Οι πρωτομάστορες

Συλλογισμοί με αφετηρία αυτό το δημοσίευμα

Το να είσαι ξεπουλημένος στην εποχή μας δεν είναι κάτι που θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση, το ίδιο το σύστημα δημιουργεί τις συνθήκες, το σύνολο εκείνο των «αξιών» που νομιμοποιεί και ενθαρρύνει ως ένα βαθμό τέτοιου είδους συμπεριφορές. Το να είσαι ξεπουλημένος και καλλιτέχνης, διανοούμενος ή δάσκαλος(με την ευρύτερη έννοια το όρου), δεν είναι μεν κάτι που θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση, είναι όμως κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει.

Η αλήθεια είναι ότι αν το δούμε το πράγμα και ιστορικά, θα ανακαλύψουμε, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στρατευμένων «διανοούμενων», βρισκόταν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, στην υπηρεσία των εκάστοτε αρχόντων, είτε επειδή εξαρτώνταν από αυτούς οικονομικά, είτε από φόβο, είτε από ελπίδα για αναγνώριση. Συχνά πυκνά, πολλοί διανοούμενοι, αφουγκραζόταν τον παλμό της κοινωνίας, και για ιδιοτελής σκοπούς, υπηρετούσαν μια άλλη μορφή τέχνης-ιδεολογίας, αντιδραστικής, φαινομενικά τουλάχιστον, προκειμένου να γίνουν συμπαθείς στο ευρύ κοινό, ονόματα δεν χρειάζεται να πω καθώς έχουμε καμπόσους τέτοιους και στην σύγχρονη Ελλάδα.

Βέβαια, για να μην ακολουθήσουμε την τακτική της ισοπέδωσης, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι αρκετοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι, είτε λόγω ιδεολογίας, είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας, είτε λόγω α-προσαρμοστικότητας, δεν εντάχθηκαν ποτέ στις στρατιές των «ενταγμένων» και των εκφραστών της κυρίαρχης ιδεολογίας, όμως εδώ δεν θα μιλήσουμε για αυτούς.

Θα μιλήσουμε για τους άλλους, τους πιο επικίνδυνους και τους πιο ύπουλους ραγιάδες, εκ των ραγιάδων, οι οποίοι γνωρίζουν πώς να χειρίζονται τον λόγο, την εικόνα, τον ήχο και κατ επέκταση τους ανθρώπους. Αφού η τέχνη, στοχεύοντας στην «ψυχή», διαπερνά ευκολότερα τις όποιες λογικές άμυνες των «υποκειμένων». Θα μιλήσουμε και για εκείνους, που από θέσεις παιδαγωγών, συντηρούν την κυρίαρχη ιδεολογία, την ανατροφοδοτούν, την κάνουν ευαγγέλιο και την διδάσκουν στους μαθητές τους.

Οι συγκεκριμένοι κύριοι δεν έχουν την μορφή και την συμπεριφορά του Αρτέμη Μάτσα, ο κόσμος δεν τους σιχαίνεται(αν και θα έπρεπε), δεν τους αποφεύγει(αν και θα έπρεπε), δεν τους περιθωριοποιεί(αν και θα έπρεπε). Αντιθέτως, αποτελούν για αυτόν πρότυπα, είναι άτομα με μεγάλη επιρροή οι οποίοι κάνουν ύπουλη προπαγάνδα, συχνά και με «επαναστατικό» μανδύα, έτσι ώστε οι συνειδήσεις του λαού να παραμένουν σε λήθαργο και μακριά από «επικίνδυνους»(για το σύστημα) συλλογισμούς.

Τα εν λόγω άτομα, και οι συμπεριφορές αυτές, δεν μπορούν παρά να μου φέρουν στο μυαλό το παραμύθι εκείνο με τίτλο, «Ο μαγικός αυλός», στο οποίο ένας μουσικός μπορεί να μαγέψει τα πλήθη με τον αυλό του και να τα οδηγήσει ακόμη και στην αυτοκαταστροφή. Είμαι σίγουρος ότι ο συγγραφέας του παραμυθιού, με τον συγκεκριμένο συμβολισμό, ήθελε να δείξει την δύναμη της τέχνης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον καλύτερο(την απομάκρυνση των ποντικιών που είναι φορείς χολέρας), αλλά και τον χειρότερο σκοπό(την καταστροφή των παίδων, που θα έπρεπε να είναι φορείς ενός καλύτερου μέλλοντος).

Όντας αισιόδοξος άνθρωπος, θέλω να πιστεύω πως τα μηνύματα υποταγής και ενσωμάτωσης, η διδασκαλία τους και το έργο τους, θα πάψει σύντομα να αναπαράγει γενίτσαρους, καθώς οι καιροί αλλάζουν και ο κόσμος θα βγει από το όνειρο αφού θα του έχει κηρύξει λυσσαλέο πόλεμο η πραγματικότητα. Φυσικά, «κύριοι» σαν και αυτούς, έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα προσαρμοστικοί, μιας και δεν έχουν πρόβλημα να δείξουν ότι αλλάζουν πλεύση από την μια μέρα στην άλλη, προκειμένου να παραμείνουν στον αφρό. Η ελπίδα μου είναι, ότι μέσα από την κοινωνική ζύμωση και την σκληρή πραγματικότητα, θα ξεπηδήσει ενός άλλου είδους διανόηση, συνεπής απέναντι στο «κοινό» της, όπως επίσης και μια άλλη γενιά παιδαγωγών, ευαίσθητη και συνειδητοποιημένη που θα οδηγήσει από το δικό της μετερίζι τις εξελίξεις και θα προαναγγείλει ένα καλύτερο μέλλον.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)