέρατα, πυροβολείς κατά λάθος κάποιο από τα τζάμια στα παράθυρα του σταθμού[1](μα καλά γιατί δεν τα έφτιαζαν και αυτοί αλεξίσφαιρα;). Το φαινόμενο μου φαίνεται λέγεται vacuum, δηλαδή ο αέρας βγαίνει με φόρα από το σπασμένο παράθυρο προς το κενό(λόγο της διαφοράς πίεσης), παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμα του(και τον ήρωα του παιχνιδιού αν δεν αντιδράσει γρήγορα). Και να μην έχετε παίξει το συγκεκριμένο παιχνίδι είμαι σίγουρος ότι όλο και σε κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας θα το έχετε δει(πχ στο Total Recal, ολική επαναφορά)όλο αυτό να συμβαίνει.

Κάπως ετσι μου μοιάζει ακριβώς αυτή τη στιγμή και η Ελλάδα, σαν ένας χώρος όπου διαρήχθηκαν τα όποια εναπομείναντα στεγανά, και είναι λες και τα παίρνει όλα το εξώτερο διάστημα, ή σαν να τα τραβά μια μαύρη τρύπα. Βέβαια η μαύρη τρύπα αυτή έχει όνομα, καπιταλιστική συσσώρευση λέγεται, αλλά για τις ανάγκες του άρθρου, ας κάνουμε προς το παρόν πως δεν την ξέρουμε. Τα στεγανά έχουν σπάσει λοιπόν και τα πάντα τα παίρνει ο διάολος με την ταχύτητα του φωτός, την κοινωνική πρόνοια, τα εργασιακά, την μικροιδιοκτησία(χαρακτηριστικό των μεσογειακών κρατών), τις μικροκαταθέσεις, τις θέσεις εργασίας και οτιδήποτε άλλο δεν είναι καρφωμένο στο πάτωμα. Την στιγμή εκείνη, ο κόσμος κοιτάει να πιαστεί από ότι βρει μπροστά του, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, αντιθέτως, αντιδρά σχεδόν ενστικτωδώς, πιάνεται από όπου μπορεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάτι τέτοιο θα τον γλιτώσει.
Με μια πρώτη ματιά μοιάζει λες και άνθρωποι διαφορετικών ιδεολογιών(ή αξιών), μαζεύονται σε μια πλατεία, με άξονα όπως οι ίδιοι λένε «εκείνα που τους ενώνουν», βάζοντας τις όποιες ιδεολογίες στο περιθώριο. Η ιδεολογία βέβαια στο περιθώριο δεν μπαίνει, διότι είναι στην φύση του κοινωνικού ανθρώπου, για να μπορεί να υπάρχει, να αποδέχεται ένα συγκεκριμένο σύνολο ιδεών σε μια κοινωνία με συγκεκριμένα ιδεολογικά πρότυπα. Έτσι λοιπόν ακόμα και αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι κάποιος βάζει την ιδεολογία του στην άκρη, δεν κάνει αυτό, απλά αλλάζει προσωρινά συμπεριφορά, στα πλαίσια πάλι που η ιδεολογία του του επιτρέπει. Μια ιδεολογία δεν μπορεί να μπει στην άκρη, μπορεί μόνο να αντικατασταθεί από μια άλλη ιδεολογία, όμως αυτή είναι μια άλλοτε μακρά και άλλοτε επίπονη διαδικασία(τις περισσότερες φορές και τα δυο), διότι χωρίς ιδεολογία το άτομο είναι και αισθάνεται κενό.[2]

Η ιδεολογία(ή ο ιδεαλισμός) λοιπόν θα βγει στην επιφάνεια αργά η γρήγορα, και οι άνθρωποι θα διακρίνονται σε αυτούς που μάχονται για το καλό του έθνους, σε εκείνους που μάχονται για άμεση δημοκρατία, στους άλλους που μιλούν για αυτό-οργάνωση κλπ. Συχνά πυκνά οι ιδεολογίες θα μπερδεύονται μεταξύ τους, έτσι ενώ κάποιος μπορεί να είναι οπαδός του «όλοι οι έλληνες μαζί», δεν αποκλείεται να είναι οπαδός και του «άμεση δημοκρατία τώρα» ή του «αυτό-οργάνωση». Παρατηρείται λοιπόν μετά από λίγο καιρό, μερικές μέρες στην περίπτωσή μας, ότι από εκεί που οι ιδεολογίες ήταν προϋπόθεση να κάνουν στην άκρη, αυτές σε πείσμα όλων βγήκαν στην επιφάνεια και τώρα προκύπτει το ζήτημα της ιδεολογικής αναμέτρησης[3], σχετικά με του ποιού η ιδεολογία είναι πιο κατάλληλη(άσχετα αν ακόμα και τώρα οι ίδιοι θεωρούν ότι έχουν κάνει τις ιδεολογίες στην άκρη). Έτσι άμα πεις κάτι για το έθνος-κράτος και την σημαία, κάποιος θα πεταχτεί να σου αντιπαραθέσει ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν σύνορα και όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, για να του αντιπαραθέσουν και αυτού ότι οι έλληνες, επειδή η χώρα αυτή τους ανήκει δικαιωματικά, είναι πιο ίσοι από κάποιους άλλους και πάει λέγοντας. Άσχετα με το ποια θα αποδειχθεί η κυρίαρχη ιδεολογία στο τέλος της «ημέρας», αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο πριν το «διαλύσουμε» ή πριν μπούμε στην κατεύθυνση που θέλουν να μπούμε, ίσως θα ήταν καλό να αφήναμε πραγματικά για ένα λεπτό τις ιδεολογίες μας στην άκρη. Να αφήσουμε λοιπόν για ένα λεπτό τις ιδεολογίες μας στην άκρη και να αναρωτηθούμε ποια ιδεολογία ή καλύτερα ποιο σύστημα είναι εκείνο που μας καταπιέζει και μας δημιουργεί αυτό το vacuum effect.
Όχι δεν είναι οι μασόνοι, ούτε οι σιωνιστές, ούτε οι τράπεζες, ούτε η τρόικα, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το ξερό μας το κεφάλι, κανένα από όλα αυτά από μόνο του δηλαδή(διότι το κάθε ένα έχει το ρόλο του), μιας και όλα εντάσσονται σε ένα μεγαλύτερο σύστημα που λέγεται καπιταλιστικό, και πιο συγκεκριμένα με έναν όρο που του προσδίδει και μια πρόσθετη ιδιότητα, ιμπεριαλιστικό. Το ιμπεριαλιστικό λοιπόν αυτό σύστημα είναι παγκοσμιοποιημένο, έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, διέπεται από νόμους, έχει κανόνες και έχει και την ιδεολογία του, ή καλύτερα τις ιδεολογίες του, αλλά δεν θα επεκταθώ σε αυτό παραπέρα. Ο καπιταλισμός, στην σημερινή του μορφή παγκοσμιοποιημένος ιμπεριαλισμός, βασίζεται στην εκμετάλλευση και μέσα από αυτήν στην συσσώρευση του πλούτου που παράγεται από την εργασία όλων και καταλήγει σε χέρια λίγων, μέσω της λεγόμενης υπεραξίας. Ο συγκεκριμένος τρόπος παραγωγής, όπως είναι φυσικό, δημιουργεί σε παγκόσμιο επίπεδο έντονες ανισότητες, και οι ανισότητες αυτές δεν μπορούν να διορθωθούν, διότι είναι ενδημικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που συμπεριφέρεται κυριολεκτικά σαν μαύρη τρύπα. Σε περιόδους κρίσεως, αρχίζει να απορροφά με φρενήρεις ρυθμούς, για να καταρρεύσει μετά ως σουπερνόβα (διορθώστε με αν κάνω λάθος οι έχοντες γνώσεις αστρονομίας) κάτω από το ίδιο της το βάρος, όχι όμως χωρίς να έχει καταστρέψει πρώτα ένα μέρος του γνωστού μας σύμπαντος.
Σε μια τέτοια περίοδο βρισκόμαστε τώρα εκτιμώ, που το ετοιμοθάνατο άστρο του καπιταλισμού, ετοιμάζεται για το μεγάλο μπαμ σε μια δυνατή έκρηξη που θα καταστρέψει ένα μέρος του λεγόμενου «υλικού πολιτισμού» ή κατά την μαρξιστική θεώρηση «μέσα παραγωγής». Και επειδή για τους καπιταλιστές μεταξύ των μέσων παραγωγής, που είναι (άψυχα υλικά) και των «τρόπων» παραγωγής(που είναι έμψυχα), μικρή διαφορά υπάρχει( και έχει να κάνει μόνο με τον ρόλο τους στην παραγωγική διαδικασία), θα πάρει ο διάολος, όπως παίρνει βέβαια εδώ και τόσα χρόνια, έναν σεβαστό αριθμό από ανθρώπους, τους οποίους πια δεν χρειάζονται…
…ύστερα, στον μετα-αποκαλυπτικό κόσμο που θα έχει προκύψει(κάτι σαν την Ευρώπη μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο), ίσως και να υπάρχει πάλι καπιταλιστική ανάπτυξη, και κατ επέκταση να υπάρχουν περιθώρια για να βελτιωθούν και πάλι προσωρινά οι συνθήκες για τον λαό.[4]

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα αντί να περιμένουμε τον καπιταλισμό να κάνει τους κύκλους του, με τις όποιες για εμάς αρνητικές συνέπειες, θα ήταν προτιμότερο να τον στείλουμε σε κάποιο απομακρυσμένο γαλαξία(ή και στον Σείριο για να κάνουμε την χάρη στον Λιακόπουλο και τα άλλα τα παιδιά), και να αρχίσουμε να δομούμε εμείς εδώ ένα καινούριο σύμπαν, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τα δικά μας…
…λέω εγώ τώρα.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

---

[1] Κάτι σαν να πηγαίνεις να ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ δηλαδή

[2] Η ιδεολογία βέβαια μπορεί να είναι και ιδεαλισμός, αλλά δεν μας αφορά τώρα αυτό

[3] Όσοι παρακολουθούν τις συνομιλίες των αγανακτισμένων συμπολιτών μας στο ίντερνετ θα παρατηρήσουν ότι αυτό το πράγμα ολοένα και εντείνεται παρά τις προτροπές των ΜΜΕ για ουδετερότητα και άλλα κουραφέξαλα

[4] Και πάλι τίποτα δεν πρόκειται να δοθεί αν ο λαός δεν παλέψει για αυτό