Το καλό να λέγεται...(το μισογεμάτο ποτήρι)

Ήμουνα πριν από μερικές μέρες για καφέ και γκρίνιαζα σε ένα φίλο, ως συνήθως, για το πώς πάνε τα λόγια μου χαμένα, για το πώς εξηγώ και ξαναεξηγώ τα ίδια και τα ίδια στους ίδιους ανθρώπους και την άλλη μέρα, έχοντας πάρει την δόση τους από καλομασημένη μιντιακή προπαγάνδα, είναι σα να μην τους έχω πει τίποτα.

Ύστερα άρχισα να σκέφτομαι 1-1 τα άτομα με τα οποία βρίσκομαι σε επαφή και κάνουμε πολιτικές συζητήσεις, τα οποία δεν άνηκαν στον χώρο του ΚΚΕ ούτε ως μέλη ούτε ως οπαδοί και προς μεγάλη μου ικανοποίηση συνειδητοποίησα μερικά πολύ θετικά πράγματα. Καταρχήν σε βάθος χρόνου, που αυτό μπορεί να κυμαίνεται από 6 μήνες ως μια δεκαετία, σχεδόν κανένας από αυτούς δεν έχει μείνει ασυγκίνητος από την επαφή μαζί μου. Και τι εννοώ με αυτό. Μια μερίδα από τις «επαφές» μου, έχει φτάσει από εκεί που αδιαφορούσε για τις θέσεις του ΚΚΕ να με συμβουλεύεται και να με ρωτάει για να μαθαίνει, οι ερωτήσεις βέβαια δεν είναι πάντα του επιπέδου που θα ήθελα, όμως και μόνο που κάποιος ζητά τη γνώμη σου για ένα ζήτημα είναι μια μικρή νίκη. Κάποιοι άλλοι πάλι ψήφισαν το ΚΚΕ στις τοπικές εκλογές και έσπευσαν να μου το πουν, ενώ μια μικρή μερίδα, άρχισε να συμμετέχει σιγά-σιγά στις δράσεις των λαϊκών επιτροπών και του ΠΑΜΕ. Τέλος, ακόμη και μέσα από εδώ(το internet και τα blogs), υπάρχει ένας σεβαστός αριθμός ανθρώπων, με τους οποίους ήρθα σε επαφή, που επηρεάστηκε σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από τα άρθρα μου, τα διάφορα σχόλια ή την κουβέντα που είχαμε υπέρ των θέσεων του κόμματος.

Τι θέλω να πω με όλα τα παραπάνω; Ότι όσο και αν καμιά φορά μας φαίνονται οι κόποι μας ότι δεν βρίσκουν την επιθυμητή ανταπόκριση, όσο και αν απογοητευόμαστε, όσο και αν μερικές φορές μας δίδεται η εντύπωση ότι μιλάμε σε τοίχο, τίποτα τελικά δεν πάει χαμένο. Και δεν πάει χαμένο όχι επειδή απλά και μόνο επηρεάζουμε τους άλλους, αλλά επειδή ερχόμενοι σε επαφή και σε ιδεολογική σύγκρουση, γινόμαστε καλύτεροι και εμείς. Δηλαδή μπαίνουμε σε ένα στίβο μάχης που μας βοηθάει να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στις επαφές μας και στην προπαγάνδα μας γενικά.

Τόσο εγώ, και κρίνοντας από εμένα φαντάζομαι το ίδιο θα ισχύει και για άλλους συντρόφους, αισθάνομαι μεγάλη υπευθυνότητα απέναντι σε αυτούς που προσπαθώ να τους πείσω να μας προσεγγίσουν πολιτικά. Θέλω για τα ζητήματα που τους μιλάω να έχω γνώση, να αποφεύγω τις υπερβολές και να μην φάσκω και αντιφάσκω στα δύσκολα, προτιμώ να τους πω δεν ξέρω από το να τους πω ψέματα. Αποφεύγω επίσης να τους δίνω ψεύτικες ελπίδες, να μην τους λέω αυτά που θα ήθελαν να ακούσουν, επιλέγω να τους λέω την αλήθεια(έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι), όσο δυσκολοχώνευτή και αν είναι αυτή. Ο βασικότερος λόγος είναι, εκτός του ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου να ξαμολάω παρλαπίπες, ότι δεν είναι ο στόχος μου να τους πείσω για μια στιγμή μέχρι να ρίξουν ένα ψηφαλάκι και τέλος. Με ενδιαφέρει να τους κινητοποιήσω, και αυτό είναι κάτι που ούτε γίνεται δυνατό από την μια μέρα στην άλλη, ούτε επιτυγχάνεται με το είδος εκείνο της σχέσης που χτίζεται σε σαθρά θεμέλια. Είμαι βέβαιος πως δεν πρόκειται να τους κινητοποιήσω όλους, μεγάλο ρόλο στην αφύπνιση τους άλλωστε θα παίξουν και οι εκάστοτε συνθήκες. Όμως πέρα από κάθε απογοήτευση και φαινομενικά χαμένη προσπάθεια, κοιτάζοντας πίσω και μετά μπρός, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι κόποι μου δεν έχουν πάει καθόλου μα καθόλου χαμένοι.

Για αυτό κουράγιο σύντροφοι και ένταση των προσπαθειών, να μην χαλαρώσουμε αλλά να γίνουμε εμείς το στήριγμα για να ξεσηκωθούν και οι υπόλοιποι.

Poexania(Λαγωνικάκης Φραγκίσκος)