48ωρη Ιούνης 2011 part IΙ : Συμπεράσματα

[δεν πρόκειται για επίσημη αφίσα του ΚΚΕ, είναι πολιτικό μήνυμα του γλομπινγκ]

“Ανω σχώμεν τας καρδίας” (!!!) Τάδε έφη πριν λίγα λεπτά ο νέος ρομανώφ του μεσοπροθέσμου Ευ. Βενιζέλος, εν μέσω κανονικού χημικού πολέμου στο σύνταγμα.

Η 48ωρη απεργία που λήγει σήμερα στις 12 τα ξημερώματα σηματοδοτεί κάτι: ότι οι αντιδράσεις θα γίνουν περισσότερες και πυκνότερες και το σύστημα, “οι άδικες και σκληρές κοινωνίες” (sic – Βενιζέλος στη βουλή) θα γίνουν σκληρότατες απέναντι στους βρωμιάρηδες απολογητές του καπιταλισμού, σ' αυτούς που κραδαίνουν στο χέρι το μεσοπρόθεσμο.

Οι ψευτοεπαναστάτες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι διαφωνούντες και “αντάρτες” μπροστά στην απειλή της πολιτικής τους σταδιοδρομίας και των πιέσεων απ' τις τρόικες, δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι όπως φαίνεται στην ονομαστική ψηφοφορία. Τέρμα πια στις αυταπάτες που λέει και το σύνθημα.

Τα “επεισόδια” που έγιναν στο σύνταγμα είναι ένα τίποτα. Τυφλή βία με σκοπό τις υλικές ζημιές, την δημοσιογραφική λογοκοπία και την απομάκρυνση από την ουσία. Οι ταραχές αυτές είναι μια φυσιολογική, γηπεδικού χαρακτήρα εκτόνωση κάποιας ποσότητας λαϊκής οργής, τυπική μέθοδος του συστήματος με λίγες απώλειες για το ίδιο. Η πραγματική ζημιά του συστήματος λαμβάνει χώρα αλλού!

Οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ έδειξαν ξανά τον πρωτοπόρο χαρακτήρα τους. Οι αστυνομικοί δεν τις πλησιάζουν νομίζοντας ότι δεν κινδυνεύει το σύστημα από τις αυτοπεριφρουρούμενες διαδηλώσεις, αλλά – δυστυχώς γι' αυτούς – σκάβουμε σιγά σιγά το λάκκο τους.

Η πραγματική φθορά του συστήματος βρίσκεται στην εξάπλωση των θέσεων και της αγωνιστικής στάσης του ΠΑΜΕ (και κατα συνέπειαν του ΚΚΕ) μέσα στους χώρους δουλειάς, τις κοιτίδες της αστικής δικτατορίας (επί το ευγενέστερον “αστικής δημοκρατίας” - μόνο στο δικαίωμα του “εκλέγειν” μια φορά στα τέσσερα χρόνια). Οι κομμουνιστές διαβρώνουν το σύστημα, πείθουν ολοένα και περισσότερους εργάτες, όχι μόνο με βαθιές θεωρητικές κουβέντες, αλλά με την τίμια αγωνιστική στάση μας. Όταν θα έρθει η κρίσιμη ώρα, τότε που θα αμφισβητηθεί για τα καλά αυτό το σάπιο σύστημα, θα το μετανιώσουν πικρά οι του συστήματος.

Περπατούσα στους δρόμους της πόλης το πρωί της σημερινής μέρας πηγαίνοντας προς τη συγκέντρωση κι έβλεπα τα εκατοντάδες μαγαζάκια και παραμάγαζα, κουρεία, γραφειάκια, ψιλικατζίδικα, μανάβικα, αποθηκούλες κλπ να έχουν ανοίξει διάπλατα, με το κεφάλι κάτω να μεταφέρουν τα κασονάκια τους και τα κιβωτιάκια τους, άλλοι να ξεροσταλιάζουν για έναν πελάτη και να έχεις την εντύπωση ότι είναι ένα βαρετό καλοκαιριάτικο πρωινό μεσοβδόμαδα, ενώ πιο κάτω μερικοί εργάτες, αλλά και μερικοί μικροεπαγγελματίες με πανό της ΠΑΣΕΒΕ να ξελαρυγγιάζονται.

Η τεράστια μικροαστική μάζα, η ταξική βάση του ΠΑΣΟΚ που είναι ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού, οικονομικά ενεργού πληθυσμού και χρόνια εκλογικός τροφοδότης της μονοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ (σύμφωνα με την πολύ εύστοχη προσέγγιση του Radical Desire), οι κατεξοχήν εκπρόσωποι του πιο άθλιου οικονομίστικου ατομικισμού, βλέπουν προφανώς τις διαδηλώσεις είτε σαν νεανικές απερισκεψίες, είτε σαν συνήθεις ασχολίες επαγγελματιών εργατοπατέρων κι επαναστατών.

Το πιο ταλαντευόμενο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, είναι το ένα προσωπείο του ελληνικού λαού: αυτού του δήθεν πατριώτη που υπομένει κάθε ζυγό, που παρακαλάει τον αγά να τους σφάξει για να αγιάσουν. Αυτούς θα πρέπει στο επόμενο διάστημα, όσους δεν μπορέσουμε να τους πάρουμε μαζί μας, να τους ουδετεροποιήσουμε*.

Η μαζική και στοχευμένη περιφρούρηση στη βιομηχανική περιοχή της Σίνδου χτες από το ΠΑΜΕ κατέδειξε τον βαθύτερο στόχο του ταξικού εργατικού κινήματος: την εξουσία των εργατών. Ο συμβολισμός του αποκλεισμού της περιοχής που συγκεντρώνει την πιο συμπαγή μάζα εργατών στη Σαλονίκη ξεκλείδωσε ακόμα περισσότερα μυαλά κι αυτό θα φάνει στο άμεσο μέλλον. Πολύ θα γούσταρα η κεντρική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ να γινόταν μέσα στην καρδιά του καπιταλιστικού κέρδους, στις βιομηχανικές περιοχές. Κι εδώ έρχομαι να αναρωτηθώ: άραγε πόσο δύσκολο είναι η ΓΕΝΟΠ, στη 48ωρη στοχευμένα, να έκοβε το ρεύμα σε όλες τις βιομηχανικές περιοχές και σε όλα τα εμπορικά πολυκαταστήματα σε όλη την Ελλάδα;

Άραγε πόσο δύσκολο θα ήταν τα συνδικάτα των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, την ημέρα της απεργίας με προσωπικό ασφαλείας, να μετέφεραν διαδηλωτές στις βιομηχανικές περιοχές με σκοπό την περιφρούρηση;

Οι αγώνες θα πάρουν νέες μορφές, μορφές τις οποίες ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε ακόμα να φανταστούμε, μορφές με τις οποίες θα εκπλαγούμε.

Το ΚΚΕ θα κληθεί πολύ σύντομα, φαίνεται από τις προσδοκίες του κόσμου που μιλάει μαζί μας, θα κληθεί να πάρει σημαντικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες. Οι άνθρωποι που πιστεύουν και υποστηρίζουν το ΚΚΕ θα κληθούν πια κι αυτοί, να πάρουν πρωτοβουλίες, να βγουν μπροστά. Θα αναδειχτούν νέοι πρωτοπόροι. Αν δεν συμβεί αυτό θα πει ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά σήμερα και δεν το βλέπουμε. Δεν πειράζει, θα διδαχτούμε απ' αυτό, η πείρα που θα αποκτήσουμε όλοι μας τις μέρες που έρχονται θα είναι πολύ πολύ συμπυκνωμένη.

Η 48ωρη αυτή πράγματι περνάει στην ιστορία. Όχι για το νταβαντούρι, όχι γι' αυτά. Αυτά είναι της πλάκας, είναι ιστορίες να έχουν να ασχολούνται τα αστικά ΜΜΕ. Ούτε για την ψήφιση του μεσοπροθέσμου, το ξέραμε άλλωστε. Περνάει στην ιστορία για το σπόρο που ρίξαμε στα εργοστάσια, τις αποθήκες και τα γραφεία που αυτόν τον καιρό το έδαφος είναι πολύ πιο γόνιμο ενάμιση χρόνο τώρα. Πολύ πιο γρήγορα θα πετάξει καρπούς αυτή η σπορά, κι αυτή η καρποφορία έχει ένα όνομα: Ανατροπή και Λαϊκή Εξουσία.

* “να εξαλείψουμε τις τάξεις σημαίνει όχι μόνο να διώξουμε τους τσιφλικάδες και τους καπιταλιστές [...] σημαίνει ακόμη να εξαλείψουμε τους μικρούς εμπορευματοπαραγωγούς, κι αυτούς δεν μπορούμε να τους διώξουμε, δεν μπορούμε να τους πνίξουμε, πρέπει να τα ταιριάσουμε μαζί τους, αυτούς μπορούμε (και πρέπει) να τους μεταπλάσουμε, να τους αναδιαπαιδαγωγήσουμε, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια πολύ μακρόχρονη, αργή, προσεκτική οργανωτική δουλειά [...] Η δύναμη της συνήθειας εκατομμυρίων και δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων είναι η πιο φοβερή δύναμη.[...] Είναι χίλιες φορές πιο εύκολο να νικήσουμε τη μεγάλη συγκεντροποιημένη αστική τάξη, παρά να νικήσουμε τα εκατομμύρια κι εκατομμύρια των μικρονοικοκυραίων [...]. Όποιος αδυνατίζει έστω και λίγο τη σιδερένια πειθαρχία του Κόμματος του προλεταριάτου (...) βοηθά έμπρακτα την αστική τάξη ενάντια στο προλεταριάτο.” (Λένιν, ο Αριστερισμός η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού σελ. 34-35)